Dour 2019 (Festivaldag 4): Fijne bries aan muziek

© CPU – Maxim Meyer-Horn

Het was gisteren al de voorlaatste dag op Dour en tot nu toe ook de beste. Ondanks dat het geluid bij sommige optredens opnieuw ondermaats was (zoals bij Zwangere Guy), zagen we ook tal van sterke optredens die onze dag opfleurden. Zo bliezen onder andere MNNQNS, The Brums, Portico Quartet, Duckwrth en Metronomy ons omver, terwijl La Salle Polyvalente helemaal in het teken stond van avant-garde metal. Een topdag dus, waarover je hieronder alles kan lezen.

The Brums @ Le Labo

Niemand minder dan Lefto nam op zaterdag de programmatie van Le Labo over. Zijn voorliefde voor jazz schemerde door in de eerste band van de dag: The Brums. Dit Luikse viertal leverde ons een cafeïneshot van elektronica en jazz. Voor slechts een handvol mensen gooiden ze eerst het opzwepende “Barbara” in de mix. De gekke synths trokken ons bij het begin zelfs eerder de richting van de dance uit. Tijdens het sublieme “Fuzzy” paradeerden ze weer trots over de uitgestrekte jazzvelden en later namen ze vlucht richting spiritual jazz. Laat nog eens iemand zeggen dat jazz saai is! We zijn er zeker van dat de heren nog beter zouden gedijen in een nachtelijke setting, maar alles op zijn tijd natuurlijk. “Kimberley”, de laatste song, maakte wonder bij wonder naam als de vettigste en meest doorgedraaide van de hoop.

MNNQNS @ The Last Arena

Dit jaar zijn er opvallend minder echte bands op The Last Arena te zien, maar zaterdag kwam daar eindelijk verandering in. De French noise van MNNQNS mocht er immers de dag aftrappen, al was de opkomst eerder mager. De vier uit Rouen leken daar niet wakker van te liggen en speelden met veel elan een sterke set. Einde van de zomer zal de band hun debuutplaat Body Negative uitkomen en op Dour kregen we daar al heel wat van te horen. Naast het al uitgebrachte “Desperation Moon” kregen we nog een drietal andere nummers van het eerste album en die klonken uitstekend. Vooral “Drinking From The Pond” bleef ons bij dankzij zijn hoekige gitaren. MNNQNS trok zich van het weinige volk amper iets aan en gooide alles in de strijd, wat ze ook maar in zich hadden. Met “Glory Paul” liep de set tot onze grote spijt ten einde, maar niet zonder nog eens alle gitaarregisters open te trekken. Dour miste zijn start alvast niet en daarvoor mogen we de heren van MNNQNS bedanken.

Peet @ Le Labo

© CPU – Maxim Meyer-Horn

Le 77 speelde gisteren nog een heerlijke show op de Last Arena, maar deze namiddag stond Dr. Peet of gewoonweg Peet in Le Labo alweer het mooie weer te verzorgen met zijn soloproject Mecman. De rapper is samen met Fele Flingue de drijvende kracht achter le 77, maar voelde ook de nood om een andere weg in te slaan op zichzelf. Mecman leverde hem meteen een plekje op in le labo, waar het ook goed ontvangen werd door een matig opgedaagd publiek. Peet is een smooth rapper die zijn bars altijd in een mooi jasje van flows weet te wikkelen. Op “Durtypeet” gaat hij harder dan we van hem gewoon zijn met een heel catchy refrein, “Passer” is een trager, dromerig nummer dat meer lijkt op zijn oude werk met le 77, en op “Jungle” wordt zelfs gebruik gemaakt van een drum ‘n’ bass sample, waarin echt wel zijn individuele accenten naar boven komen. Echt hard werd er niet gegaan, maar dit was weer een ideale à l’aise voorstelling van de Brusselaar, zoals we dat van hem verwachten.

No Vacation @ La Petite Maison

De Californische surfrockband No Vacation heeft er net een slopende VS tour op zitten, maar gisteren mochten ze ook het mooie weer komen maken op Dour. La Petite Maison was mooi gevuld voor het bezoek uit de States en ook zij waren gelukkig over de opkomst. De dromerige sfeer liet ons, ondanks een af en toe rommelige sound, even wegdwalen van alle dagelijkse miserie. Na een tijdje viel ons echter op dat er nog niet al te veel variatie in de muziek zit en dat het nogal monotoon begon over te komen. Hun doorbraaksingle “Yam Yam” was op die regel ook geen uitzondering, al moeten we wel zeggen dat dit nummer goed werkte op Dour. Met het springerige indiepopnummer “Dræm Girl” sloten ze hun eerste show in België af en kregen ze eindelijk ook wat beweging in de tent. Stiekem hadden we toch wat meer verwacht van No Vacation op Dour.

