28 maart 2018 zal een datum zijn die nooit wordt vergeten door iedereen die Cave In een warm hart toedraagt. Cave In zal sinds het overlijden van bassist Caleb Scofield nooit meer hetzelfde zijn. Na een repetitie crashte de wagen van Scofield en overleed hij ter plaatse. Deze repetitie stond in het teken van de aankomende release, Final Transmission. Na acht jaar radiostilte met White Silence slaagden ze er in om terug de draad op te pikken. Maar geen enkele release van de band zal zo tragisch en intens klinken. Het klinkt misschien morbide, maar deze postume release van Caleb is tegelijk de toekomst voor Cave In.
Cave In bestaat al een eeuwigheid, althans zo lijkt het wel. Begin jaren negentig begon deze band om in 1998 een eerste bom te droppen in de metalcore scene. Met het album Until Your Heart Stops werd een ware explosie aangericht in zowel de metal- als de hardcorescene. Alhoewel de band meer hardcore-gericht was, klonk het op plaat in ieder geval eerder alsof Slayer nog eens een goed album uitbracht. Er werd daarna meer met spacerock en alternatieve rock geëxperimenteerd en zo is de band ook geëvolueerd. Na verschillende releases en evenveel pauzes zijn ze nu terug met een hopelijk even straffe prestatie.
Steve Brodsky, ondertussen ook bekend van Mutoid Man en van de Two Minutes To Late Night show, heeft duidelijk de regie in handen. Van zo’n muzikant mag je ook niets anders verwachten. Alle invloeden van Cave In zijn weer overvloedig aanwezig. Het tempo ligt redelijk laag, de composities zijn allemaal tot in de puntjes uitgewerkt en er zit voldoende variatie in elk nummer om te kunnen overtuigen. Op de plaat vinden we geen enkel zwak moment. Er staat ook evenwel geen echte uitschieter op, maar dat kan naargelang muzieksmaak voor iedereen anders zijn.
Het neerzetten van een bepaalde sfeer is wel belangrijk geworden op Final Transmission. Deze plaat neemt je mee naar alle perioden die Cave In heeft doorstaan. Enkel de zware metalcoreperiode wordt wel duidelijk gemeden. Er staan wel zware, bombastische stukken op die elke metalliefhebber zou kunnen smaken, maar het tempo ligt duidelijk lager dan eind jaren negentig. En dat is een bewuste keuze, want Cave In gunt de luisteraar meer tijd dan vroeger. Dat lijkt ons ook een logische evolutie, zonder respectloos te zijn over Until Your Heart Stops.
De alternatieve, zweverige spacerock neemt het grootste deel van het album in beslag. Daar is Cave In de laatste jaren, grofweg vanaf 2000, een meester in geworden. Brodsky weet deze spacerock steeds weer moeiteloos om te zetten naar een ander muziekgenre, iets wat weinig bands kunnen nadoen. Waar het bij de meeste bands als iets zweverigs blijft klinken, wisselt Cave In voldoende af om deze muziek als een soort sfeer te gebruiken. Elk nummer en zelfs elk onderdeel van elk nummer is een prachtige compositie die afwisselend de brutaliteit van de distortion afwisselt met het melancholische van de stem.
Cave In bracht hun achtste studioalbum Final Transmissions uit op 7 juni via Hydra Head Recordings. Na hun laatste album White Silence dragen ze de muziek nog steeds een warm hart toe. De grote meute aan fans, ook die van het oude werk, zullen niet teleurgesteld zijn door deze plaat. Ook mag het als een warm eerbetoon aan Caleb Scofield gezien worden, en zal dit voor Cave In zelf en de fans een dubbel gevoel meedragen: een mooie plaat met in het achterhoofd het overlijden van hun dierbare muzikant. Touren doen ze sowieso niet veel, en Europa is onlangs nog gepasseerd via Roadburn. Enerzijds is dat jammer, maar anderzijds is het ook wel een briljante manier om Cave In ‘hot’ te houden.
