Wolfmother @ OLT Rivierenhof: Feest dat pas op het einde losbarst

© CPU – Matthias Engels

Je hebt bands als Greta Van Fleet die Led Zeppelin gewoon kopiëren en je hebt bands als Wolfmother die de stijl van de oerrockband onder de loep neemt en het allemaal nog wat vettiger brengt. Al sinds 2000 rocken de Australiërs van Wolfmother erop los en het was al twee jaar geleden dat de band rond krullenbol Andrew Stockdale een bezoek aan ons landje bracht. Geen festival deze keer; setting voor hun concert gisteren was het openluchttheater Rivierenhof, en met nog steeds aangename temperaturen waanden we ons wel degelijk op een festival. Hun langverwachte terugkeer en die sfeervolle setting zorgden er dan ook voor dat alle tickets de deur uit waren.

‘Eigen volk eerst,’ moeten ze bij het OLT gedacht hebben. Het opwarmen van het publiek was namelijk weggelegd voor de Gentse knapen van RHEA, die met hun energieke rock best dicht aanleunen bij de hoofdact. Frontman Jorge Van De Sande had stemproblemen en dit was bij momenten wel hoorbaar. De instrumenten waren echter wel goed gestemd, wat zorgde voor een leuke rock ‘n’ roll act. Toen gitarist Guillaume Lamont spoorloos het publiek in verdween, leek het feestje voor hen helemaal compleet. Het publiek echt meekrijgen lukte jammerlijk genoeg niet, wat natuurlijk jammer is.

© CPU – Matthias Engels

Dat publiek bleef ook bij het opkomen van Wolfmother vrij passief. Zonder al te veel show betrad de band het podium om dan met “Victorious” een eerste schijf op het publiek af te vuren. Wij zagen vooral een zee van knikkende kopjes, maar niet echt het energieke publiek dat je bij een band als Wolfmother verwacht. Het was pas bij “Colossal” dat we een eerste moshpit zagen verschijnen, die bij opvolger “Woman” wel in omvang groeide. Bij die hit werd het publiek dan toch helemaal wakker, een voorbode voor wat volgen zou.

Dat hoge tempo kon de band echter niet de volledige set aanhouden, en met “Mind’s Eye” kregen we dan een rustig intermezzo. Dat was het startschot voor een groot deel van het publiek om de dorst te lessen. Het was een raar zicht, om ineens zoveel volk richting uitgang te zien gaan. Stockdale en gevolg lieten het zich echter niet aan hun hart komen en startten met “Dimension” een volksfeest. Het waren net die momenten van euforie die in het eerste deel van de set te weinig aanwezig waren. De kwaliteit van de set bleef altijd hoog, maar zonder pieken voelde het allemaal als net iets te weinig aan.

© CPU – Matthias Engels

Op festivals krijgt een band als Wolfmother vaak een uur om zich te bewijzen, gisterenavond kreeg de band anderhalf uur. Ze speelden hun reguliere setlist, met hier en daar nog een nummertje bij. Het gaf hen ook de kans om het nieuwe “Spanish Rose” uit te testen. Nieuwe muziek lijkt dus onderweg! Die extra nummers vielen bijna allemaal in het tweede deel van de set, die duidelijk meer om het lijf en vooral meer ballen had. Zo waren “The Love That You Give”, “Gypsy Caravan” en afsluiter “Joker & The Thief” absolute hoogtepunten. Bij dat laatste nummer regende het uiteindelijk bierhouders en zat de sfeer er dubbel en dik in.

Met een sterk slot trok Wolfmother hun concert nog recht en stuurde zo het publiek meer dan tevreden naar huis. Sommige nummers werden meesterlijk uitgespannen, maar soms mocht het allemaal gewoon nog net iets vuiler en sneller.

© CPU – Matthias Engels

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Setlist:

Victorious
White Unicorn
Colossal
Woman
New Moon Rising
Apple Tree
Mind’s Eye
White Feather
Dimension
Vagabond
California Queen
The Love That You Give
Pyramid
Gypsy Caravan

Spanish Rose
Joker & The Thief