© Nelle Devisscher
Dag twee van het Cactusfestival baadde opnieuw in het zonlicht. Stonden op de affiche: onder meer de prettig gestoorde Syrische dancehall van Omar Souleyman, de duistere postpunk van Whispering Sons en de terugkeer van oude getrouwen Joe Jackson enerzijds en Bloc Party anderzijds. Veel variatie met andere woorden, en die lijn trok zich ook door in het publiek, waar ouderen in kampeerstoeltjes verbroederen met jonge festivalgangers die evengoed kleinkinderen hadden kunnen zijn.
Reena Riot
© CPU – Kris Kellens
De opener van de tweede festivaldag was weggelegd voor Reena Riot, de Belgische band rond de intrigerende frontvrouw Naomi Sijmons. Met NIX heeft de groep, met onder meer leden van dEUS en Tiny Legs Tim in de rangen, alvast een dromerige en alsnog bijwijlen stevige debuutplaat afgeleverd, en ook op Cactusfestival schipperde de band heen en weer tussen het ronduit zweverige en het meer stevige werk.
De onheilspellende sfeer van de muziek vloekte misschien ietwat met de zwoele, ochtendlijke stemming op het festivalterrein, maar puur op kwaliteit wist Reena Riot toch de vroege festivalganger mee te trekken in haar verhaal. In navolging van groot voorbeeld Patti Smith was Sijmons alvast erg blij om op Cactusfestival te mogen staan, en dat plezier straalde ook van de muzikanten af. “Shadow of the Sun” vormt een mooi hoogtepunt in de set, die als een slome uppercut over het publiek walste. Het was vroeg en het was behoorlijk warm, maar dat vormde duidelijk geen bezwaar voor het immer liefdevolle publiek. Met “Waiting” knoopte Reena Riot een mooi einde aan een geslaagd eerste optreden.
Rolling Blackouts Coastal Fever
© CPU – Kris Kellens
Meer in tune met de zomerse sfeer op Cactusfestival waren de Australiërs van Rolling Blackouts Coastal Fever. Die arme presentatrice, Kirsten Lemaire, had de bandnaam vast duizend keer geoefend op voorhand. Met drie gitaren en een basgitaar gooiden de vrolijke jongens een muur geluid in de strijd, en hun springerige indierock had ongetwijfeld nog nét iets strakker afgesteld kunnen staan. Qua tempo zat het echter goed, en ziedaar, de eerste dansende benen gingen helemaal los. Zonder veel verpozen reeg Rolling Blackouts Coastal Fever de nummers aaneen, terwijl de zon in de rug van het dansende publiek brandde.
Het was een plezierige janboel, met als hoogtepunt een hier en daar meegezongen “The French Press” en “Talking Straight”. In hun segment zijn er weliswaar nog veel plezierige bands te vinden, en zeggen dat de Australiërs zich echt onderscheiden hebben van het pak, is misschien net iets te veel gezegd. Toch, een plezierige hap zo vroeg op de middag.
Omar Souleyman
© CPU – Kris Kellens
Op het toppunt van de hitte was het toepasselijk genoeg de beurt aan Omar Souleyman, de Syrische cultfiguur met de lange kaftan. Slechts geflankeerd door een toetsenist kwam de bruiloftszanger een opzwepende set brengen die grotendeels leunde op kitscherige beats en de aanstekelijke glimlach van de besnorde frontman. Het podium was vele malen te groot voor de arme man – letterlijk dan. Onverstoord wandelde hij dan maar van links naar rechts, gooide eens zijn armen in de lucht, begon wat te klappen. Veel hield het allemaal niet in, maar met dank aan de nimmer stoppende pompende dancehall beats op de achtergrond was het een feestje van begin tot eind.
Althans, als je vooraan stond. Meer achteraan hield zich duidelijk een groep op die weinig van doen had met de ietwat Eurosongachtige knallers van Souleyman. Hoogtepunt “Warni Warni” zorgde dan ook voor een dansfeest vooraan, maar wist achterin maar weinig mensen te bezweren. Allicht is de marketing van de Syriër nog net iets sterker dan zijn muzikale input. Wie echter mee wilde gaan in het verhaal van Souleyman, kreeg de kans om even alle zorgen weg te dansen.
Whispering Sons
© CPU – Kris Kellens
Na een ietwat bizar intermezzo waarbij oud-presentator Nic Balthazar een videoclip kwam opnemen voor Youth for Climate, mochten de jonge leeuwen van Whispering Sons het podium op. Het diametraal tegenovergestelde van Souleymans frivole dansmuziek, met iedereen behalve leadzangeres Fenne Kuppens in het zwart. De mix van postpunk en shoegaze voelde vertrouwd aan, en Whispering Sons bracht het met overtuiging en vooral ook veel kwaliteit. Kuppens monsterde met intense blik het publiek, alvorens furieus de instrumentale muziek als een kleed om zich heen te trekken. Hun meest bekende single, “Alone”, hakte er al snel in, waarna de Whispering Sons hun uiterste best deden om de bezwering te laten voortduren.
Niet alle nummers zijn van gelijke kwaliteit, en hier en daar verzandde de set dan ook in een lang dreunende basloop. Ook de stem van Kuppens had soms moeite om het geheel in toom te houden. Het staat echter buiten kijf dat de Rock Rally-winnaars heel wat in hun mars hebben. Zo sprongen “Hollow” en “Time” er tussenuit in een set van strak een uurtje. Meer van dat in de toekomst!
