Je hebt zo van die artiesten die de muziekwereld doen daveren wanneer ze nieuwe muziek uitbrengen. Meestal gaat het dan om echte iconen en dat is nu wel het minste wat je van Bon Iver kan zeggen. Het is al drie jaar geleden dat ons hart werd verwarmd met het oh zo wondermooie 22, A Million. Frontzanger en brein achter de groep, Justin Vernon, gooide zijn muziek over een heel andere boeg. De melancholische indierock van weleer werd in een elektronisch jasje gestoken. Bon Iver wist zichzelf nieuw leven in te blazen, maar toch ook dat zo kenbare geluid te behouden. “Hey, Ma” en “U (Man Like)” gaan duidelijk op dit elan voort. Pure krachtdadigheid ontspruit uit onze boxen. Toch lijkt Bon Iver de meer experimentele klanken achterwege te laten en te kiezen voor een subtiele, frisse elektronische ondertoon.
“Hey, Ma” begint eerder rustig. De betoverende stem van Justin Vernon neemt meteen een centrale positie in. Hij bouwt op om te resoneren in een ingetogen hoogtepunt. Een echt refrein ontbreekt, maar dat doet het nummer net alle eer aan. Broos, melancholisch en toch aanstekelijk. Bon Iver weet weer te balanceren tussen kracht en somberheid. “U (Man Like)” brengt het meest verfrissende geluid. Zo zagen we Bon Iver niet eerder. Het nummer wordt ondersteund door piano zonder een te grote tristesse met zich mee te brengen. In tegendeel, het nummer heeft een zekere jazzy, soul-ondertoon. Onder andere soulartiest Moses Sumney zingt dan ook mee naast enkele andere artiesten, wat dit geheel kan verklaren. Bon Iver bevindt zich in nieuwe waters en spettert vrolijk in het rond. Niet al te vrolijk natuurlijk, want Bon Iver zou Bon Iver niet zijn zonder een zekere vorm van breekbaarheid in zijn nummers te steken.
Conclusie: Bon Iver lijkt overtuigender dan ooit te zijn. De prins van de melancholische indierock keert terug, wederom in stijl. Dat wordt weer een namiddag op de repeat-knop drukken en gewoon genieten. Puur genieten.
