Van muziek bestaat geen eensgezinde definitie, maar het woord zelf komt uit de Griekse oudheid en betekent ‘kunst van de Muzen’. Dat muziek kunst is, daar twijfelt niemand meer aan. En zoals bij zoveel kunstvormen is er bij een afwijking van een gelopen parcours, discussie of deze vorm van kunst nog al dan niet goed is. Een eeuwige discussie waar we na vandaag ook niet zullen uitgeraken, of om het in de mooie taal der zuiderburen te zeggen: ‘Des goûts et des couleurs, il ne faut pas disputer.’
Baroness begon in 2003 met stevige metal die een duidelijke link naar de stonerrock bevatte. Stilaan is de band geëvolueerd naar een alternatieve, progressieve rock/metal band. De eerste 2 albums Red en Blue zijn duidelijk steviger dan hun latere werk. 2012 mag toch wel een kantelpunt in de carrière van Baroness genoemd worden. Eerst kwam de plaat Yellow & Green uit, waar toch al duidelijk te horen was dat ze een andere richting uitgingen. Later op het jaar, tijdens hun Europese tour, kreeg de tourbus in de UK een ernstig ongeval zodat de tour er voorlopig op zat. Met veel builen en blutsen droop Baroness af richting de States.
In 2013 herstelden ze van deze immense crash en besloten bassist en drummer om geen deel meer uit te maken van de band. Daarna brachten ze in 2015 Purple uit en ondertussen verliet veteraan/gitarist Peter Adams de band, tot spijt van vele fans. De opvolging werd verzekerd door Gina Gleason, ooit nog huisgitariste van Ciruqe Du Soleil. Baroness zou een andere band geweest zijn zonder al deze verschuivingen, en uiteindelijk: ‘Everything happens for a reason’.
Wil dat zeggen dat Baroness de metalwereld vaarwel heeft gezegd? Met een negatief antwoord kan ik vele fans verblijden. Maar de opzet is een beetje vergelijkbaar met Yellow & Green waar ook al een pak rustigere nummers op stonden, zeker op Green. Zo doet deze plaat het ook, maar toch wel met een andere opzet. Eigenlijk is het simpel samen te vatten: Baroness doorloopt op dit album alles wat mogelijk is met de instrumenten die ze spelen. Het is een avontuur geworden waar geen enkel nummer zich makkelijk laat voorspellen.
Er staan dus wel degelijk zwaardere songs op en daar begint het album ook mee. Nummers zoals “Front Toward Enemy”, de singles “Seasons”, “Throw Me An Anchor” en “Borderlines” zijn typische Baroness-nummers die geen enkele fan zullen teleurstellen. Misschien dat er nog mensen moeten wennen aan het geluid, maar na meerdere luisterbeurten is dat geluid juist onderdeel van het hele concept. Tussendoor krijg je ook regelmatig intermezzo’s te horen die het livegevoel van Baroness dichterbij brengen. Duistere en chaotische intermezzo’s, of juist met enkel piano of viool.
Nieuw, maar tegelijk niet verrassend, zijn de wel erg rustige passages en nummers op Gold & Grey. Het lag wel in de lijn van de verwachtingen dat ze daarmee gingen experimenteren, en in het gehele concept past dit wonderwel prachtig. Het zal ongetwijfeld leiden tot discussie, maar deze plaat mag je niet luisteren als metalliefhebber, eerder als muziekliefhebber. De teleurstelling voor de echte metalfans is ergens te begrijpen, maar je kan ongetwijfeld spreken van een kwalitatief sterk album.
Gold & Grey brengt ons een ongelooflijk divers palet van genres, geluiden, tempowisselingen, … Er is duidelijk lang over nagedacht. Voor Baroness is dit misschien wel de ultieme vorm van kunst, wie zal het zeggen? Op 14 juni brengt Baroness dit album met 17 (!) nummers uit op het eigen label Abraxan Hymns. Net als bij eerdere releases van de band werd het artwork van het album ontworpen door frontman en leadzanger John Dyer Baizley. Een doorn in het oog van de fans zal de tour samen met Volbeat en Danko Jones zijn. Naar alle waarschijnlijkheid zullen ze moeten openen, en dat zal 21 november in de Lotto Arena niet anders zijn. Jammer voor deze goede liveband.
