LiveRecensies

Best Kept Secret (Festivaldag 3): Zonovergoten eindfeest

©️ Jokko

De laatste, stralende dag van Best Kept Secret Festival eindigde in onweer, maar door al het moois dat ook zondag weer door ons gehoorkanaal gestroomd werd, lag niemand daar wakker van. Opnieuw stond er voor ieder wat wils op het menu; van de dankbare singersong-writer over de charmant rommelige muzikant tot de pakkende poëet of het uitbundige feestbeest. Sommige gevestigde waarden stalen de show, anderen hadden beter thuis kunnen blijven. Het werd een spetterende afsluiter van een mooie editie van Best Kept Secret.

Lewsberg @ Five

De laatste dag van een festival is altijd de lastigste. Zeker als je om 12u30 ‘s middags al op de weide moet zijn. Toch was dit helemaal niet zo erg als je dat met Lewsberg kon doen. De Rotterdamse groep mocht de Five openen en deed dat met een mix tussen garagerock en postpunk, met heel wat eigenwijze input. Zo kregen we creatieve gitaarsolo’s te horen en werd er ook wel eens met random noten geëxperimenteerd. Soms was het hoekig, soms aanstekelijk en soms herkenbaar. Maar vooral was alles heel goed doordacht en vol concentratie gebracht. Dit alles gaf het geheel een aaibare, soms dansbare, maar vooral gezellige en gezapige sfeer. Ideaal dus om een zondag mee op gang te trappen.

Julia Holter @ Two

©CPU – Chris Stessens

Vorig jaar prezen we Julia Holters nieuwe album Aviary. Het werk van de muzikante balanceerde altijd tussen art pop, barokke pop en ambient, maar op die plaat werd het experiment volledig opengetrokken en kregen we een complex en experimenteel geluid te horen. Geen evidentie om een festivaldag te openen, maar het Best Kept Secret-publiek was open-minded. Het luisterde aandachtig naar de haarscherpe contrasten tussen bombast en zweverigheid die het zestal beheersten. Julia Holter liet zich namelijk omringen door een talentvolle en verfijnde band met koperblazers, violen en synth wizard Tashi Wada. Nummers als “Les Jeux To You”, “Turn The Light On” en “I Shall Love 2” benaderden de prachtige arrangementen op het album en met wat nummers uit Have You In My Wilderness werden er toch wat toegankelijkere rustpunten voorzien. Geen makkelijk optreden, maar wel des te meer imponerend.

Haron @ Seven

Op de laatste dag van Best Kept Secret werd de nieuwe Seven andermaal gebruikt om er experimentele muziek te huisvesten. De namiddag stond volledig in het teken van ambient en wij gingen ons even verbroederen met de twintigtal festivalgangers die ontspannen en soms met de ogen dicht luisterden naar Haron. De Nederlandse producer krijgt wereldwijd aandacht bij ambientliefhebbers en wij stelden vast dat het terecht is. Haron maakt ambient met een heel brede waaier aan mogelijkheden. Exotische percussie, snaarinstrumenten, fluiten, natuurgeluiden, spoken word… Je kon het zo gek niet bedenken of het maakte we deel uit van de mysterieuze wereld van de artiest. Soms wist de rustige sfeer merkwaardig genoeg om te slaan en kregen we aanstekelijke elektronica te horen. Beide hadden hun effect en zorgden ervoor dat het drijvend podium een geheime oase op het festival werd.

Juke Ross @ One

©CPU – Chris Stessens

Als een ideale schoonzoon opende Juke Ross het hoofdpodium. Met een akoestische en een elektrische gitaar bracht hij zijn dromerige folky songs op een brave manier. De stem van Juke klonk intrigerend en aangenaam warm, maar niet zo heet als het zand onder de voeten van het handvol zonnekloppers voor het hoofdpodium. Toch miste hij wat pit. Hij stond wat te klungelen met zijn gitaar en durfde geen gewaagde bindteksten boven te halen. Naast alle softe songs bracht Juke Ross ook een agressievere song, zo noemde hij het zelf toch, want “Morning Breeze” was nu niet meteen zo’n choquerend lied. De extreem dankbare Juke dankte zijn publiek meermaals en nam het publiek met “Fresh Roses”, “Sophia” en “We Never Die” mee op een zonnig tripje om dag drie op traag tempo te starten.

Romperayo @ Five

Bij temperaturen boven de dertig graden zijn er twee mogelijkheden: languit in het gras liggen of samen dansen. In de Five kozen de meesten resoluut voor het tweede. Daar stond namelijk Romperayo, een band die de psychedelica van hun land laat weerklinken over de hele wereld. Het publiek werd opgezweept met tropische ritmes en funky gitaartjes en bewoog gretig mee met de zonnige muziek.

Big Thief @ Two

©CPU – Chris Stessens

De lat voor een concert van Big Thief wordt iedere dag hoger gelegd, en dus zakten er heel wat nieuwsgierigen af naar de Two om de band aan het werk te zien. Aan het gigantisch applaus te horen na iedere song, werd die lat ruimschoots gehaald. De breekbare vocals van Adrianne Lenker in combinatie met soms wat potig gitaarwerk heeft zeker zijn charme. Er werd een fijne mix gebracht tussen die iets stevigere nummers en de fijnbesnaarde songs die ons omarmden als een zachte knuffel. Maar het waren toch die stevigere nummers die het meeste indruk maakten. Doordat er daarin heel wat werd geëxperimenteerd, bleef de set boeien en vernieuwen. Toch klonk het nergens moeilijk, en dus bleef de show een ware streling voor het oor.