Duckwrth @ Boombox

© Maxim Meyer-Horn

Zaterdag was een erg winderige dag op Dour. Zelfs in de Boombox-tent deed een frisse wind de haren omhoogvliegen. Iemand die vorig jaar nog voor het eerst in ons land speelde, was het Amerikaanse goudhaantje Duckwrth. Het Dour-publiek scheen gisterenmiddag wat moeilijker in te pakken en de rapper uit Californië moest flink zijn best doen om de boel op gang te krijgen. Eerst en vooral probeerde hij wijs te geraken uit ‘Doureuhhh’ als antwoord op praktisch elke vraag. Na “LOVE IS LIKE A MOSHPIT” was hij er al in geslaagd de menigte op sleeptouw te nemen. Met onder andere het funky “NOBODY FALLS” van zijn laatste project THE FALLING MAN bewees hij veel meer in petto te hebben dan de gemiddelde rapper. Een nummer opgedragen aan Nipsey Hussle en een ongereleasete track kruidden de set nog wat bij. Op een bepaald ogenblik begon hij het ‘Doureuhhh’ zelfs te gebruiken uit eigen beweging. Weer wat bijgeleerd. Ten slotte haalde hij nog een allerlaatste keer uit met “FALL BACK”. Een sterk eerste optreden in ons land van Duckwrth, die toonde te bulken van het talent.

Montevideo @ The Last Arena

Ook Belgische bands mogen dit jaar op The Last Arena spelen. De opkomst was net als bij MNNQNS aan de lage kant en dat is toch verwonderlijk voor een Belgische band met al drie albums achter de kiezen. In 2006 waren ze goed op weg om de grootste Waalse band in tijden te worden, maar de band nam te lang zijn tijd en al snel verwaterde het succes. Dit jaar, zeven jaar na hun vorige album, brachten ze Temperplane uit en dat verzekerde hen dus een plaats op Dour. Muzikaal gezien viel er weinig op aan te merken, maar echt opwindend was wat de vier brachten allemaal niet. “Fun House” zorgde even voor wat LCD Soundsystem-vibes en stak dankzij zijn goede outro boven de andere nummers uit. Frontman Jean Waterlot heeft wel een geweldige stem, die wat tussen James Murphy en Tom Barman ligt en ook een van de pluspunten was aan de show gisteren. Waar de toekomst van Montevideo ligt, is moeilijk te voorspellen, maar we vermoeden dat nog een lange pauze de populariteit niet al te goed gaat doen.

BLVC SVND @ Le Labo

© CPU – Maxim Meyer-Horn

De excentrieke Amerikaan BLVC SVND is een topper in het subgenre dat emorap heet. Zijn duistere teksten lijken uit het diepste dal van de onderwereld te komen, en net dat is wat hem zo goed maakt. BLVC SVND is een rapper die nooit aan een show begint met tegenzin, en een duidelijke drang heeft om een publiek te verbazen. Zijn punk attitude past perfect bij zijn nummers met metalinvloeden zoals “Taste the Metal” met Killstation en “Weak!” enerzijds, maar ook bij de new school emorap invloeden die te horen zijn in onder andere het donkere “Go to the Sto”, en het in verhouding tot de rest kalme nummer “Irreleavance”. Met ontbloot bovenlijf stuurt hij de ene moshpit achter de andere aan tussen zijn tekst door. BLVC SVND is een duidelijk startsignaal voor een hevige zaterdag op Dour.

Tirzah @ La Petite Maison

Tirzah maakt moderne soul, kwetsbare r&b en lo-fi pop met een experimenteel karakter. Sinds het uitbrengen van het album Devotion in 2018 is ze een hip gespreksonderwerp onder muziekliefhebbers. Met de handen achter de rug gevouwen en gehuld in een comfortabele losse outfit nam ze gisteren schuchter plaats voor de micro. Het zou namelijk om de muziek draaien en niets anders in La Petite Maison. Wat was het overigens goed vast te stellen dat ook Coby Sey plaats had genomen achter de tafel. Hij behoort tot de kleine kring rond Tirzah en de twee beschikken over een goede dynamiek.

De eerste nummers waren ingetogen en intiem, jammer genoeg was het luide gepraat hier een storende factor, waarvoor we wel vreesden in deze festivalsetting. Bij “Do You Know” ging het volume de hoogte in en raakte het publiek eindelijk overstemd. Op “Devotion” gingen Cobey en Tirzah samen aan het zingen en het resultaat was een melancholische en breekbare popsong die niet wegdook voor zijn eigen imperfecties. Het publiek was het hele optreden wel te vinden voor de stotterende beats en uitermate breekbare alternatieve r&b songs. Jammer genoeg kwamen uiteindelijk enkel de luidste songs over zoals gewenst.

