Ze kwamen vorig jaar met een knal van een single relatief uit het niets aan de oppervlakte, de Black Pumas. Relatief moeten we zeggen, want medestichter Adrian Quesada heeft een Grammy op zijn schouw staan en deelde als muzikant reeds het podium met artiesten als Prince en Wu-Tang Clan. Met zo’n adelbrieven moeten we zijn knowhow alvast niet in vraag stellen. Om zijn meest actuele muzikale ei kwijt te kunnen, had hij enkel nog een vocalist nodig voor de instrumentale tracks die al in de wachtkamer lagen. Quesada kreeg een tip dat straatmuzikant Eric Burton daar wel eens de geknipte man voor zou kunnen zijn, en nadat Burton via de telefoon wat gezongen had over een van de tracks, wist de Texaan meteen dat hij mocht stoppen met zoeken.
Het resultaat van al wat daarna volgde, is sinds vandaag te horen op hun debuut Black Pumas. De geloste singles hadden al behoorlijk wat deining veroorzaakt, en al na een enkele luisterbeurt bewijzen de Amerikanen dat die aandacht meer dan gerechtvaardigd is. Psychedelische soul, James Brown meets Wu-Tang Clan, zo zou de plaat gaan klinken. De bedoeling van Quesada en Burton was vooral om niet zomaar een throwback te doen naar de soul van de seventies, maar ook stromingen die daarna de revue passeerden aan bod te laten komen. Daarbij haalden ze volgens ons een goed rapport, zij het op een subtiele en indirecte wijze.
We kunnen er immers niet omheen: soul is de ontegensprekelijke rode draad van Black Pumas. Rondom die basis breidden de Amerikanen hun kleurenpalet wel uit met toetsen en accenten, maar de fundering ligt zowel instrumentaal als vocaal in de soul verankerd. Grote factor daarin is de prachtige stem van Burton: zacht, warm en doorspekt van emoties. Hij doet bij wijlen denken aan Al Green, en we snappen waarom Quesada meteen verkocht was. Kan je geruststellender klinken dan Burton op het zalvende “Old Man”? En er is momenteel ook niemand waarvan we ‘I want to know you better’ meer zouden geloven.
Over de grote lijn bekeken is Black Pumas een zorgende en bemoedigende hand op de schouder. Als een goede vriend, geliefde of naaste die je een hart onder de riem komt steken en je zweert dat alles wel goedkomt. Zo verzekert Burton ons tijdens het troostende “OCT 33” dat het helemaal niet erg is om gevoelens en herinneringen aan moeilijke momenten toe te laten. Of zingt hij op “Fire” dat je niet bang moet zijn om hulp te zoeken en mensen toe te laten wanneer je het moeilijk hebt (If you’re in pain baby, call a doctor / Don’t be afraid to say: ‘I need you’ /I will understand). De plaat predikt door en door optimisme, ook wanneer de zon even wat minder schijnt, met als schoolvoorbeeld het bluesy “Stay Gold”.
Ook instrumentaal komt de plaat zoals gezegd veelzijdig voor de dag. Heerlijk wegzwevende strijkpartijen en een diepe en treurende baslijn op “Confines” werken vol sentiment in op ons gemoed. De blues van “Touch The Sky” (met lekkere gitaarsolo) wordt op aardige wijze verrijkt met spacy synths, blazers en orgelpartijtjes. Eigenwijze en enorm knappe opener “Black Moon Rising” smokkelt die spookachtige synths nog het meest prominent binnen (fun fact: geschreven op de dag van de zonsverduistering in 2017). De zeemzoete afsluiter “Sweet Conversations” wekt dan weer het beeld op van een zachtjes wuivend bladerdak waar de lentezon door komt fonkelen. En maar wegsoezen in dat versgemaaide gras.
Black Pumas is dus een krachtig en mooi debuut, dat qua fundering flink kan tellen. De plaat is één lange, warme en bemoedigende knuffel. Zo’n knuffel die je eigenlijk niet wil loslaten. Het is nog even wachten, maar op 15 november kunnen we met z’n allen naar Brussel om de band en elkaar eens flink vast te pakken. Dan staat Black Pumas met hun intussen geassembleerde band in de Ancienne Belgique. Vergeet jullie goed humeur niet, en anders zorgt de band daar ongetwijfeld wel voor.
