LiveRecensies

Gent Jazz 2019 (Festivaldag 7): Nieuwe talenten en oude bekenden

Foto: Maarten Mellemans

Festivaldag zeven van Gent Jazz was er een met jonge verrassingen en grote contrasten; een divers aanbod op een drukbevolkte jazzdag. Misschien was iedereen wel gekomen voor de grote headliner van de avond, Gregory Porter, maar er viel nog veel meer te rapen. Een paar jonge, lokale talenten uit Gent en een waardige tweede headliner José James stonden ook klaar om onze dansbenen in te smeren.

Tristan @ Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

De 23-jarige Tristan palmde de Main Stage in aan het uiterste begin van de dag en de vraag is niet wat of waar, maar hoe. Het jonge Belgische talent stond er met een enorme zelfzekerheid, of zo leek het toch, en wist zonder enige twijfel het publiek op te warmen. De zangeres heeft een stem om u tegen te zeggen, dat werd meteen duidelijk. Ze deed krachtige, maar ook heel tedere vocals naar het publiek overwaaien en zorgde voor een warme sfeer. Door de soms disharmonische klanken tussen de melodieën en haar zang ontstonden interessante timbres. Het was zeker een uitdagend begin van de dag, terwijl het leek alsof het al avond was; haar muziek bracht ons met haar zwoele vibes meteen naar de vroege vooravond.

Het jong aanstormend talent is buiten een zangtalent ook een energiek en dartel podiumbeest. Van een nodig dramatisch en hypnotiserend kantje tot rondspringende bewegingen op het podium; ze wist ons op een gevarieerde manier te entertainen en klaar te stomen voor de zevende festivaldag.

Suura @ Garden Stage

Als tweede act was er Suura, een akoestisch instrumentaal kwartet, gevormd door gitarist Nicolas Van Belle, saxofonist Werend Van Den Bossche en contrabassist Emanuel van Mieghem. De gitarist van de groep was een jaar op Erasmus in Denemarken en heeft daar tijdens hun avontuur kennisgemaakt met de Scandinavische muziek; volksmuziek vermengd met jazz, met hier en daar ook wat gitaarfolk dat ons meteen aan Nick Drake doet denken. Suura heeft zich dan ook duidelijk laten inspireren door deze Engelse singer-songwriter.

Het viertal is absoluut authentiek te noemen en ze houden ook voet bij stuk bij hun eigen genre. Ze vertrekken vanuit rust en stilte en zijn dan ook steeds op zoek naar een stil publiek, wat volgens hen een gemeenschappelijke betrokkenheid opwekt. De jonge Belgen gaven ons een sereen en rustgevend optreden, met tropische en dromerige klanken. Ze stonden of zaten daar en deden gewoon megahard hun eigen ding, wat voor veel respect en aandacht van het publiek zorgde.

Maisha @ Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

Na deze eerste twee Belgische bands was het tijd voor de Londense band Maisha; een frisse wind door de spirituele jazz. Ze bestaan uit zes bandleden en bliezen met hun West-Afrikaanse invloeden talrijke moves in de dansbenen van het publiek. Vocals waren hier afwezig, maar ook absoluut onnodig voor een daverend optreden van het zestal.

Soms waren de geluiden van de saxofonist misschien iets te dominant, maar dit bleek maar een futiliteit wanneer we dan het samenspel tussen de drummer en de bongodrummer mochten aanschouwen. De interactie tussen de twee muzikanten, voorzien van een tikkeltje experimentele invloeden, zette het ritme en deed samen met de andere bandleden funky vibes opborrelen. De drummers brachten bovendien niet alleen hun drumstel of bongo’s mee, maar gaven ons ook wat van hun West-Afrikaanse invloeden mee met tal van andere instrumenten, zoals de fluit en een kalebas–shaker.

UMM @ Garden Stage

Na onze dansbenen losgezwierd te hebben, mochten we naar UMM op de Garden Stage gaan luisteren; weer een lokaal talentje klaar om ons van onze sokken te blazen. Deze Belgische zangeres klonk heel zacht en sensueel. Ze bracht iets totaal anders dan Tristan en liet ons zweven als engeltjes met haar mooie stem.