Dead Man Ray
© CPU – Kris Kellens
Na een pauze van zestien jaar stond ook Dead Man Ray opnieuw op het podium van Cactusfestival. De supergroep rond Daan Stuyven en Rudy Trouvé komt binnenkort met een nieuw album en wilde het publiek alvast warm maken voor het nieuwe materiaal. Echt evident is de muziek van Dead Man Ray nooit geweest – onvoorspelbaarheid heerst vaak, en het publiek had het merkbaar lastig om helemaal mee te gaan in het verhaal. Een schare trouwe fans van weleer liet het niet aan hun hart komen, en lachte vrolijk mee met de laconieke bindteksten van Stuyven en Trouvé. Toen die laatste doodleuk wat sigaretjes ging opsteken op het podium, was de kampvuursfeer bijna helemaal compleet.
Het nieuwe werk, met “OUT” en “Blisters” op kop, viel niet uit de toon, maar het was duidelijk dat het publiek nog niet helemaal mee was in de figuurlijke draai. ‘We doen dit om de twintig jaar eens,’ grapte Daan nog, ‘dus tegen 2039 zijn we hier nog wel eens.’ Of de vrij gezapige en tegelijk experimentele rockmuziek van Dead Man Ray dan nog veel publiek zal vinden, durven we enigszins te betwijfelen.
Cat Power
© CPU – Kris Kellens
Begeleid door de eerste regen van de dag betrad in de vooravond Charlyn Marie Mashall, beter bekend als Cat Power, het podium. Een kopje thee in de ene hand, een stokje wierrook in de andere – het mag duidelijk zijn dat de frontvrouw in een andere wereld verkeerde dan de rest van de aanwezigen. Haar set begon erg intiem met “He Turns Down”, en ondanks enkele volumewissels bleef dat ook zo. Met haar zweverige podiumprésence maakte Cat Power het haar luisteraars niet echt makkelijk om bij haar aan te haken. Gelukkig stonden de songs er muzikaal vast en zeker – Charlyns stem droeg zonder al te veel moeite de hele set, en wie er voor open stond, kon heerlijk wegdromen bij nummers als “Metal Heart” en “Wanderer”.
Toch bleven redelijk wat mensen vooral met vragen achter. Vreemde bindteksten die Cat Power zelf vergat terwijl ze ze aan het leveren was, een bijwijlen verwarde blik naar het publiek – het hielp allemaal niet om echt een band te creëren. Desondanks was de respons van het publiek hartelijk en kreeg Cat Power een lang applaus aan het einde van haar optreden, net op het moment dat de hemelsluizen helemaal open gingen. Daar konden ook de excuses van de zangeres niet veel meer aan veranderen.
Joe Jackson
© CPU – Kris Kellens
De korte regenpauze stopte gelukkig net op tijd voor Joe Jackson, want de Brit leverde zonder meer het beste concert van deze festivaldag af. Misschien had dat ook veel te maken met het publiek, dat duidelijk in grote getale was komen opdagen speciaal voor dit moment. Met brio en veel charme sneed Jackson zijn set aan met het tweeluik “One More Time” en “Is She Really Going Out With Him?”, alvorens ook zijn meest recente plaat, Fool, even in de spotlight te zetten. Opvallend was vooral de gave stem van Jackson en het spelplezier dat van alle bandleden afspatte. Hun optreden was een routine, maar dat betekende niet dat het niet plezierig kon zijn. Het introspectieve “Strange Land” vormde een onverwacht hoogtepunt in de set.
Helemaal genieten was het pas wanneer Jackson de pareltjes uit de oude trommel bovenhaalde – “Sunday Papers”, of het meezingmoment “It’s Different for Girls”, dat niemand op het terrein onberoerd liet. Tegen de tijd dat het concert op zijn einde kwam, dacht niemand nog aan de regen en de bijhorende kwaaltjes. “Steppin’ Out”, ten slotte, kwam als logisch bisnummer nog een extra strik op de hoed van Jackson plaatsen. Een zegetocht van een optreden.
Bloc Party
© CPU – Kris Kellens
Het slotakkoord was dan weer weggelegd voor de Britten van Bloc Party, die na een hiaat van enkele jaren opnieuw op de planken stonden. Cactusfestival mikte met Bloc Party als headliner resoluut op de nostalgie, en dat bleek een goede keuze. Frontman Kele Okereke en de zijnen brachten integraal hun debuutplaat, Silent Alarm, en gooiden als bonus nog wat andere nummers mee in de mix. Dit was meteen ook het grote breekpunt van het hele optreden – wie weinig van doen had met Silent Alarm, viel min of meer uit de boot. Zo begon het optreden erg gezapig, en was het wachten op “Banquet” of “Helicopter” alvorens het publiek écht in beweging kwam. Op de tonen van “This Modern Love” werd ook een eerste keer het confettikanon in actie gezet.
Na een weifelend begin had het publiek plots de smaak te pakken. Het werkte duidelijk aanstekelijk op een tot dan toe vrij stoïcijnse Kele Okereke, die zowaar aan het glimlachen ging en het tempo nog wat verder opdreef. Moshpits ontstonden als hete vuurtjes, terwijl een machtig slotakkoord werd ingezet door het tweeluik “The Prayer” en “Flux”. Even waande het publiek zich in de hoogdagen van Bloc Party. Toch was het op de achtergrond voelbaar dat die hoogdagen eigenlijk wel achter ons liggen en dat de motor van het optreden toch vooral nostalgie was. Hier en daar vertoont de muziek van Bloc Party toch al wat ouderdomstekenen. Maar ach wat, het was leuk om even in de teletijdmachine te kruipen.
Veel variatie dus op de tweede dag Cactusfestival. Zelfs een plonsbui kon de pret niet bederven op deze dag vol reünies en comebacks. Dag drie brengt nog onder meer dEUS, Trixie Whitley, Band of Horses en Neneh Cherry op het podium.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
