Het knotsgekke, klankjes-lievende Bombataz zal wellicht heel wat belletjes in tegentijden laten rinkelen. Gitarist van dit viertal is Vitja Pauwels, die met Day at Half Speed zijn debuutplaat heeft uitgebracht. Experimentele toetsen vallen er zeker te bespeuren, maar de Brusselaar levert iets helemaal anders af dan wat hij bij het funky Bombataz doet. Pauwels is ook actief in warm bad (onder leiding van mede-Bombatazzer Hendrik Lasure) en daar heeft deze plaat dan weer wel veel van weg. Eind maart bracht warm bad een langspeler uit die ons deed denken aan ‘Erik of het klein insectenboek’ en ook Day at Half Speed bevindt zich op hetzelfde sprookjesachtige niveau.
Het album heeft zijn naam niet gestolen; bij het luisteren naar Day at Half Speed lijkt alles om je heen even op pauze gezet. Vitja Pauwels heeft de lang gezochte pauzeknop in beheer. De muzikant is echt heer en meester op vlak van tijd, want ook om ons thuis te laten voelen in zijn Land Van Ooit is er niet veel tijd nodig. Direct zijn we geïntrigeerd en dat gevoel houdt niet op totdat Vitja ermee ophoudt.
Zonder teksten vertelt hij de luisteraar een oprecht verhaal in plaats van een of andere overgeproducete variatie van telkens hetzelfde. Getokkel op een akoestische gitaar neemt je op sleeptouw, maar er wordt ook gespeeld met elektronica. Wanneer die twee in een harmonieuze botsing met elkaar komen, zal vooral het hart van de liefhebber van het meer experimentele sneller beginnen slaan. En terecht, want machtig is het alleszins. Over heel de lijn klinkt de plaat erg puur en allesbehalve afgelikt. Het is beeldig.
Day at Half Speed is niet alleen beeldig, maar ook beeldend. Pauwels schreef muziek voor je verbeelding; in plaats van een film begeleidt dit de scenario’s waarover je zelf wil fantaseren. Het enige dat vaststaat, is dat de fantasie in kwestie een gevoel van thuiskomen met zich meebrengt, samen met een portie weemoed en een verlangen dat geleidelijk aan begint te branden vanuit je binnenste. Gevoelens overal dus en een ademhaling die zo nu en dan stokt; het is lang geleden dat we nog zo’n overweldigende muziek hoorden.
Moest het nog niet duidelijk zijn: dit is absoluut geen plaat die dienst kan doen als wekker, want je zou willen blijven soezen in de warmte van je lakens tot de avond opnieuw valt. Op de achtergrond laten draaien terwijl je boodschappen doet, zou ook geen recht doen aan de sfeer van dit idyllische geheel. Zet je in de zetel met een goed glas wijn en niets anders dan eventueel een lakentje en goed gezelschap, druk op de startknop en de muziek doet de rest van het werk.
We kunnen alleen maar aanraden om het album in zijn geheel te luisteren en werkelijk alle facetten ervan te laten binnenkomen. Als vanzelf worden nostalgische mentale taferelen aangewakkerd en verdwijnt de ruimte voor banale beslommeringen als sneeuw voor de zon. De pauzeknop dus.
