Paco Amate ©
Primavera Sound in Barcelona stond dit jaar in het teken van the new normal waarbij ze voornamelijk diversiteit wilden benadrukken. Dit geldt dan qua genres, maar ook bij artiesten waardoor ze dan ook zo inclusief mogelijk wilden zijn. Het valt op dat hun line-up grotendeels uit vrouwen bestaat, met zelfs verschillende zogenaamde minority artists. Vroeger was het voornamelijk een rock- en indiefestival, maar de voorbije jaren hebben ze zich op verschillende markten proberen te focussen. Ondertussen hebben ze ook al enkele jaren een sterke elektronica line-up, waren er vorig jaar enkele grote hip-hop namen en dit jaar dan weer enkele grote popsterren, zoals Carley Rae Jepson, Miley Cyrus en Robyn.
Vorig jaar waren we al eens gaan kijken en viel het al op dat Primavera Sound een feest zonder einde is. Vanaf het begin van de week zijn er in Barcelona al concertjes mee te pikken gecureerd door het festival, zoals o.a. Deerhunter. Woensdag ging de festivalsite dan officieel open met gratis shows van Cuco en Big Red Machine. Hier verraste Cuco met een charmante set en stelde Big Red Machine wat teleur. De band bracht als versterking ook Julien Baker mee, maar ook die leverde geen toegevoegde waarde. Ze leefden elk in hun eigen wereldje, waardoor er helemaal geen connectie was met het publeik. Wanneer Justin Vernon dan het publiek “Anyone on acid here tonight?” toeriep, begin je te denken dat ze er misschien zelf wat van genomen hebben. De slordige show deed op momenten meer denken aan een repetitie dan aan een volwaardig optreden.
Paco Amate ©
Daar komt dan ook nog eens bij dat het festival zich houdt aan de Spaanse feestregels: alles moet laat beginnen en nog later eindigen. De meeste podia hebben headliners geprogrammeerd tot 3u en de lichten gaan niet uit tot voor 6u ’s ochtends. Hierdoor krijg je soms wat vreemde combinaties, zo speelt James Blake bijvoorbeeld pas rond 2u. Als je het na 6u nog niet beu bent, kan je de traditie volgen en je op het terras van de bar aan de overkant neervlijen, daar gaat de officieuze afterparty vaak nog tot de middag door.
Vergeleken met vorig jaar, waren er toch enkele veranderingen te merken op de festivalsite. Aan de ingang stonden enkele insta-genieke palmbomen met glitters, waar dan ook lustig foto’s werden genomen en stories gecreëerd. Ook de opstelling van Primavera Bits (het meer elektro en techno gedeelte van het festival) had een verandering ondergaan. Er was een klein podium aan toegevoegd, waardoor het grote podium (Lotus) zich nu op het strand bevond. Dat was op zijn minst gezegd een vreemde zet, gezien hier voornamelijk dansbare acts worden geprogrammeerd. Hoe harder je danst, hoe harder je wegzakt in het zand. Het extra podium (El punto by adidas originals) had dan de vorm van een basketbalveld en werd gecureerd door Yung Beef, een lokale trapartiest. Je kon dus voornamelijk hip hop en reggaeton verwachten hier. Het podium kreeg over het algemeen geen al te grote belangstelling.
Sergio Albert ©
Met zijn zestien podia, is het festival een waar doolhof en met momenten is het een bijna onmogelijke taak om vrienden terug te vinden. Bovendien veranderen de podia ook elk jaar van naam wat het enkel verwarrend maakt. Om naar Primavera Bits te gaan, moet je ook een ellenlange brug over die je naar een dystopische wereld lijkt te brengen, dankzij de grote fabrieken op de achtergrond. Maar dat past wel bij de elektronica shows van die podia.
Dan was er ergens ook nog een fancy V.I.P. ruimte verstopt, georganiseerd door Soho House. Dit was bedoeld voor zij die lid zijn van Soho House of een V.I.P. ticket hadden gekocht voor het festival. Waarom zou je nu dat beetje meer betalen? Omdat je dan toegang krijgt tot een privézwembad met mooie lounge zetels en je kan er enkele celebrities spotten. Het beste aan deze V.I.P. ruimte zijn echter de privé dj-sets die je er kan meepikken van enkele top artiesten. Zo heeft Jungle daar een set gespeeld en ook Yves Tumor. Al hadden de meeste aanwezigen niet door wie er voor hun neus aan het draaien was.
