Voor een avond gevuld met (post)hardcore en punk, moest je dinsdagavond in Trix in Antwerpen zijn. Daar kwam La Dispute hun nieuwe album Panorama voorstellen. En dat deden ze niet alleen. Verstandig genoeg namen ze twee Engelse topbands, Milk Teeth en Petrol Girls, onder de arm om deze avond op te warmen –al was opwarmen niet echt nodig met deze temperaturen.
© Arne Cardinals
Aftrappen mocht Petrol Girls. Deze gendergelijke band kwam met een fantastisch tweede album, Cut & Stitch, naar het vasteland. En daar werd dan ook het meeste werk uitgebracht. Oude nummers werden niet vergeten, maar je hoorde toch het verschil tussen de nummers. Waar vroeger voor een directere aanpak werd gekozen, koos de band nu voor rustigere passages en meer uitgesponnen nummers. De bekendere nieuwe singles (“Burn” en “The Sound”) werden door het publiek duidelijk gesmaakt. Het laatste oudere exemplaar, “Touch Me Again” werd afgesloten met de wijze woorden: ‘If you will touch me again, I will fucking kill you’. Het lijkt ons duidelijk dat deze band niet met zich laat sollen, maar het gaat veel verder dan dat. Veel politieke kwesties, gendergelijkheid, seksueel grensoverschrijdend gedrag… Vele items werden ons uitgelegd, wat een hardcore band wel nodig heeft, maar af en toe nam het de vaart uit het optreden. Nochtans een stevige opener voor een dinsdagavond.
© Arne Cardinals
Nog uit Engeland komt Milk Teeth en alhoewel de gelijkenissen bijna treffend zijn, is er toch wel een duidelijk verschil tussen Milk Teeth en Petrol Girls. Milk Teeth heeft inderdaad ook een zangeres, maar de muziek is veel meer rechtdoorzee. De vocale bijdrage van Becky Blomfield deed eerder denken aan een brave punk/grunge band. Maar toch klonk de band zo niet helemaal. Er zat een gedeelte L7 in, maar kon ook veel gevaarlijker uit de hoek komen. En dat kwam ook zeker door de vocale bijdrage van gitarist Josh Bannister, die een enorm potentieel in zijn stem heeft liggen. Dat viel live enorm op, en het is jammer dat het op hun albums dikwijls zo braaf lijkt. Wel was het jammer dat het geluid met momenten echt rommelig klonk. We mogen nu ook weer stellen dat Milk Teeth een goede opwarmer was van het uiteindelijke optreden. Niet zomaar een opvullende band, maar een mooi aanvullend programma.
© Arne Cardinals
Dan mocht rond 21u00 La Dispute komen opdraven. La Dispute werkt zich al sinds 2004 naar de eenzame top in hun genre en heeft weinig introductie nodig. De heren kwamen met deze Europese tour hun nieuwe album Panorama voorstellen. Post-hardcore doet deze band gewoon te weinig eer aan, en La Dispute kan onmogelijk vergelijken worden met andere bands. Daar waar vroeger de nummers echt hardcore-georiënteerd waren, gaat de band tegenwoordig meer voor het neerzetten van een sfeer. De nummers zijn zo geladen met een bepaalde sfeer, dat je je het als buitenstaander moeilijk kan inbeelden als je dit nog nooit gezien hebt. De songs zijn allemaal opgebouwd rond de geheimzinnige zang van Jordan Dryer, die eerder een verteller dan een zanger is.
De sfeer was zowel ingetogen als extravert. Dat de band fan is van bands zoals Neurosis, Amen Ra… verbaasde niet tijdens deze intieme momenten. Ook het podium leende zich prima tot deze intimiteit. Een rustige podiumbelichting in de kleuren van hun nieuwe album deed al vermoeden dat het een intense show ging worden en gelukkig was het geluid hier al beter. Deze rustige sfeer werd het meest gehanteerd en daar voelde de band zich ook het beste bij. Als La Dispute dan toch nog eens een ouder nummer bovenhaalde (zoals “A Poem” of “A Broken Jar”), gingen de aanwezige luisteraars toch lustig meezingen. En dat is toch wel een mooie tegenstelling die in deze show naar boven kwam. Af en toe een echte ouderwetse hardcoreband, maar evengoed een ingetogen, rustige show, waar elke toeschouwer zich duidelijk in kon terugvinden.
© Arne Cardinals
De zanger/verteller trok op een natuurlijke manier moeiteloos veel aandacht op zich. Deze natuurlijke manier maakte er een erg goede, maar toch ook een ongewone frontman van. Hij belichaamde alles wat tijdens deze show werd gedaan. Ook het publiek kon zich duidelijk terugvinden in deze persoonlijkheid. Tegelijk zeer sympathiek en bezorgd over het publiek, maar hij zorgde evenzeer voor een grote dynamiek op het podium. Bij de rustige passages legde hij er de juiste emotie in, maar als er geschreeuwd moest worden, dan was dat ook vol overtuiging. En het feit dat hij een lange broek aan had, beklaagde hij zich al na één nummer.
La Dispute was blij dat ze terug in Europa waren, ondanks de loden hitte. Ook het publiek was blij dat ze terug waren, bewijs daarvan was de bijna uitverkochte Trix-club. Het werd een intense show die geen enkele toeschouwer onberoerd naar huis heeft laten gaan.