Metronomy @ The Last Arena

© Maxim Meyer-Horn

De zon kwam rond het vroege avonduur even boven en dat kon geen toeval zijn, want tegelijk stond Metronomy op The Last Arena. Twee jaar terug stonden ze ook al op Dour op zo goed als dezelfde spot en net als toen ging de zon geleidelijk aan onder en danste iedereen zich warm voor de nacht op Dour. De Britse band is in Frankrijk enorm populair, maar ook in België trekken ze behoorlijk wat volk. De band liet er ook geen gras over groeien dat ze gekomen waren om een groot indierockfeestje te bouwen en speelden al redelijk vroeg in de set “The Bay”. Van de nieuwe plaat die dit najaar verschijnt, werden ook al een aantal nummers gespeeld en die pasten perfect in de set. “Wedding Bells” zou het wel tot een radiohit kunnen schoppen en klinkt heerlijk zomers. En dan moest “The Look” nog komen, die werkelijk iedereen deed meezingen en dansen. Metronomy leverde een toffe festivalset af, die nog beter wist uit te pakken dan de vorige keer.

Alfa Mist @ Le Labo

Voor het tweede jazz-optreden van de dag kon je om zeven uur opnieuw terecht in Le Labo. Ditmaal ging het om de rustgevende variant van Alfa Mist, die het podium deelde met een vierkoppige band. Zelf zat hij volgens goede gewoonte achter zijn keyboard. De smooth jazz met duidelijke soul, hiphop en funk invloeden voelde zo vertrouwd aan dat we weggleden in een aangename dagdroom. Ontwaken deden we pas toen de gitariste ons met haar soulvolle stem wekte. Binnen stond het erg vol, maar ook buiten op het gras maakten veel mensen zich het gemakkelijk terwijl ze genoten.

Portico Quartet @ La Petite Maison

https://www.instagram.com/p/Bz3b1_8jw_E/

De programmatie van Dour is elk jaar opnieuw een brede waaier aan genres en biedt voor elke muziekliefhebber wel wat wils. Iets voor acht uur konden gisteren de jazzliefhebbers hun honger nog eens stillen met de komst van Portico Quartet. De vier uit Londen brengen elektronische jazz die zeker ook bij fans van STUFF. gesmaakt wordt. Het was wel spijtig dat het lawaai van de Boombox de muziek van Portico Quartet bij de iets rustigere stukken verstoorde. De opbouw van de nummers was steeds weer subliem en toonde wat voor goede muzikanten er in Portico Quartet zitten. In oktober zou er een nieuw album komen en daar lieten ze gisteren al enkele flarden van horen. Een mooi uitgestippeld uur muziek van het hoogste niveau bood de Britse formatie ons en we kijken al erg uit naar hun eigen concert in De Roma in november.

Alpha Wann @ Boombox

De Parijse rapper Alpha Wann werd als een volksheld onthaald toen hij gisterenavond het podium van de Boombox bevloog. De hele set lang bleven mensen nog aan en af lopen. Het feit dat hij in Vlaanderen eerder ongekend is, laat nogmaals zien hoe moeilijk het is voor Franstalige hiphoppers om het te maken ten noorden van de taalgrens. Een korte kennismaking voor zij die hem niet kennen: hij is een belangrijk lid van het Franse hiphopcollectief L’Entourage samen met Nekfeu. Hij bracht al een berg ep’s uit en in 2018 ook het album Une Main Lave L’Autre. Tot onze spijt was de variatie erg ver te zoeken in een eentonige set. Aan energie ontbrak het Alpha Wann en het publiek echter totaal niet. Maar wij hadden het na een poosje wel gezien.

Skepta @ The Last Arena

© CPU – Maxim Meyer-Horn

De onoverkomelijke king of grime was afgelopen winter nog te zien in een uitverkochte AB, maar vindt twee seizoenen later zijn weg naar België terug. Met zijn nieuwe album Greaze Mode is een nieuwe mijlpaal in zijn carrière bereikt, en staat hij op het punt om een absolute wereldster te worden. Uiteraard gaat dit gepaard met commercialisering van muziek, maar Skepta is puur genoeg om zijn eigen stijl en identiteit genoeg te bewaren. Waar hij het eerste kwartier de kalmte nog probeert te bewaren met enkele zwoele en dansbare nummers zoals “Energy (Stay far away)” en “What Do You Mean?” blijven de eerste knallers niet lang uit. De dreigende beat van “Pure Water” en de agressie in “It Ain’t Safe” drijven boven, en zijn meteen ook de bekendste nummers in zijn trukendoos. “Gangst” confronteert ons in eerste instantie met de échte grime wereld, net zoals “Bullet From a Gun”, en tijdens het nummer “Greaze Mod” gooit hij met bars zoals een basketballer driepunters scoort. Een catchy refrein is als de kers op de taart, en Skepta mag gaan afsluiten.

