‘We hebben zeker het laatste nog niet van haar gehoord,’ met deze zin sloten we onze alinea over Tusks’ show als voorprogramma van Bear’s Den in het Koninklijk Circus af. En of we toen gelijk hadden. De Londense Emily Underhill is aan haar tweede album toe en hoopt zo een nog groter publiek te bereiken dan met haar debuutplaat Dissolve, waarvoor ze samen met Asgeir op tour ging. Met wat meer ervaring en een duidelijkere visie klinkt Avalanche duidelijk rijper en volmaakter dan op het debuut.
Belgen hebben een zwak voor experimentele indiepop met rockelementen en dat is misschien ook wel een van de redenen waarom Tusks in ons land een mooie toekomst te wachten staat. Enkel en alleen nummers zoals “Be Mine” en “Delusion” zijn nummers die door Radio 1 en Studio Brussel luisteraars verorberd zouden worden door hun sfeervolle sound die urenlang door je geest blijft dwalen. Ook “Mind” krijg je niet snel uit je hoofd en zorgt voor een gedachtenstorm door de pakkende, genuanceerde opbouw.
De tegenstelling tussen de zachte melodieën en dreigende, industriële elektrogeluiden weten ons tijdens “Foreign” helemaal bij ons nekvel te pakken. Tegenstellingen trekken elkaar nu eenmaal aan en kunnen toch voor zeer spannende eindresultaten zorgen. Ook de furieuze ontknoping van de titeltrack “Avalanche” weet ons te raken, vooral omdat de rest van het nummer zeer rustig en ingetogen is. Wat ons betreft het sterkste nummer van het album en zelfs zo goed dat het daaropvolgende nummer “BTW” niet echt weet op te vallen. You win some, you lose some.
De sfeerschepping die bij Avalanche aan de basis ligt, zorgt ervoor dat elk nummer op een innemende manier in elkaar overgaat, maar eentonig wordt het album nooit. Elk nummer heeft nieuwe, fijne wendingen die je meenemen in een bevrijdende gedachtenstorm. Zoals een wervelwind baant dit rustige en ingetogen, maar tegelijkertijd ook explosieve album zijn weg naar onze ziel. Tien nummers met een ontzettend goed uitgewerkte rode draad zijn genoeg om ons te overtuigen. Avalanche is een topalbum.
