© CPU – Bert Savels
Nu we dag drie hebben bereikt, zitten we officieel over de helft van Rock Werchter 2019. De voorbije dagen was het al zeer warm, maar gisteren werd het nog een stuk warmer, soms zelfs te warm. In tegenstelling tot de festivalweide van Vestiville was het hier opnieuw enorm druk en stond er een mooie mix op de planning. Ook gisteren zagen we er iedere act en hieronder lees je ons verslag van dag drie.
All Them Witches @ Main Stage
Loeiend luide gitaren onder een hete zon, dat klinkt als Werchter! Het is per slot van rekening ‘Rock’ Werchter. All Them Witches komt uit Nashville, Tennessee, een van de thuishavens van de bluesrock. Die invloeden hoor je duidelijk in hun psychedelische hardrocksound. Wat tot oktober vorig jaar een viertal was, stond nu op het podium als een powertrio. Met het vertrek van toetsenist Jonathan Draper is All Them Witches een melodische kant van hun geheel verloren. Deze band kan zeker nog functioneren als livetrio, toch heeft het een ledemaat verloren. En dit was hoorbaar. Met “Diamond”, een single van de laatste plaat, hoorden we de psychedelische kant van de rockers. Traag, opbouwend en toch zwaar. “When God Comes Back” is een All Them Witches-classic, en die liet zien dat je de Main Stage kan vullen met hevige riffs en een pak attitude. De verwondering bleef echter zoek na deze hardrocknummers. Verbazen of ontroeren deed All Them Witches niet.
Portland @ The Barn
©CPU – Ymke Dirikx
De temperaturen liepen al hoog op vooraleer Portland van start ging. Voor bands als Portland is het moeilijk om een tent als The Barn geboeid te houden met slechts enkele singles en een hoop onbekende nummers. Wanneer Jente Pironet vroeg om mee te zingen gebeurde dit dan ook amper. De intieme sfeer die de band weet te creëren op kleinere optredens was hier jammer genoeg niet aanwezig. Maar ook wanneer de groep een nummer speelde dat ze naar eigen zeggen gemaakt hebben om loco op te gaan, sloegen ze de bal mis. Het duo was wel zo onder de indruk van de massale opkomst dat ze op het einde een beetje emotioneel werden van het applaus.
IBE @ KluB C
©CPU – Ymke Dirikx
Een dikke maand nadat hij ‘The Voice Van Vlaanderen’ won en zijn debuutsingle uitbracht, stond IBE gisteren voor een helemaal vol gelopen KluB C. De zeventienjarige jongeman begon met veel stress aan zijn optreden, maar al snel begon hij zich op zijn gemak te voelen en kwam er wat zelfvertrouwen naar boven. Dit zorgde voor een uitstekende interactie met het publiek. Met onder andere enkele covers en tal van eigen nummers liet hij duidelijk merken aan de Klub C wat voor prachtige stem hij heeft. We nemen het IBE niet kwalijk, maar af en toe was diezelfde stem wel iets minder scherp. Afsloten deed hij met zijn debuutsingle “Table Of Fools”, waarbij hij hulp kreeg van enkele strijkers die zeker werden goedgekeurd door het publiek.
John J. Presley @ The Slope
John J. Presley uit Londen mocht The Slope op de warmste dag van Rock Werchter openen. Hij deed dat op zijn eigen bluesy manier, en dat was vooral erg gezapig. Het bracht niet meteen de grootste meute mensen op de been, maar het was dan ook heel warm aan The Slope. Veel mensen bleven op de grond zitten en relaxten maar wat terwijl de man zijn bluesy jams op hen afvuurde. Het klonk allemaal goed vettig, maar de band weet altijd op een rustig tempo voort te kabbelen zonder daarbij hard uit te halen. Niet de verrassing van de dag, wel een aangenaam concert.
Strand Of Oaks @ The Barn
Foto: Rob Walbers
Wie heeft Neil Young nodig als je Strand Of Oaks kan hebben? The Barn was al goed gevuld voor de vriendelijke man uit Goshen. De muzikant neemt voor zijn huidige tour leden van My Morning Jacket mee in de band, wat resulteert in een muzikaal uitstekende show. Met minder hadden we dan ook niet tevreden geweest, want de man zet altijd een uitstekende show neer in België. Timothy Showalter was weer zijn vriendelijke zelve en de gitaarsolo’s vlogen ons rond de oren, wat het bij momenten zelfs nog heter maakte in de tent. Natuurlijk was “JM” weer een hoogtepunt, natuurlijk maakten al die uitstekende muzikanten de sound van Strand Of Oaks nog grootser en natuurlijk was Strand Of Oaks ook dit keer weer uitstekend.