José James @ Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

Voor het tijd was voor de grote headliner Gregory Porter, begon José James aan een funky opwarming. Een opwarming voor de grote headliner was het eigenlijk niet, want de zanger zette de boel zelf al op stelten. Zelf zei hij ook dat wij some lucky motherfuckers zijn dat we hem en Gregory Porter op dezelfde dag en hetzelfde podium konden komen bewonderen.

De Amerikaanse José James is een zanger, composer en gitarist en zingt in verschillende bands. Zijn debuutalbum Dreamer kwam uit in 2008 en zijn meest recente album Lean On Me uit 2018 was een eerbetoon aan zijn groot idool Bill Withers. Hij heeft gisteren dan ook vele liedjes uit dit album gezongen en zei dat Bill Withers the greatest songwriter of our time is. Behalve dat Bil Withers duidelijk James’ voorbeeld is, doet de stem van de zanger ons ook overduidelijk aan die van Bill Withers denken. Ze klinken bijna exact hetzelfde.

José James startte zijn performance met de knaller “Ain’t No Sunshine” en maakte hier iedereen wild mee. Naast hem op het podium stonden twee elektrische gitaristen en een van hen zorgde ook voor backing vocals en zong af en toe solo, waardoor iedereen nog meer uit zijn dak ging. Ze wist ons tussendoor met haar echte soulstem met groovy en warme, diepe klanken te verrassen. José James staat er verder ook voor bekend om hiphop met jazz te mengen en nadat hij zijn ongenoegen tegenover Trump uitte, bracht hij zijn raptalent naar boven en dit werd erg geapprecieerd. Zijn spoken words rap bracht zelfs zonder muzikale begeleiding eveneens een geliefd ritme met zich mee. Ook “Just the two of us” maakte deel uit van zijn zang en dit maakte het publiek overduidelijk sentimenteel.

RAMAN. @ Garden Stage

Simon Raman van RAMAN. voorzag ons op de Garden Stage samen met zijn bandleden van echte rock ‘n’ roll sounds. Na José James waren we nog steeds onder de indruk van deze band; de rauwe gitaren zorgden voor enorme krachtstukken. Raman vertelde ons dat hun eerste ep in november zal verschijnen en wij kijken er alvast naar uit. De jonge Gentse band zorgt voor vernieuwing en wat ook meteen opviel tijdens hun optreden, was dat frontman Simon Raman er volledig voor gaat. Hij is een echte energiebom en knalt als geen ander.

Blu Samu @ Garden Stage

© CPU – Jan Van Hecke

Door ziekte kon de Belgische Martha Da’ro niet optreden en werd ze vervangen door de jonge Antwerpse Blu Samu; jong maar straf. De jonge Belgische brengt hiphop met een extreem pittig kantje. Deze afsluiter draaide de zevende Gent Jazz dag 180 graden; een krachtige stem met een ritme om u tegen te zeggen en eerlijke teksten die de nog maar 23-jarige artieste haar leven en gedachten weerspiegelen. Wat ook meteen opviel, was de attitude van de jonge zangeres. Haar vloeiende en natuurlijke bewegingen waren heel smooth en indrukwekkend; een geboren hiphop koningin.

Lees hier onze recensie van headliner Gregory Porter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Related posts
InstagramLiveRecensies

Glints @ De Roma: Thuismatch van jewelste

Nadat zijn echt grote doorbraak in 2020 nog werd gekortwiekt door de alom bekende pandemie, is het deze keer Glints wel gelukt….
LiveRecensies

Zaz, Hooverphonic, Isolde Lasoen, Anthe & Tristan @ Gent Jazz: Vrijheid, gelijkheid en broederschap

Na een tweede dag met Ludovico Einaudi als headliner werd er weer een muzikale bocht gemaakt door Gent Jazz. De instrumentale muziek…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjesUitgelicht

Dansende Beren en Rubenshuis ontvangen Tristan, eugene en puntjudith

De festivalzomer is eindelijk van start gegaan en belooft ook dit jaar weer garant te staan voor mooie muzikale momenten. Met Dansende…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.