Paco Amate ©
Wat maakt het festival verder nog zo uniek? De diversiteit in zijn publiek. Mensen komen van over heel de wereld naar het festival om er te genieten van enkele van de beste muzikale acts ter wereld. Zowel de techno fan, als de indielover kan er zijn smaak terugvinden. Er heerst een enorm gevoel van vrijheid en zo durven mensen zich helemaal te laten gaan. Mensen komen gekleed in de gekste outfits (of ze nu allemaal even geslaagd zijn, laten we in het midden) en laten hun bruisende persoonlijkheid de vrije loop. Doe daar nog de Mediterrane zee bij op de achtergrond en je krijgt een waar Coachella gevoel, maar dan met een frisse bries in je gezicht.
Dag 1: het lentefeest komt rustig op gang
Eric Pamies ©
In het warme namiddagzonnetje van donderdag mocht Mac DeMarco het podium betreden. Die stond daar zijn joviale zelf te wezen. Af en toe haalde hij zijn fles wijn boven, rookte hij een sigaretje en enkele bandleden stonden blootvoets op het podium. De sfeer was dus op het minst gezegd relaxed. Ze waren ook niet bang om te verbroederen met het publiek en moedigden hen aan om hen zeker aan te spreken op de weide en tussendoor werd ook casual vermeld in welk hotel ze verblijven (dat was trouwens het Princess hotel). Het was de perfecte act voor dat uur om zo op het gemak in de festival sfeer te geraken.
Eric Pamies ©
De volgende was Sigrid, de jonge Noorse speelde voor het eerst op Spaanse grond en dat was naar eigen zeggen heel speciaal voor haar want haar zus verblijft al zeven jaar in Spanje. Speciaal hiervoor is haar familie ook overgevlogen. Ze gaf dan ook alles. Klein, maar vol energie sprong en danste ze over heel het podium. Alleen liet de geluidskwaliteit sterk de wensen over waardoor je haar stem nauwelijks kon horen. Het publiek liet zich echter niet verstoren en zong voluit haar repertoire mee. Ze begon al sterk met haar “Sucker Punch” en raasde zo zonder problemen door haar opgewekte hits en zelfs de iets rustigere thema’s brachten de sfeer van de show niet naar beneden.
Een andere vrouw die ook niet teleurstelde, was Yaeji. De Koreaanse die in de Verenigde Staten verblijft, heeft een heel nieuwe invalshoek aan clubmuziek gegeven. Ze heeft er haar eigen Koreaanse draai aan gegeven en wat hip hop invloeden aan toegevoegd. Haar muziek is vrij minimalistisch, maar toch nog net dansbaar. Ze betrad het podium helemaal alleen en nam zowel het dj-gedeelte, als de zang, als het dansen helemaal voor zich en deze taak heeft ze met onderscheiding volbracht. Vol enthousiasme kwam ze op en begon ze aan “Feel it Out”. Het was de perfecte opener om iedereen warm te krijgen en ze wist deze energie dan ook grotendeels te behouden. Ze gooide er o.a. ook haar Drake cover bij van “Passionfruit”, “raingirl”, “Guap” en zelfs wat tragere nummers zoals “feelings change”. Haar uiterst charmante persoonlijkheid hielp ook veel en wanneer ze op het einde het publiek enthousiast bedankte, ging iedereen met een kleine crush verder feesten.
Hierna sloot Maribou State het Lotus podium af. Het was qua programmatie een beetje een eigenaardige afsluiter. De sfeervolle maar mellow muziek van Maribou State viel een beetje uit de boot op Primavera rond 4-5u. Dan verwacht je iets steviger om op te kunnen dansen. Desondanks hadden ze toch een aardig publiek en ze hebben ook hun best gedaan de set zo levendig mogelijk te houden. Zo hadden ze Holly Walker mee om live de vocals te verzorgen. Bij “Steel” en “Midas” ging het publiek goed uit hun dak, maar over het algemeen paste het geheel niet als afsluiter voor de eerste dag van Primavera. Op dit podium op het strand hadden ze veel beter gepast bij een ondergaande zon. Nu ja, er moest dan ook nog energie gespaard worden voor de volgende dagen.