Miles Kane @ Main Stage
©CPU – Ymke Dirikx
Miles is een graag geziene gast in ons land, zij het solo of met The Last Shadow Puppets, maar bij zijn derde Werchter-passage was er toch wat minder volk dan verwacht. Als schuldige kunnen we alweer de zon aanduiden, want dat hij populair is in België bewees de uitverkochte Orangerie in oktober ons nog. Zijn recentste plaat Coup de Grace kwam vorig jaar uit en was zowat de leidraad van de set.
De band is inmiddels helemaal ingespeeld en speelde heel strak, maar de aandacht werd toch vaak gericht op Miles Kane. Niet dat hij er erg om vroeg, maar zijn charismatische en soms ook arrogante verschijning was niet te overzien. De set was op zich best vermakelijk, maar echt genieten deden we pas op het einde met meezingers “Don’t Forget Who You Are” en “Come Closer”. Ook de cover van Donna Summer’s “Hot Stuff” voldeed aan de verwachtingen. Tot onze grote spijt voelde “LA Five Four (309)” aan als vreemde bij in de korf. De vonk wilde bij het nummer maar niet overslaan en was een kleine domper in een verder toffe set.
SYML @ KluB C
Foto: Rob Walbers
Vorig jaar stond SYML solo op Pukkelpop en dit jaar met twee muzikanten op Rock Werchter. De Brit bracht eerder dit jaar zijn debuutalbum uit, na verschillende albums te hebben uitgebracht als deel van indieband Barcelona. Brian Fennell speelde tijdens zijn set een beetje van alles. Van vrolijke popsongs op gitaar tot elektrische nummers, maar we bespeurden ook een vleugje rock. Hierdoor klonk elk nummer anders dan het vorige en bleef het zeker aangenaam om te luisteren. De stem van SYML bereikte met momenten dezelfde hoogte als de temperatuur, maar dat was gelukkig niet de hele tijd het geval.
The Murder Capital @ The Slope
The Murder Capital wordt in eigen land als de postpunkband van de toekomst gezien, dus moesten we dat eens gaan aanschouwen op The Slope. Het plein voor het podium was goed gevuld en de band had zijn arrogante attitude zeker niet thuisgelaten. Het hoort dan ook allemaal bij het genre dat de band maakt en zo mogen ze van ons ook blijven. De set was furieus en intens tegelijk, maar door het warme weer was het soms moeilijk om helemaal mee te gaan in de strakke sound van de band. “More Is Less” en “Feeling Fades” waren krachtige hoogtepunten, maar ook “Big & Blue” kwam goed over door zijn opvallende drum. Het kan volgens ons wel nog beter en misschien ook strakker, maar dat kan aan het zonnige weer gelegen hebben dat niet meteen bij deze donkere muziek past. Dat de band potentieel heeft, is een zekerheid.
Beirut @ Main Stage
©CPU – Ymke Dirikx
Welke band komt geruisloos het podium op, speelt een feilloze set en verdwijnt daarna net zo geruisloos? Beirut, het project van de Amerikaanse Zach Cordon. Ze toverden de Main Stage om tot een vakantieoord. Melodieën uit de Balkan, accordeon-begeleiding uit Frankrijk en hier en daar oosterse zanglijnen. Beirut is een band met een erg unieke stempel qua sound en ze hebben die stempel duidelijk gedrukt op hun foutloos optreden. De muziek stond op de voorgrond en de mannen gaven dan ook niet veel om spektakel. Stuk voor stuk topmuzikanten en de indiefolk nummers zitten goed in elkaar, maar de beide voetjes bleven op de grond. Buiten de drummer, die de tijd van zijn leven bleek te hebben, was er niet veel geglimlach te zien op het podium.
Misschien zijn ze allemaal gewoon erg nederig, wat ook aan de bindtekst te merken was (alle variaties op ‘thank you’). De intieme momentjes werden afgewisseld met momenten waarop de blazers met de band doorbraken, en dat zorgde voor kippenvel. Ook de zoete melancholische stem van Zach, die ondertussen zijn mini-orkest moeiteloos dirigeerde, was een traktatie. Ondanks dat het podium geen spiegel was van de levendige muziek die Beirut bracht, wisten ze zeker en vast de zomerse feelgood sfeer van het moment te vertolken. En het publiek zong alle hitjes van “Santa Fe” tot “Elephant Gun” graag mee. De zes mannen en de ukulele wisten ons te plezieren.
