InterviewsUitgelicht

Interview Baroness: ‘Ik vind het niet vanzelfsprekend om op een podium te staan’

Baroness levert een meesterwerkje af met hun nieuwe album Gold & Grey. Deze band gaat door waar ze bij Purple zijn gestopt; ze gaan nu nog een stapje verder en er wordt zeker met geluid verder geëxperimenteerd. Een einde van de kleurenreeks, maar lang niet het einde van Baroness. We spraken Sebastian Thomson, polyglot en drummer van dit kwartet.

Hoe is het album door iedereen ontvangen? 

Ik weet het eigenlijk niet, maar de reviews die ik las waren echt goed. Het is altijd leuk om dat te zien en op een of andere manier komt het toch altijd als een verrassing. Ik verwacht niet altijd dat iedereen goed vindt wat we doen, maar het is wel altijd leuk om te horen dat de meesten enthousiast zijn.

Als je dan reviews of commentaren leest, waar ook ongetwijfeld negatieve bij zijn, hoe voel je je daarbij?

De commentaren van deze opname gaan bijna altijd over de mix en ergens is dat wel grappig, want ik heb het gevoel dat ik nog nooit zoveel commentaren over de mix gelezen heb als bij deze release. Het is wel zeker zo dat het een bewuste keuze was van Dave Fridmann en John Baizley om een uitdagend, zwaar distorted geluid te creëren. Dat was echt wel opzettelijk, en als mensen er niet van houden, tja, dan is dat maar zo.

Als we naar de mix luisteren, lijkt het alsof de fanbase er nog niet klaar voor was.

Oké, maar toch zouden ze er klaar voor moeten zijn, want Purple klonk eigenlijk ook al in die richting.

Toch lijkt het meer een uitdaging om Gold & Grey te beluisteren.

Het is echt wel afhankelijk van welke song je bedoelt. Sommige nummers zijn zwaar distorted, andere dan weer niet.

Beïnvloeden deze negatieve commentaren je dan helemaal niet?

Nee, echt niet. Als alle commentaren nu waren van: ‘deze muziek is rotslecht’, ‘ik haat die band’ en ‘de drummer bakt er echt niets van’, dan zou het me misschien wel beïnvloeden. Maar als de commentaren zijn zoals: ‘ik vind de muziek echt geweldig, maar de mix is niet goed’, dan is dat gewoon een meningsverschil over de mix. Dat vind ik niet erg.

Hoeveel kleuren hebben jullie uiteindelijk al gehad? Is met Gold & Grey de laatste kleuren bereikt?

Er is Red, Blue, Yellow & Green, Purple en nu Gold & Grey. En inderdaad, dit zal het laatste album zijn met kleuren als thema. John startte deze reeks als een soort artistiek design en wou er een reeks van maken. En eigenlijk kwam het idee om er een hele reeks kleuren mee te maken maar nadat Red verscheen. Dan zouden mensen een echt kleurenpalet in hun collectie hebben en zou het er echt gek uitzien. Het was dus meer John zijn idee om het er gewoonweg te gek uit te laten zien. En eerlijk, na Purple hadden we eigenlijk wel alle belangrijke kleuren gehad; je kan niet verder gaan met donker-oranje. Het grappige is dat goud en grijs niet eens echte kleuren zijn. Goud is een metaal en grijs is een ontbreken aan kleur. Dus eigenlijk hoort het niet echt bij de ‘kleuren-reeks’.

Maar het einde van de kleuren betekent toch niet het einde van Baroness?

Oh nee! Ik was hier al een idee aan het opperen om de volgende albums als serie van het periodiek stelsel te laten doorgaan. Dan kunnen we tenminste nog even voort!

Als Baroness nummers schrijft, hoe gebeurt dat? We kunnen ons moeilijk voorstellen dat jullie nog echt repeteren.

Elk nummer heeft een andere aanpak, maar in het algemeen worden de rocknummers als volgt gemaakt: eerst neem ik thuis een tiental drumlijnen op die ik leuk en interessant vind. Dan stuur ik John die files door en hij kiest de beste eruit. Daar begint hij gitaarstukken op te schrijven en dan beginnen we eraan te sleutelen en doen we aanpassingen. Soms begint het met een jamsessie, maar gewoonlijk niet. Voor John is de drumbeat het kader waar hij in kan werken, zodat hij een algemeen beeld heeft van waar hij naartoe moet. Het zet in ieder geval de gemoedstoestand van een nummer uit.

Er zijn ook stukken, zoals de akoestische ballade, die vanuit het idee van de drie andere bandleden komen. Eigenlijk weten we allemaal hoe we moeten opnemen en we hebben thuis allemaal het juiste materiaal, waardoor we dus veel ideeën rondsturen. Er zijn ook nummers zoals “Pale Sun”, het laatste nummer van het album, die gewoon uit een jamsessie voortkomen. We hadden een bassline van een vorige sessie en die hebben we dan verder uitgewerkt.

