© CPU • Joost Van Hoey (Archief)
Arsenal bestaat intussen al twintig jaar, maar de machine lijkt lang nog niet te zijn gaan sputteren. De band bracht met Furu en In the Rush of Shaking Shoulders recent nog hun beste platen tot nu toe uit, en blijft hits scoren alsof het een tweede natuur is geworden. Op de eerste van vier shows in het Antwerpse Rivierenhof kregen we dan ook een geweldig feestje voorgeschoteld, al hadden we het gevoel dat het gebrek aan minder energiek materiaal de groep soms parten speelde.
We betwijfelen dat het Arsenalpubliek zich er volledig bewust van was dat dit optreden een voorprogramma had. Het elektropoptrio Noa Lee mocht de avond openen, maar kon moeilijk opboksen tegen het in vergelijking oorverdovend gepraat van de toeschouwers, voor wie niet dit meer dan sfeermuziek leek te zijn. Ze brachten dan ook eerder nummers om op weg te dromen dan om op te bewegen, wat de desinteresse van zowat iedereen rond ons misschien verklaart, maar ongelukkig geprogrammeerd of niet, het was gewoon goed!
De groep onder leiding van Nina Kortekaas begon er wat aarzelend aan, maar had na een tweetal nummers haar groove helemaal gevonden. Op stilistisch vlak doen ze niks nieuws, maar een hoop interessante maatsoorten en sterke melodieën hielden ons op het puntje van onze stoel. Ze staan nog wat onwennig op het podium, maar een paar shows voor een publiek dat wel moeite doet zullen daar vast en zeker verandering in brengen. We zien Noa Lee nog ver komen.
Gelukkig slaagde Arsenal er wel in om iedereen wakker te schudden, en dat gebeurde met “Low Sun Long Shadow”. Meteen waren we van onze sokken geblazen. De emotionele gelaagdheid van die song komt live perfect tot zijn recht, maar wordt ook voorzien van een enorme dosis extra energie. Dit is hoe je een concert opent. Qua zangkwaliteiten is John Roan geen Tim Bruzon, maar desalniettemin is hij een plezier om naar te kijken.
Meteen daarna volgde “Amelaka Motinga”, dat in vergelijking nogal geruisloos voorbijging. De soms wat saaie repetitiviteit van het vroege Arsenalwerk kwam daardoor meteen bovendrijven, en daar kon zelfs de charismatische Leonie Gysel geen verandering in brengen. Gelukkig brachten “Sometimes” en “Amplify” het momentum terug in de set. Voor ons had Arsenal gerust à la dEUS In the Rush of Shaking Shoulders in zijn geheel mogen spelen.
Een aantal nummers volgt, en langzamerhand wordt de formule duidelijk. Arsenal staat bekend als een feestband, en dat weerspiegelt zich in deze setlist: energie, energie, en nog meer energie. Elk nummer bestaat om op te springen. Tijdens het eerste deel van dit concert genoten we dan ook oeverloos van die oneindig lijkende rush. Wie wil niet surfen op de euforische golf van een klassieker als “Saudade”, en woorden meebrullen waar jij net als de honderden mensen rondom je geen zier van begrijpt? Maar nadat ook “Black Mountain” op kruissnelheid werd gespeeld en daarbij de donkere, melancholische kwaliteiten van dat nummer totaal niet bovenkwamen, werd het voor ons langzamerhand wat te veel.
Iedereen weet intussen wel dat je naar een Arsenal-optreden komt om te dansen, maar we vragen ons af waarom de groep eigenlijk rustigere, emotionelere nummers op haar platen zet als ze toch geen plaats krijgen in haar livesets. Dat deden we, althans, tot “Jellyfish” voorbijkwam. De ballade kwam als een broodnodig rustpunt in de set, en werd bloedmooi gebracht. Een hoogtepunt, vonden wij, maar een groot deel van het publiek leek verward: hoe moet hierop bewogen worden?
Uit het feit dat dit experiment niet herhaald werd, leiden we af dat deze band zijn publiek kent als geen ander. “Bend in the River”, op zichzelf een enorm meeslepende song, eindigt met een volstrekt onnodige reprise van zijn refrein, gewoon omdat iedereen nog eens los zou kunnen gaan. We krijgen de indruk dat Arsenal zijn rustigere nummers niet voor zichzelf durft te laten spreken. Dat is een spijtige zaak, want Arsenal met wat emotionele diepgang is voor ons Arsenal op zijn best.
Niet dat dit een zwak optreden was; integendeel. Op zo’n manier je hele publiek aan het springen krijgen is iets wat veel bands Arsenal niet kunnen nadoen. We konden dan ook met volle teugen genieten van het gros van de songs die we hier te horen kregen. Een nummer als “Estupendo” kan scoren op herkenbaarheid alleen, en werd dan ook nog eens retestrak gebracht. De sfeer zat uitermate goed. Zelfs “High Venus”, dat ons op plaat nooit echt omverblies, werd getransformeerd tot een waanzinnige meezinger waar niemand aan kon weerstaan.
De bisronde was de kers op de taart. Op het melodieuze “Whale” volgde nog een blast from the past in de vorm van “Mr Doorman”, maar deze wist wel indruk te maken. John Roan kreeg ruimte om volledig los te gaan, en was helemaal in zijn element. Dat “Melvin” nog voorbijkwam moet niemand verrast hebben, maar Roans emotionele speech waarin hij het nummer aan de recent overleden Arsenalmuzikanten Shawn Smith en Mario Dos Santos opdroeg, was oprecht ontroerend. En laat ons eerlijk zijn, het blijft een legendarische song. ‘De dag dat ik dit niet meer tof vind, is de dag dat ik waarschijnlijk ook daar ben’, weet hij nog te zeggen, zijn blik naar de intussen donkere hemel gericht, en we geloven hem.
Een wisselvallig optreden kunnen we dit onmogelijk noemen. Arsenal bracht de hittegolf terug naar het wat kille Rivierenhof. De groep bracht een anderhalf uur durende brok energie, en dat hadden onze ledematen geweten. Helaas werd die brok energie bij momenten wel wat lastig om te blijven slikken, en had de set wat ademruimte en variatie kunnen gebruiken. Er zit meer in Arsenal dan rechtdoorzee dansmuziek, en dat mag volgens ons wel vaker boven komen drijven. Hun status als publiekslieveling zouden ze er in elk geval niet snel mee verspelen.
Arsenal keert deze zomer nog drie keer terug naar OLT Rivierenhof. Enkel voor de show van 5 september zijn nog tickets te koop (of te winnen).
Setlist:
Low Sun Long Shadow
Amelaka Motinga
Sometimes
Amplify
Saudade, Pt. 2
Black Mountain (Beautiful Love)
One Day at a Time
Bend in the River
Temul (Lie Low)
Jellyfish
High Venus
Estupendo
Lotuk
Whale
Mr Doorman
Stick & Groove
Melvin