Tourist LeMC @ The Barn
We waren geschrokken toen we bij Tourist LeMC’s show in de 20.000 mensen vattende The Barn te horen kregen dat de tent afgesloten was en er dus heel wat volk de tent niet binnen geraakte. De Antwerpse stradstroubadour is de laatste jaren dan ook een favoriet van heel wat Vlamingen geworden omwille van zijn laagdrempelige muziek. Die lijkt dus aan te slaan, al moeten wij toegeven dat het voor ons in de gigantische The Barn te dof en lomp overkwam. Daar veranderde ook een passage van Raymond Van Het Groenewoud niets aan, die “Spiegel” mee ten tonele bracht. Ons vermaken deden we enkel en alleen door de gezellige sfeer. Tja, we mogen al blij zijn dat hij zijn “Old Town Road” cover niet bracht want het had er wellicht voor gezorgd Dat heel wat mensen de tent in no time uit galoppeerden.
Donny Benét @ The Slope
Foto: Koen Keppens
We zagen Donny Benét vorig jaar al aan het werk op het gezellige Leffingeleuren, en intussen is de man alleen maar populairder geworden. Op Rock Werchter nam Benét zijn volledige band mee, wat zijn show alleen maar strakker maakte. Die show? Dat is foute disco gebracht door je zatte nonkel, maar dan wel vol overtuiging en slagkracht. Iedereen danste dan ook van begin tot eind de ziel uit zijn lijf en de zonnige, liefdevolle muziek van Benét paste dan ook perfect bij het zomerse weer. Als de saxofoon zich in het geheel mengde, klonk alles zelfs nog rijker, maar het was de baslijn die de bovenhand nam. Donny Benét is niet enkel een sympathieke pee, zijn muziek is voor iedereen een feest. Zijn figuur, zijn muziek en zijn band zorgden ervoor dat niemand deze set snel zal vergeten.
King Princess @ KluB C
Elk jaar mag een opkomende vrouwelijke ster zich op de zaterdag in de KluB C bewijzen en dit jaar was het aan King Princess. We hoopten op heel wat pussy power, maar enorm veel pit had het allemaal niet. Natuurlijke waren er uitzonderingen en waren “1950” en “Talia” zeker de moeite, maar voor de rest bleef het wat flauwtjes. Het kan aan de gigantische warmte gelegen hebben dat ook het publiek na een tijd afdroop, maar misschien was het ook gewoon niet spannend genoeg voor het uur dat ze gekregen heeft. Op het podium waar Robyn gisteren een indrukwekkende show gaf, moesten we constateren dat King Princess nog wel een parcours af te leggen heeft.
Bear’s Den @ Main Stage
©CPU – Ymke Dirikx
Drie jaar geleden stond Bear’s Den voor het eerst op Rock Werchter en volgens de frontman was dat een van hun beste optredens ooit. Hij noemde het een droom om hier opnieuw te mogen spelen. Terwijl er zich een fris windje door de weide baande, werden we verwarmd door de stem van Andrew Davie. De flikkerende lichtmuur achter de folkrock band paste niet helemaal bij de muziek, maar de muziek werd overtuigend gebracht. Het meerstemmige aspect van de nummers voegde een extra dimensie toe aan het optreden. In het begin leek de band wat teruggetrokken, maar naar het einde toe gaf de band zicht steeds meer en dat straalde ook af op het publiek.
Two Door Cinema Club @ The Barn
Foto: Ben Houdijk
Het was over de koppen lopen voor de show van Two Door Cinema Club en zo stonden de mensen rijen dik nog voor de tent aan te schuiven of in het zonnetje te dansen. Wie binnen was, mocht zich verheugen, want ze waren getuige van een leuke show die muzikale pret uitstraalde. Een beter uur, een betere locatie en een betere sfeer kon je je niet bedenken voor de Britse topgroep en zo was het dan aangenaam vertoeven in de hitsige tent. Niet alles was even spannend, maar dat maakten de kleurrijke visuals meer dan goed. Alles snoerstrak en in orde. Meer moet dat niet zijn.
