De naam Max Jury is al even geen onbekende meer binnen het popcircuit. Dat heeft hij onder meer te danken aan zijn uitstekende debuutplaat Max Jury, die ondertussen een jaar of drie in onze platenkast rondhangt. Zijn country-soul bleek vanaf het begin relevant te zijn en het bracht hem bijgevolg verder dan een gemiddelde sterveling durfde dromen. Zo stond hij in het voorprogramma van Lana Del Rey, speelde hij in 2016 op Pukkelpop en werd zijn hit “Numb” al meer dan zes miljoen keer bekeken op YouTube. De man heeft dus enkele adelbrieven bijeen geschreven. Drie jaar na zijn debuut vond het beloftevolle talent de tijd om zijn opmars nog wat kracht bij te zetten met een plaat die Modern World werd gedoopt.
Er zijn zo van die nummers die je slechts één keer moet gehoord hebben om ze een plaats te gunnen in je lijst met favorieten. Opener “Sweet Lie“ is er zo eentje. Het nummer swingt vanaf zijn eerste seconde en brengt ons een frisse combinatie van soul en jazz. Neem daarbij nog eens het aanstekelijke, androgyne stemgeluid van Max Jury zelf en we waren verkocht. Ja, Modern World gaat veelbelovend van start met een potentiële hit, maar laat ons hopen dat we het beste nog niet hebben gehad. Het tempo wordt met de titeltrack “Modern World” wat teruggeschroefd, maar klinkt daarom niet minder aanstekelijk. Opnieuw is daar dat sensuele androgyne stemgeluid, dat nog meer dan bij de opener de aandacht naar zich toe trekt. Denk aan Rhye, Sade en Jamie Woon en je zal snappen waar we naartoe willen. Het is een meeslepende song, die de muzikaliteit van Max Jury nog wat beter in de verf zet.
Modern World is vanaf het begin duidelijk bedoeld voor de grote massa, daar moeten we niet moeilijk over doen. Alles is heel luistervriendelijk en daar is op zich niets mis mee. Daarnaast bezit de plaat een uitermate hoge herkenbaarheid, waardoor we niet verbaasd opkeken toen we producer Robin Hannibal in Max Jury’s verhaal zagen opduiken. Hij is onder meer de man achter het brein achter Rhye’s succesplaat Woman. Dat Hannibal ook bij Modern World werd betrokken, was dus geen echte verrassing en misschien zelfs een logische keuze. Muzikaal gezien is het absoluut genieten door zijn veelvoud aan welgeplaatste details en fijne flows, maar af en toe krijgen we het gevoel dat we het allemaal al eens hebben gehoord. Dat gebeurt bij nummers als “Crime” en “Fading Out of You”. Iets meer eigenheid was zeker misschien wel op zijn plaats geweest.
Wie wat meer diepgang had verwacht moeten we ontgoochelen, want het iets experimentelere “Gone” is het enige nummer op de plaat die de grenzen durft aftasten. Verder niets wereldschokkends, want Max Jury speelt op safe. Dat is best jammer gezien zijn onmiskenbare muzikale talent. Graag hadden we hem eens flink buiten de lijntjes zien kleuren om te zien hoe ver hij zijn talent kon drijven. Nummers als “L.A. Rain” en “Primrose Hill” zijn misschien nog het beste voorbeeld van ons argument en daarmee dreigde de man zelf even te verdrinken in de moeilijk verteerbare meligheid. Die zouteloosheid is een thema dat we maar al te vaak zien opduiken bij singer-songwriters.
Door het veelbelovende begin strooide Max Jury ons even zand in de ogen, want we dachten af te stevenen op een heel straffe popplaat, en dat is het uiteindelijk niet helemaal geworden. “Sweet Lie” en “Modern World” zetten wel degelijk zijn talent om volwaardige en aantrekkelijke popsongs te maken in de verf, maar het aantal keren dat de Amerikaan ons datzelfde kon bieden, was uiteindelijk te beperkt. Waar we wel absoluut van kunnen genieten, zijn telkens de mooie arrangementen die bol staan van de downtempo soul en jazz. Dat is ook de hoofdreden waarom de plaat aanvoelt als een mooi geheel, wat zorgt dat ze heel toegankelijk en makkelijk te beluisteren is. Toch had hij meer lef en durf mogen tonen. Het valt wel niet te ontkennen dat er voor deze jongeman een mooie toekomst in het verschiet ligt. Modern World is niet de grote doorbraak waarop hij had gehoopt, maar zijn opvolger zou zomaar eens een schot in de roos kunnen zijn.
