Is soul dood? Wel nee, maar het zit ook niet meer in een spotlight waar het zich jaren geleden wel bevond. Toch zijn er artiesten als Durand Jones & The Indications, Leon Bridges, Michael Kiwanuka, Curtis Harding …. die ook in deze tijden soul naar voren schuiven. In dat rijtje zou je ook Boulevards kunnen zetten. Boulevards schuift het soort soul naar voren waar de funk er zo van afdruipt.
De liefde voor het genre heeft Jamil Rashad aka Boulevards van geen vreemden. Zijn vader was een R&B radio-dj. Door hem kreeg Rashad jazz, blues, funk en R&B met de paplepel ingegoten. In zijn jeugdjaren koos Rashad nog resoluut voor punk en metal. Iets wat later ook zijn songwriting beïnvloedde, maar na een passage aan de kunstschool en enkele muzikale projecten later, koos hij toch terug voor zijn eerste liefde: funk.
Jamil Rashad heeft al twee albums op ons losgelaten, maar nu is het dus tijd voor een volwaardig eerste album. Met Yadig! brengt hij een fijne toevoeging aan bovenstaande namen. Opener “Lord Knows” klinkt nog een beetje geforceerd, maar hij wijft dat weg met “Dang Girl!” dat met zijn speelse synths en een baslijn met een de coolness van Ray Charles ons voor een eerste keer verleidt. Ook “My Baby’s Gone” volgt in de voetstappen van zijn voorganger. Heerlijk.
We beschrijven Rashad dan wel als soul, dat wil niet zeggen dat hij niet hier en daar een lepeltje mosterd bij aanleunende genres gaat halen. “Troubles” heeft een rhythm-and-blues-kantje met een high five van Tiggs Da Author. “K.M.O.” zou dan weer zo van Anderson .Paak kunnen komen met zijn hip hop-kantjes en disco-gitaren. Met Yadig! levert Boulevards een plaatje af waar we wel meerdere diamanten op terugvinden, al zijn die soms nog niet helemaal geslepen.
Net als je denkt dat je dreigt ten onder te gaan aan een overdosis vol knipogen naar zwarte Amerikaanse muziek, slaagt Boulevards er toch in een kleine draai aan zijn eerste langspeler te geven. Op “Let’s Have A Ball” krijgen we een exotische percussie voorgeschoteld en tonen de gitaren zich harder dan ooit tevoren. “Take It To The Top”, “The Bug” en afsluiter “Losing My Mind ( A Junkies Anthem)” zijn dan misschien de tragere broertjes op album, ze klinken wel vernieuwend.
Voor Yadig! steken we onze loftrompetten graag de lucht in, maar we moeten ook constateren dat de fijne soul ook kan tegensteken. Het album telt welgeteld veertien nummers en ondanks dat Boulevards kleine draaien aan zijn album geeft om de frisheid te bewaren, verdrinken we toch in zijn perfecte soul. Rashad heeft de ideale stem voor zijn muziek, maar doordat hij die steeds op dezelfde manier gebruikt, kruipt de sleur erin. Je wordt alles gewoon. Of we zijn luxebeesten, kan ook.
Ondanks dat die sleur het album als geheel uit balans brengt, zitten er wel fijne songs tussen. Boulevards zit nog niet op het niveau van een Leon Bridges of Curtis Harding, maar brengt met zijn funkyness een fijne toevoeging aan het rijtje hedendaagse soul.