Alice Phoebe Lou @ The Slope
Terwijl de avond viel, kreeg Alice Phoebe Lou de kans om zichzelf te bewijzen voor het Belgische festivalpubliek. Lou is een echte rasmuzikante, ze begon haar muzikale carrière als straatmuzikante in Berlijn. Daar toonde ze al snel dat haar dromerige indiepop meer in z’n mars heeft dan wat straatconcerten, en enkele jaren later staat ze dus op onze Slope. De band had er zin in en dat werd meteen duidelijk bij de mysterieuze intro. Daarna werden we ondergedompeld in de dromerige muziek van Lou, die meestal opgebouwd was rond haar zachte stem. De nummers bevatten live een pak meer ‘groove’ dan op plaat en dat zorgde ervoor dat vooral Phoebe Lou zich moeilijk kon bedwingen om vrolijk mee te dansen. De live blazers gaven de muziek nog een extra dimensie en brachten het publiek zonder moeite in een trance. Die trance was even mooi als het weer van deze Werchter-editie en dat bleek ook uit de bindteksten van de Zuid-Afrikaanse, die vaak focusten op positiviteit. Alice speelt dit najaar een zaalconcert in België en na het bekijken van haar performance op Rock Werchter kunnen we deze show alleen maar aanraden.
Aurora @ KluB C
Foto: Rob Walbers
De Noorse Aurora mag er dan wel steeds vrolijk bij lopen, nummers zoals “The Seeds” en “Warrior” gaan over actuele maatschappelijke onderwerpen. Terwijl ze over het podium zweefde, verkondigde ze dat liefde liefde is en dat we de wereld moeten redden alsof ze zelf moeder natuur is. Een klein meisje met een grote inhoud. De zang was niet altijd even goed, maar haar band ving dat probleem op. Het ene moment danste Aurora sierlijk als een elf in een Noors bos en wat later leek het alsof ze bezeten was door een demoon. Aurora herinnerde er ons ook aan om genoeg water te drinken, want anders zouden we allemaal doodgaan. Aurora is een oude, wijze vrouw in het lichaam van een jong en vrolijk meisje, die voor de tweede keer KluB C meenam in haar Queendom.
Macklemore @ Main Stage
Zaterdag waren het vooral de popnamen die voor volgepakte tenten en weiden mochten spelen, zo ook bij Macklemore. De Amerikaan met Ierse roots stond voor de tweede keer op Werchter, maar ditmaal zonder zijn collega Ryan Lewis. Veel verschil met zijn eerdere shows in België konden we echter niet opmerken. Show verkopen kan hij wel, maar aan originaliteit ontbreekt het massa’s. Het gaat zelfs zover dat hij zijn speeches en bindteksten gewoon herkauwt en daar ook nog mee weg komt.
Wat hij dan weer wel deed, was voor sfeer zorgen en het was voor het eerst dat we zoveel mensen dit jaar voor het hoofdpodium uit hun dak hebben zien gaan. Dat is een heuse prestatie, maar als dat het enige goede aan een optreden is, dan weet je dat het niet goed was. “Firebreather” was oersaai en daar hielp ook het gehuppel van de dansers en ‘muzikanten’ niet. Over die muzikanten gesproken, wat hun inbreng was, is ons nog steeds niet duidelijk. Of hoorden jullie bij “Same Love” misschien het getrommel van op het podium? “Can’t Hold Us” en “Thrift Shop” waren wel weer de sfeerbrengers en lieten een hele weide springen. Het was allemaal te veel show en te weinig muziek en we hopen dan ook dat we nu even een tijdje van Macklemore gespaard blijven.
Angèle @ The Barn
©CPU – Ymke Dirikx
Ook bij onze landgenote Angèle liep de tent helemaal vol. Niet verwonderlijk, want ze verkoopt arena’s intussen met gemak uit, wat we tot nu toe enkel van Stromae of Oscar & The Wolf gewend waren. Van Laeken bleek op haar tweede Werchter passage nog steviger in haar schoenen te staan, want ze sprak het publiek in het Nederlands aan en danste zelfs choreografieën met haar vier danseressen. De hele show is in vergelijking met vorig jaar veel gepolijster, speelser en moediger. Haar radiohits stak ze ergens in het midden van haar set en zo kregen de andere nummers van Brol nog iets meer aandacht. Met gemak dus een goede show, die het spelplezier van Angèle nog eens blootgaf.
Barns Courtney @ The Slope
Foto: Rob Walbers
Naarmate de avond valt, gaat de zon onder; dat is een zekerheid in het leven. En net toen de zon zich aan de horizon begaf, mocht Barns Courtney The Slope bestormen. Hij deed dat op een erg energieke manier, waardoor hij dan ook letterlijk iedereen meekreeg. Het ging van furieuze rockers naar meezingers tot springerige poprock songs. Barns Courtney heeft alles in zijn arsenaal zitten en dat bracht hij dan ook in zijn korte set. Het publiek at uit zijn hand, wat ook niet moeilijk is, aangezien de man een rasechte frontman is. Hij greep het publiek bij de keel en liet ze niet meer los. Afsluiter “Fire” veroorzaakte een heuse sit-down en een springerig einde. Vurig was deze show zeker; we hadden het al de hele dag warm en met deze show werd het zeker niet kouder.
