© CPU – Chris Stessens
Puffend en zwetend worden we wakker voor dag 3 van Graspop Metal Meeting. Van metaalmoeheid is er nog geen sprake, maar het drinkgelag dat gepaard gaat met een metalfestival, begint stilaan door te wegen. De pot op hiermee, we moeten niet wenen en wat kloten groeien. “Balls To The Wall” zingen metalhelden Accept, en laat dit de passende ingesteldheid zijn om ons avontuur verder te zetten. Let’s get it on!
Immolation @ Marquee
Onze Graspop zaterdag begint in de Marquee met Immolation. Dit death metal instituut uit Yonkers, New York biedt een alternatief voor koffie om wakker te worden, want het is reeds bakken en braden op de weide. Er zijn ondertussen duizend subgenres in death metal, maar daar doet dit viertal niet aan mee. Rechttoe rechtaan raggen, blazen, brullen. Het is snakken naar adem in de tent, want ‘bij Toutatis’, wat speelt Immolation hard en snel. Het publiek eet uit de hand van frontman Ros Dolan, zeker wanneer klassiekers als “Father You’re Not A Father” en “Into Everlasting Fire” de revue passeren. De band heeft ook geen behoefte aan een exuberante podiumaankleding of vuurwerk, de muziek primeert. En die is in zijn essentie strakker dan een lederen broek in de blakende zon! De dag goed begonnen!
Halestorm @ Main Stage 2
© CPU – Chris Stessens
Vanop een afstand pikken we een streepje Halestorm mee. Frontvrouw Lizzy Hale is een ravissante verschijning en brengt de nummers met de nodige animo, maar echt overtuigen kan de band niet. Dit ligt niet per se aan de performance van de band, want ze zetten een degelijke show neer. We kunnen ons niet ontdoen van het gevoel dat de organisatie de laatste jaren meer mainstream keuzes maakt in de programmatie. Dit resulteert misschien in een gans uitverkocht festival voor het tweede jaar op rij, maar ook in de ‘old school’ metalfans die regelmatig wat op hun honger blijven zitten. Halestorm voelt en klinkt voor ons iets té afgelikt en ‘cheesy’ om onze stempel van goedkeuring te krijgen.
Behemoth @ Main Stage 1
© CPU – Chris Stessens
Godzijdank speelt Behemoth vlak na Halestorm op Main Stage 1 om de stroperige nasmaak door te spoelen met wat ‘blackened death metal’. Zanger/gitarist Nergal is in 2010 met spoed opgenomen met leukemie. Amper een jaar na zijn behandeling stond hij opnieuw op het podium, met mogelijk nog meer goesting dan voorheen. Het is dit soort toewijding en overtuiging waar we graag even bij stilstaan. Al bijna dertig jaar (!!!) trekt de Poolse band ons mee in de krochten van de menselijkheid, op zoek naar de duisternis. Het is tevens de eerste band die op de main stage voor wat theater zorgt. Niet enkel de corpsepaint, grote gebaren van Nergal, maar ook de pyrotechnieken dragen bij tot het grootse gevoel waarmee Behemoth ons overdondert. Gooi daarbij klassiekers zoals “Ora Pro Nobis Lucifer”, “Bartzabel” en “We Are The Next 1000 Years”, en je hebt een dijk van een show. Ook al speelde de groep onder een hete heldere hemel, het was toch even donker.
Trivium @ Main Stage 2
© CPU – Lies Borgers
We kamperen even aan de main stages en volgen de show van Trivium. Waar de band met een beloftevolle debuutplaat wist te overtuigen, mist ze vandaag de dag smoelwerk. Matt Heafy en de zijnen mogen wel begaafde muzikanten zijn, er is geen lijn te vinden in de nummers die ze brengen. Niet enkel stilistisch gezien, ook kwalitatief is het optreden maar mak en kwakkel. Hier en daar betrappen we ons toch op een enkele headbang, maar dat goede gevoel werd meestal vrij snel gefnuikt. De dubbele gitaarband die Heafy ontwikkeld heeft, kan als vergelijk voor het optreden zelf dienen: overdadig en alles behalve rock ‘n’ roll.
