We verwelkomen maar al te graag Chasing Penguins, een nieuw, op avontuur en progressie uitzijnd project, waarbij een resem Belgische jazzlui (met naast drummer Teun Verbruggen o.a. ook pianist Bram De Looze, bassist Nathan Wouters en saxofonist Steven Delannoye) present tekent.
Chasing Penguins is een intrigerend vrijbuitersproject. Een opwindend en hoogst avontuurlijk concept dat erin slaagt om de grenzen van jazz en improvisatie op te zoeken. De groep biedt met hun gelijknamig debuut Chasing Penguins namelijk een al te wonderlijk universum, een klankenpaleis waar je blijvend in kan verdwalen. Het opmerkelijke artwork (van Steffie Van Cauter) zet dat aspect nog eens goed in de verf. Apart en eigenzinnig. Hetzelfde kan ook gezegd van de muziek, die grotendeels gecomponeerd werd door gitarist André Fernandes, die eerder samenwerkte met de Portugese pianiste Santos Silva.
@ De Koer, Gent
Het knappe aan dit album is onder meer hoe deze groep zichzelf behoorlijk weet uit te dagen. En schijnbaar op de behoedzame aftast erin slaagt om een eigen sound te vatten. De net niet op tien minuten afkloppende opener “Dragao” neemt een wat lang aanloopje en lijkt gehuld in een onstabiel geheel van erg ijle, dromerige en eerder suggestieve klanken. Gaandeweg hoor je weggemoffelde elektronics die her en der opduiken, net als danig gemanipuleerde gitaarklanken, drumroffels en zoete streepjes saxofoon. Initieel komt het over als vervreemdend en bizar, al blijf je met je hoofd in de hier wel erg ijle geluidswereld geïntrigeerd luisteren naar wat nog komen moet.
Het blijkt de voorbode van een door futurisme aangedreven “Elon Musk Go”. Geestige titel, hetgeen demonstreert dat het de groep hier niet allemaal bittere ernst is. Bovendien beklemtoont het de voorzichtige, maar trefzekere aanpak van Chasing Penguins. In aanzet trekt de groep zich hier op aan een aanstekelijk gitaarriffje van Fernandes, waarna ook de overige groepsleden erbij komen en elk op behoorlijk eigenzinnige wijze deze in kracht opbouwende compositie verrijken.
Bassist Nathan Wouters levert hier twee composities aan, te weten het zich in allerlei bochten wentelende en kerende “Uphill” (met woeste gitaaruithalen van Fernandes) en het knappe “Lotus”. Verderop hoor je een royale weelde aan ideeën (“300 Pessoas”) die gekoppeld worden aan een uitstekende uitvoering. Aan het einde van het album kom je terecht bij de titeltrack, een volledig door vrije improvisatie ontstane geluidswereld die onder meer heerlijk ontsporende chaos te bieden heeft en zo de status van zelfverklaarde vrijbuiters nog eens extra onderstreept.