Clean Bandit @ KluB C
De meerwaardezoekers waren niet afgezakt naar Clean Bandit, want het leek meer een opwarmfeestje voor iedereen die dezelfde avond nog in de Hive een feestje ging bouwen. Aan feestnummers dus geen gebrek, maar het geheel had vooral iets weg van een marginaal chirofeestje met de glamour van een Wit-Russische Songfestival act die ergens als laatste eindigde. Voor feest en plezier was de KluB C dus de place to be, en we moeten eerlijk zijn, op vlak van zang was het allemaal in orde. “Rather Be”, “Solo” of “Rockabye” waren ook zonder de originele uitvoerder plezant. Een makkelijk verteerbaar concert voor iedereen die even wilde ontvluchten van de met boodschappen doordrenkte concerten.
The Good, The Bad and The Queen @ The Barn
Damon Albarn is een man die van alle markten thuis is. Met verschillende projecten reist hij de wereld rond en tegenwoordig doet hij dat met The Good, The Bad and The Queen. Het is meteen ook het minst populaire project van de man en dat merkte je ook aan The Barn, die maar voor twee derde gevuld was. Damon Albarn liet het niet aan zijn hart komen en stond als een bezetene een gigantisch goeie show te geven. Ook de andere leden van de band (o.a. Paul Simonon van The Clash en Tony Allen) droegen hun steentje bij aan de euforische sfeer. En laat die soort sfeer net het laatste zijn waaraan je denkt bij het horen van de muziek. Maar door Albarns energie kwam de set heel boeiend over en werd iedereen in de zaal er ook bij betrokken.
Ook de interactie tussen de bandleden onderling was sympathiek en iedereen leek zich te pletter te amuseren. Het was allemaal heel gemoedelijk en het leek alsof we gewoon een avondje onder vrienden aan het beleven waren. Muzikaal was het een mix tussen jazz, barok, dub, rock en nog veel meer, maar net die mix zorgde ervoor dat er altijd verrassingen waren. De arrangementen bijvoorbeeld zijn perfect uitgedokterd en zelfs het strijkensemble bleek een feeërieke meerwaarde. The Good, The Bad and The Queen mag dan wel het minst bekende project van Albarn zijn, ook hier bewijst de man zijn talent met verve. Een unieke show die we als een van de hoogtepunten van de dag kunnen beschouwen.
The Slow Readers Club @ The Slope
Op The Slope staan niet alleen opkomende bands, maar ook bands die net zoals The Slow Readers Club bij velen nog onder de radar zijn gebleven. De band uit Manchester zorgde ook gisteren niet voor een grote volkstoeloop, maar eerder voor een gezellige drukte, die zich liet meeslepen in de elektronische rockmuziek. Echt warm kregen we het van de muziek niet meteen (ook al was het al warm genoeg) en de echte nummers die een hele menigte kunnen aanspreken ontbraken. Met “You Opened Up My Heart” en “Plant The Seed” kwamen ze al in de buurt van zo een nummer, maar het refrein was telkens net niet pakkend genoeg. Vooraan zat de sfeer echter prima en ook de band had plezier aan hun eerste Belgische festivalshow. Doordat het wat donkerder was geworden, kon men trouwens uitpakken met een goede lichtshow die het optreden net dat tikkeltje beter maakte. Of The Slow Readers ook buiten Manchester voet aan wal zullen krijgen, valt af te wachten, maar ze zouden het wel dubbel en dik verdienen.
The Blaze @ KluB C
Voor wie wou dansen, had Rock Werchter The Blaze geplaatst in KluB C op zaterdagavond. Het elektroduo maakt de laatste jaren furore met hun dromerige dance en prachtige videoclips. Dat laatste kan je ook doortrekken naar de live-set, want het visuele speelde een grote rol. Na enkele minuten vertraging en een mysterieuze intro trad het duo uit hun lichtgevende kubus en al snel zat het spel op kar. Ondersteund door mooie beelden en hypnotiserende lichten knalde The Blaze een uur lang harde beats door de KluB C. Het publiek had geen enkele moeite om het duo te volgen en danste vanaf de eerste tot de laatste minuut de planken uit de tent. Op de derde dag van het festival kan het publiek al eens uitgeput ogen, maar dat was op zaterdagavond in KluB C niet geval. The Blaze was de ideale afsluiter om de voorlaatste nacht van Rock Werchter 2019 in te zetten.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Maxim Meyer-Horn, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms, Felix Vloeberghs, Bauke De Langhe en Marijke Maes.