Wanneer we jou en Nick (Jost – bass) voor de eerste keer zagen en hoorden bij Baroness in 2013, viel meteen op dat jullie zeer technisch aangelegde muzikanten zijn. Is dat een van de redenen waarom John jullie ingelijfd heeft? 

Als je mijn situatie bekijkt en eigenlijk ook die van Nick, dan wou John allesbehalve een gewone traditionele rock ‘n’ roll auditie met twintig muzikanten in een opnamestudie. John wou niet zoiets kunstmatig, maar wou afgaan op aanbevelingen van vrienden. Voor mij specifiek, ik speelde bij Trans Am, en doe dat nog altijd, maar wel deeltijds. John was een fan van Trans Am en van mijn manier van drummen, maar hij dacht niet dat ik beschikbaar was. Hij heeft toen gesproken met een gedeelde vriend, Jon Theodore, en toen heeft John Baizley aan hem gevraagd of hij beschikbaar was, maar die was dan weer net aan de slag als drummer van Queens of the Stone Age. Dat ging dus niet, maar toen zei Jon Theodore: ‘Waarom vraag je het aan Seb van Trans Am?’

Daarna spraken we eerst telefonisch en ik leerde vijf nummers van Baroness. Toen ik ze genoeg beheerste, reed ik naar Philadelphia en speelde het samen met John en Pete (Adams, voormalig gitarist), en na anderhalf uur waren we al over touren aan het babbelen. Zo simpel was het, naderhand bekeken was het gewoon gek! Uiteindelijk kenden ze Trans Am, kenden ze mijn drumwerk, maar natuurlijk wilden ze ook een echt bandlid dat mee albums maakt, mee op tour ging enzovoorts. Op die manier kwam ook Nick een paar maanden later in de band, na een aanbeveling van vrienden. Het was eigenlijk Katie Jones, de violiste op Gold & Grey, die Nick had aanbevolen. Uiteindelijk hadden we ook gewoon geluk dat het zo goed uitdraaide. Zelfde verhaal met Gina.

Wanneer jullie live spelen, lijkt het altijd dat jullie in een opperste stemming zijn; jullie zijn altijd aan het lachen en er hangt een positieve vibe over jullie. Hoe komt dat?

Ik weet het, het is zelfs vreemd en het lijkt alsof we er niks aan kunnen doen. Ik weet dat het cliché klinkt, maar we staan gewoon heel erg graag op een podium. Ik doe dit nu echt al heel lang, maar voel me daar gelukkig en vind het niet zo vanzelfsprekend om daar te staan met een geweldige band, een geweldige crew en een fantastisch publiek op de meest te gekke plaatsen. Het lijkt zo simpel, maar zo ervaar ik dat steeds weer opnieuw. En ook de nummers vind ik echt leuk om te spelen.

Dat maakt je ook zo anders dan veel zwaardere rockgroepen. Beseffen jullie dat?

Echt, we weten dat. Soms vragen we ons af of dat geen slechte eigenschap is!

Maar dat is natuurlijk ook het leuke aan Baroness. De positieve gedachten en het plezier in jullie spel. Dat zie je niet vaak meer tegenwoordig.

Ergens is dat wel vreemd, want de teksten zijn echt donker en intens en ook de muziek leent zich er niet altijd toe. Maar toch genieten we van alles, en dat zullen we dan ook wel uitstralen.

Jullie spelplezier maakt ook dat jullie zo’n fantastische liveband zijn. Is Baroness werk of hobby?

Het is momenteel alles geworden voor mij. Het is mijn job, mijn artistieke passie, mijn feestjes, maar de band is eveneens mijn familie en vrienden geworden. Ik breng dan ook ontzettend veel tijd door met deze mensen. Baroness is een voltijdse job geworden. Ik heb nog andere muzikale interesses, maar die zijn allemaal wat naar de achtergrond verschoven. Ik heb nog steeds mijn oude band, Trans Am, maar ons laatste album dateert al van drie jaar geleden. Dat is dus zeer deeltijds geworden. Ik heb nog een solo-project, Publicist, dat meer Acid House is, maar ook daar heb ik al een tijdje niets mee gedaan. Baroness doet het momenteel heel goed en dus heb ik het daar ontzettend druk mee.

Doet leeftijd iets met jou of met een band?

Ik hoop niet dat je me nu uitlacht met mijn respectabele leeftijd! Nee, het is eigenlijk heel vreemd bij mij; het ligt ingewikkeld voor mezelf. Normaal gezien is het ‘rockstar-gebeuren’ voor het jongere publiek en in bijzonder zeker voor genres als punkrock. Toch voel ik voor mezelf dat ik beter aan het drummen ben dan ooit, wat eigenlijk gek is én ik geniet er ook veel meer van dan vroeger. Ik ben dan wel de oudste van de groep, maar ik denk dat het een goede combinatie is. Ik heb nog de ervaring van touren in de jaren negentig met oude, gammele busjes. Ooit deel ik dit wel in de band als een soort spiegel, maar ik vind het zelf ook heel waardevol dat ik bij jongere mensen ben die andere ervaringen heb dan ik –zeker als het over muziek gaat waar ik niets van ken en andersom. Het is goed om wat diversiteit in een band te hebben. We hebben Gina, een vrouw midden twintig jaar, en dan heb je mij, die geboren is in Argentinië en op school heeft gezeten in Buenos Aires. Dat wil ook zeggen dat ik vroeger ben blootgesteld aan heel andere muziek. Daarna ben ik in de Washington DC hardcore-scene terecht gekomen. Nick is dan weer een jazz-liefhebber uit Saint Louis, Missouri. Uiteindelijk zijn het al die vreemde invloeden die Baroness hebben gebracht waar het nu is.

