Cook Craig is niet alleen een van de gitaristen van King Gizzard & The Lizard Wizard, hij gaat ook solo aan de slag onder de naam Pipe-eye. In tegenstelling tot wat de naam doet suggereren, gaat de man allesbehalve met een nauwe tunnelvisie te werk. Hij trekt zowat alle registers open die er open te trekken vallen. Alles wordt binnenstebuiten gekeerd, met zijn derde soloalbum Inside/Outside als resultaat.
Een eerste genot zijn de grooves die Craig heeft voorzien. De titeltrack, “Best Friend” en vooral het instrumentale “1866” staan bol van de groovy lijntjes. Fijne, bouncy basloopjes zijn een constante doorheen heel het album, maar hier worden die nog eens een klad catchier. De juist dosering gitaarwerk wordt afgewisseld met synths en we krijgen er maar geen genoeg van. Zo stralend dansbaar krijg je het niet vaak.
De aanzet tot psychedelische rock is daarmee gegeven, en die ontspruit helemaal op songs als “Fluorescent Wonder” en “Tequilla Highball”. Daarop wordt de psychedelische bal nog niet over de omheining geschopt, want hun waas van psychedelica doet ons vooral lichtjes zweven. Goeie elektronische breaks en uitgesponnen synths brengen de spanning er wel in, maar het hek is pas volledig van de dam wanneer Cook Craig opteert voor psychedelica op een bedje van chaos. De hypnotiserende zang op “Brown Bottle” lijkt eigenlijk maar net te passen op de beat en “Best Party Ever” is een instrumentaal feest vol geroezemoes –wat Pipe-eye weergeeft in zijn hectische sound, maar ook door af en toe echt gebabbel in gevecht te laten treden met de voorgrond van de song.
Enkel “Farmer Barnaby” lijkt aanvankelijk volgens het boekje opgesteld, maar dat blijkt een retroboekje met ettelijke ezelsoren. We horen lieflijke oldschool rock ‘n’ roll en wanen ons in een filmscène in een flashy, Amerikaans ijssalon uit het verleden. Of alleszins toch totdat dierengeluiden zich tussendoor komen moeien. Conventies blijken nog maar eens niet echt Pipe-eye’s ding te zijn; ezelsoren dus!
We begonnen aan de baai van “Agincourt Bay” en eindigen met het even waaierige “Unto The Breach”. Deze twee songs maken de kronkelige cirkel uiteindelijk toch mooi rond. De akkoordprogressies zijn niet per se vernieuwing alom, maar de nummers bevatten zodanig veel sfeermakende elementen dat het helemaal werkt. Cook gaat een beetje trager, maar ook hier laat hij ons niet achter zonder de nodige grooves.
Inside/Outside is een veelzijdige plaat, waarop Pipe-eye zijn sound altijd verrassend weet te houden. Het kan waaierig, maar ook chaotisch en dat werd allemaal even aandachtig uitgewerkt. Steeds heeft Cooks sound iets ludiek over zich en dat maakt de plaat een waar genot om naar te luisteren. Ook de immer goeie baslijntjes hebben veel te maken met de onvermijdelijke glimlach op ons gezicht. Conventies werden binnenstebuiten gekeerd op Inside/Outside, en hoe.