Clutch @ Marquee
Tijd voor wat compromisloze RnR, want Clutch speelt in de Marquee. Deze Amerikaanse band is al lang geen onbekende meer op Graspop. Neil Fallon en de zijnen verblijden ons een uur lang met onversneden bluesy rock. De band speelt strak en groovet als een tiet. De muzikanten staan behoorlijk stoïcijns op het podium, zeker gitarist Tim Sult. Het lijkt alsof hij gebukt gaat onder de hitte in de tent, of het is misschien de loodzware Les Paul die rond zijn nek hangt. Dit weerhoudt hem er niet van de ene na de andere ’tasty guitarlick’ de Marquee in de knallen. Fallons enthousiasme op het podium maakt echter alles goed. Dit is een man die bezeten is door de bluesduivel. Zijn energie verheft het optreden, en de gezellig gevulde tent wordt nummer per nummer uitbundiger. Uitschieter “Electric Worry” doet iedereen meebrullen en er ontstaat zelfs een moshpit. Oer-Amerikaanse degelijkheid, but in a good way.
Refused @ Jupiler Stage
© CPU – Lies Borgers
Zweden staat bekend als de bakermat van de melodieuze death metal. Vanavond toont Refused dat er meer dan dat is. Na een pauze van vijftien jaar beslisten de heren opnieuw leven in de band te blazen, en na dergelijk lange hiatus blijft het indrukwekkend dat hun post hardcore nog steeds kan overtuigen. Tijdloos en vol energie weet Refused sowieso wat nieuwe zieltjes voor zich te winnen.
Ministry @ Marquee
© CPU – Chris Stessens
Ons bezoek aan Refused was van korte duur, want we wilden de hoofdmoot van Ministry meevolgen. Deze industrial pioniers, onder leiding van rare snuiter Al Jourgensen, zijn kind aan huis op Graspop. We zijn blij dat de band opnieuw op pad is, want na het overlijden van gitarist Mike Scaccia was de stekker even uit de groep getrokken. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het geluid zit vanaf het begin ook goed, iets wat niet altijd het geval was. “Rio Grande Blood”, “Worthless”, “So What” passeerden allemaal de revue. De groep had ook een verrassing voor Graspop, want als afsluiter brachten ze het nummer “No Devotion”. Jourgensen vertelde ons dat deze song in 1984 hier in België geschreven is samen met Luc Van Acker. En zie daar wie op het podium springt, het is Luc Van Acker! Enige Belgische trots vult ons nu, en dit is een perfecte uitsmijter voor een goede show.
Lamb of God @ Mainstage 2
Als we metal anno 2019 moeten beschrijven, is Lamb of God een van de bands die bij ons opkomt. Dit viertal uit Richmond, Virginia timmert al twintig jaar noest aan hun weg, 25 als je de jaren onder de naam Burn The Priest erbij rekent. Zie Lamb of God als het schoolvoorbeeld van hoe je een band doet groeien: door jarenlang keihard te werken zonder enige hypes, stap per stap. In onze ogen maken ze deel uit van het metalen pantheon, want Jezus mina, wat zijn ze in bloedvorm. Waar bij voorbije shows het geluid soms een boosdoener was, is het vandaag kraakhelder. Randy Blythe rent als een bezetene over het podium, schreeuwt en brult de longen uit zijn lijf.
Openen doet de groep met de trage sloophamer “Omerta” om vervolgens het tempo op te schroeven met “Ruin”. Hierna volgt er een ouder trio van “Walk With Me In Hell”, “Now You’ve Got Something To Die For” en “As The Palaces Burn”. Blythe zet vervolgens “512” in, een referentie naar het celnummer van toen hij even opgesloten zat in een Tsjechische gevangenis. Dit is een verhaal op zich, weet gewoon dat de zanger vrijgesproken is over de ganse lijn.
Als we er zo over nadenken, is Lamb of God in essentie Pantera 2.0: agressief en groovy, maar tegelijkertijd niet hersenloos. Mark Morton en Willie Adler zijn begaafde gitaristen en koningen van de riff. De groep wist ons te vertellen dat ze het schrijfproces voor de nieuwe plaat bijna afgerond hebben en hopen in het najaar hun nieuwe worp te kunnen opnemen. Zijn deze ‘redneck’ helden een mogelijke headliner voor Graspop 2020? Als het van ons afhangt: hell yeah!
