Eind 2018 begon het lange anticiperen: toen kwamen er twee singles uit van The Raconteurs. Tien jaar lang hadden we niet gedacht dat we die zin zouden kunnen neerschrijven zonder fake news te verspreiden, maar na een lange radiostilte herenigden de Amerikanen. Op hun singles bleek al dat ze hun truken en streken nog lang niet verleerd zijn; de harmonie is er nog, de kracht is er nog, en tot onze grote vreugde bleek op hun shows (in het Koninklijk Circus en op Best Kept Secret Festival) dat ook aan de goesting niets veranderd is. Op die concerten lieten ze ons al proeven van enkele toen nog onuitgebrachte nummers, maar nu kunnen we Help Us Stranger, het derde album van The Raconteurs, eindelijk in zijn volledigheid verslinden –al is het vooral de band die ons verslindt en laat dat nu net zijn waar we op hoopten.
Vooral wanneer The Raconteurs een riff-festijn organiseert, kunnen we ons enthousiasme niet meer verbergen. De band oefent enkele krachttoeren uit, en wel, uiteindelijk zijn wij het die nog het meest over onze toeren zijn. Het is resolute rock ‘n’ roll die vergezeld wordt van White’s felle gitaarwerk en scherpe stem, die samen op de best mogelijke manier door merg en been gaat. Zo scheuren “Sunday Driver” en “Bored and Razed” van begin tot eind als een zondagsrijder, is “Don’t Bother Me” een enerverende uitspatting en breien ze arrogante segmenten aan elkaar tot het koele “What’s Yours Is Mine”. Met deze nummers zal eender welk dipje genadeloos omgekeerd worden in een energieboost van jewelste.
Hier en daar wordt die bijtende laag eraf gehaald om drijvende rock te laten zegevieren. Dat “Help Me Stranger” en hun cover van Donovan, “Hey Gyp (Dig The Slowness)”, in aanmerking komen voor de prijs voor de beste drive van het jaar, behoeft niet erg veel uitleg. Na een fractie van een seconde krijgt The Raconteurs ons mee op sleeptouw in hun verhaal. Passief stil blijven zitten zonder ook maar de neiging te voelen om je mee te laten voeren op het ritme, het is niet eens een optie. Ook “Shine The Light On Me” kan er wat van, al krijgen we hier eveneens te maken met de eerste piano-oriëntatie van de plaat. Weeral iets om af te vinken dus!
The Raconteurs zou The Raconteurs niet zijn moest er geen romantisch klinkend nummer met een treurige tekst de revue passeren, in de lijn van het alomgekende “Together” of “You Don’t Understand Me”. Albumafsluiter “Thoughts And Prayers” had het vernieuwde “Together” kunnen zijn, maar is uiteindelijk het minste exemplaar van Help Us Stranger geworden. In een limbo strompelt het onder de rest van de plaat heen, maar gelukkig zijn er “Somedays I Don’t Feel Like Trying” en “Only Child” om dat helemaal recht te trekken en ons toch te voorzien van melodramatische liedjes om op mee te wiegen.
Een extra troef van de mannen zijn de verleidelijke zanglijnen die ze telkens weer neerleggen. Al maandenlang laten we ons gaan op de melodische en pakkende strofes van de eerder gereleasete single “Now That You’re Gone”, maar Help Us Stranger voorziet nog een heleboel andere aandoenlijke teksten of anthemwaardige slagzinnen. Zo wordt elk nummer op zijn eigen manier een meezinger en heeft elkeen zo z’n segmenten die we tien jaar later nog steeds zonder aarzelen voor de geest zullen kunnen halen –net als met hun voorgaande werk dus, afgaand op het vele gejoel en gekweel op hun livesets.
The Raconteurs had heel wat verwachtingen gecreëerd rond hun derde plaat, maar al die anticipatie bleek niet voor niets. Ook al hadden we die indruk al toen ze eind verleden jaar die dubbelrelease op ons afvuurden, nu bestaat er geen twijfel meer over mogelijk dat ze nog een bank vooruit geschoven zijn. Help Us Stranger is een rock ‘n’ roll album van niveau geworden met voor ieder wat wils. Je vindt er romantische kantjes of rockplaatjes die op een stevig tempo kabbelen, maar helemaal ondersteboven zijn we van de scheurende en hoekige exemplaren die zonder schroom hun felle gang gaan. Als het aan ons ligt, mogen The Raconteurs gerust nog wat verder vertellen.