Zwangere Guy @ Boombox

© CPU – Maxim Meyer-Horn

De enige Vlaamstalige hiphopartiest op een Franstalig festival? Geen twijfel mogelijk dat Zwangere Guy dan op nummer één staat op dat lijstje. De Brusselse ket veroverde vorig jaar al menig Belgische festivals met zijn collectief Stikstof, en was vastberaden om ook dit jaar te knallen met zijn nieuwste soloproject Wie is Guy?. ZG opende met het nummer dat vernoemd is naar het album en zet meteen orde op zaken. Ik ben Guy, en dit is mijn verhaal. “Gorik p.1” is zeker geen opgewekt nummer, maar kan even later toch de Boombox bekoren met zijn ingetogenheid. Ook de kracht van de lyrics valt niet te onderschatten. Guy is een old school rapper, maar dat doet niks af van het feit dat hij een aanleg heeft voor verschillende stijlen. Om nog maar te zwijgen over het arsenaal aan flows dat deze man heeft. Blu Samu, een talentvolle artieste die vorig jaar nog mocht performen op Dour, was duidelijk in haar nopjes wanneer ze samen met Guy de Boombox energie bezorgd. ZG stelt voornamelijk zijn laatste album voor tijdens dit optreden, en dan zijn “R.À.F. (rien à foutre)” en “U ma is u pa” de ideale afsluiters. Helaas was het geluid heel ondermaats en stond dat een beetje een verder feilloos optreden in de weg.

Damso @ The Last Arena

© CPU – Maxim Meyer-Horn

De Brusselse William Kalubi AKA Damso is geen gewone jongen. Toen hij vorig jaar gekozen werd om het Belgische WK-lied samen te stellen, leek dit voor hem het ideale opstapje, maar toen er veel kritiek kwam op die keuze wegens zijn vrouwonvriendelijke teksten, liep het verhaal af met een sisser, en werd de keuze voor hem van tafel geveegd. Na deze serieuze domper bleef Damso echter niet bij de pakken zitten en kwam hij meteen op de proppen met een nieuw album, Lithopédion, dat uitbracht werd op de dag van de WK-finale, waarin België niet aanwezig was. Toeval? Of mischien komt loontje wel om zijn boontje? U mag zelf beslissen, maar als er één ding is waarover we zeker zijn, is het dat Damso The Last Arena in vuur en vlam zette.

De rapper met Congolese roots rapt zijn teksten alsof het verhalen zijn, en waardoor je volkomen wordt meegesleurd in de sfeer met duizelingwekkende beats. “Feu de bois”, “Smog” en “Aux paradis” hebben stuk voor stuk een speciaal karakter, maar het zijn toch vooral de oudere nummers van zijn album Ipséité uit 2017 die bekend zijn bij het grote publiek. “N. Je respect R” en “Macarena” zorgen voor samenzang en worden afgesloten met een denderend applaus. Al was het misschien niet via de Belgische Voetbalbond, Damso heeft wel degelijk zijn stempel gedrukt op de (vooral) Franstalige hiphopscene en belooft ons op het einde van zijn show zelfs meer werk binnenkort, zodat we ook na Dour iets hebben om naar uit te kijken.

Parov Stelar @ The Last Arena

© CPU – Maxim Meyer-Horn

Er gaat geen zomer in België voorbij zonder een optreden van Parov Stelar. De Oostenrijkse elektroswingster brengt nu al een tijdje de massa’s aan het dansen, maar sinds deze zomer zijn er toch wat veranderingen die we te verduren kregen. De grootste is wellicht de nieuwe zangeres Elena Karafizi, die vanaf heden Cleo Panther vervangt. Haar vervangen is niet makkelijk aangezien ze ook bijdroeg aan het live succes van Parov Stelar, maar slecht deed ze het zeker niet. Het anderhalf uur dat ze kregen was een echte schwung en swing wervelwind die nooit ging liggen.

Vaste waarden “Clap Your Hands” en “Josephine” zorgden snel voor een hoge uitstoot aan dopamine en ook “All Night” werkte opnieuw aanstekelijk. De trucjes van Parov Stelar kennen we inmiddels al, maar ze werken wel nog steeds. Enkel de cover van “Sweet Dreams” had voor ons niet gehoeven en was misschien iets te veel van het goede. De nieuwe show van Parov Stelar verschilde amper van de vorige, maar geen haan die daar achteraf naar kraaide. De Oostenrijkse dj en zijn band zijn goed ingespeeld en zullen ongetwijfeld ook volgend jaar op een Belgisch festival te bewonderen zijn.