Deze invloeden lijken er zo natuurlijk ingeslopen. De evolutie van Baroness, gaande van een metalband tot een stevige rockband, is heel spontaan verlopen. Hoe verklaar je dat?

Inderdaad, metal kan je het niet meer noemen. John is de enige die er bij elk album is geweest, dus hij is de enige verbinding tussen de platen. Hij is een heel bedachtzame, open minded persoon en wil ook niet enkel riffs spelen voor de rest van zijn leven. Muziek heeft vele aspecten en dat maakt het zo mooi. Er zijn duizend manieren om muziek te maken, ook al bekijk je er een heel specifiek gedeelte van, zoals rock-drummen. Er zijn nog steeds zoveel manieren die ik nog niet geprobeerd heb.

Je bent geboren in Argentinië, maar hebt zowat overal gezeten. Waar ben je overal geweest?

Ik ben geboren in Argentinië, maar we zijn moeten vluchten omwille van het politiek dictatorschap in de jaren zeventig. Toen zijn we een tijdje vluchtelingen geweest en hebben we geleefd waar mijn vader werk vond. We zijn gepasseerd langs Nederland, dan in Parijs om dan door te reizen naar Washington DC, waar ik mijn basisschool deed. Daarna ben ik teruggegaan naar Argentinië voor mijn middelbare school. Gedurende die periode gingen we terug naar Amerika en nu ben ik hier nog steeds.

Wat is nu de mooiste plaats waar je ooit geweest bent?

Het ligt er natuurlijk aan waarvoor! Om te leven of om te touren? Buenos Aires is in ieder geval echt een heel mooie plek, maar ik hou ook van Berlijn, Londen, Parijs, New York… Allemaal mooie steden.

Ooit België bezocht?

Natuurlijk, mijn ex-vriendin is van België. Dus ja, ik ben ooit veel in België geweest.

Als je de perfecte band moest samenstellen, hoe zou die er dan uitzien?

Als een fan? Daar heb ik het laatst nog toevallig met mijn oudere broer over gehad toen we op een feest zaten, dus we hadden wat gedronken. We moesten de drie meest perfecte albums kiezen en ik koos: AC/DC – Back in Black, Ozzy Osbourne – Diary of a Madman en Van Halen – 1984. We waren natuurlijk op een feestje en dan val je snel terug op je kinderlijk verleden, maar in die tijd waren deze albums echte klassiekers.

Het zal bij elke band wel eens opgevallen zijn, maar stoort de aanwezigheid van smartphones je tijdens optredens?

Tja, als ik naar een liveshow ga kijken, neem ik twee foto’s en misschien vijf seconden livebeelden, maar dat is alles. Voor mij is dat oké, maar als je de hele show met de smartphone omhoog staat, kan je beter niet naar de show komen. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het niet veel gebeurt tijdens Baroness-shows. Ik denk dat het in Amerika meer gebeurt bij tieners die naar een popconcert gaan, en ons publiek is net iets ouder.

Jullie spelen als voorprogramma van Volbeat op jullie komende tour. Waarom deze keuze als voorprogramma en niet als headliner?

We komen inderdaad als voorprogramma van Volbeat, maar we spelen wel na Danko Jones. Natuurlijk is headlinen het allerleukste, maar als je kan kiezen tussen spelen voor 800 Baroness-fans of je mag eens voor 10.000 Volbeat-fans spelen en een risico nemen om onze fanbasis te verbreden, dan is dat het risico wel waard. Dat is het idee achter deze tour. Er zal niets speciaals gaan gebeuren als je gewoon gaat touren als headliner, maar deze tour is voor ons ook een risico dat we bereid zijn om te nemen.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Baroness - "Shine"

Sommige bands hebben iets meer rijpingstijd nodig dan andere om tot een fijn afgewerkt product te komen. In het geval van Baroness…
InstagramLiveRecensies

Graspop Metal Meeting 2022 (Festivaldag 1): Striemende gitaren en lange haren

Aan de oproep van het Rode Kruis om geen zwarte of lederen kleren te dragen, werd weinig gehoor gegeven. Metalheads zijn immers…
InstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2019

Het einde van 2019 betekent meteen ook het einde van een decennium. Nadat we het muzikale decennium al grondig analyseerden met Belgische…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.