Indian Askin @ One

© Ben Houdijk

Indian Askin is een Amsterdamse rockband waar we in België nog niet veel van gehoord hebben, dus we waren nieuwsgierig. We werden al snel aangenaam verrast door het plezier waarmee deze band op het podium stond. Dat straalde ook af op hun muziek: losse en speelse rock met veel creativiteit. De leden zweefden losjes tussen stijlen; van met elektronica geïnfuseerde rock tot galmende noisegitaren. Dansbare grooves, catchy refreinen en een stevig geluid waren de constanten die ervoor zorgden dat hun plaats op de One verdiend was. Hopelijk zien we ze in de toekomst ook op de Belgische festivals!

Whispering Sons @ Five

De Nederlanders wisten ongetwijfeld niet wat hen overkwam. Onze Belgische trots uit Limburg, Whispering Sons, toonde zich van zijn beste kant in een bomvolle tent. De band rond frontvrouw Fenne Kuppens bracht onlangs zijn debuutplaat Image uit. Die duistere krachten klonken eens zo sterk op het podium van de Five. Frontvrouw Fenne deed vele monden openvallen met haar diepe stem. Volledig in het wit stond ze in schril contrast met de rest van de band die in het zwart voor de duistere klanken zorgden. Op “Got A Light” beukten de drums er extra hard door en “No Time” werd een hoogstandje van niveau met tempowisselingen en een wilde Fenne. Bij “Time” hadden ze heel de tent mee en het finale “Waste” bezorgde Whispering Sons een trefzekere doorbraak in Nederland. Proficiat!

Princess Nokia @ Two

Destiny Frasqueri is allesbehalve een katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dat bewees ze met veel overtuiging op haar uitstekende debuutplaat 1992. Een plaat die bol staat van de gepeperde teksten, een torenhoge attitude en stevige hip-hop beats. Het moest en zou dus een feest worden in de Two, maar dat werd het slechts bij momenten. Het podium verlaten na elk nummer, praten met haar DJ, een bandje met vocals op de achtergrond afspelen of gewoon wat staan aan modderen leken op het eerste gezicht goedkope divastreken. Uiteindelijk bleek Princess Nokia ziek te zijn en vond ze toch de moed om zich een goed half uur bijna volledig te smijten. Wanneer Princess Nokia rust nodig had, dan waren haar twee opmerkelijke dansers daar om haar uit de nood te helpen met een stevig potje voguing. Best indrukwekkend om te zien. Doorheen het ziek zijn zagen we wel glimpen van een straffe hip-hop artieste, die goed op weg is om in een rijtje te staan van straffe artiesten als Lil’ Kim en Missy Elliot. Nummers als “Tomboy”, “Brujas” en “Kitana” werden trouwens krachtig en vol overgave gebracht, waardoor we even vergaten dat het haar dagje niet was.

Stephen Malkmus & The Jicks @ Two

©CPU – Chris Stessens

Gisteren kwam er plots belangrijk muzieknieuws binnen: de invloedrijke band Pavement plant een reünie en zal volgend jaar exclusief op Primavera spelen. Zo ver zijn we nog niet, dus frontman Stephen Malkmus had nog tijd om Best Kept Secret te spelen met zijn Jicks. Dat mocht hij doen in de Two op een redelijk vroeg uur en we hebben zo’n vermoeden dat deze planning niet naar zijn zin was. ‘Thank you for coming at 3:45 PM,’ klonk het ironisch bij aanvang van de show. Het hield hem niet tegen om alles in de strijd te werpen. Malkmus toonde zich een begenadigd muzikant en gitarist. Zijn solowerk is misschien iets minder grilliger dan Pavement, maar het bevat evenveel interessante kronkels. “Stick Figures in Love” was een van de hoogtepunten dankzij de onvoorspelbare melodieën, “Bike Lane” door het tekstueel vernuft, en “Baltimore” als genadeloze afsluiter die hij zelfzeker aankondigde als ‘orgasm time’.

Caroline Rose @ Five

Caroline Rose had haar goed humeur meegenomen naar de weide van Best Kept Secret. In de Five kwam ze haar nieuwe plaat voorstellen en dat deed ze vol enthousiasme. Ze was sportief in het rood gekleed en bewoog ook constant uitbundig, waardoor de show al een tikkeltje meer pit had. De songs liggen allemaal heel makkelijk in het gehoor, waardoor je bij ieder nummer al snel mee bent in het verhaal en het enthousiasme van de frontvrouw overneemt.  Deze show was dus perfect om een zonnige festivaldag mee door te komen. We kregen zelfs een unieke cover van “My Heart Will Go On” op een kazoo, jawel! Het toonde nog maar eens de gemoedelijke sfeer aan die tijdens dit concert heerste. Heel leuke set van een dame die het met deze attitude nog ver kan schoppen.

Liz Phair @ One

©CPU – Chris Stessens

De jaren negentig zijn helemaal terug! Van Buffalo’s tot choker-kettingen. En dus mocht een nineties/nillies icoon niet ontbreken op de main stage van Best Kept Secret. Liz Phair vierde de 25e verjaardag van haar debuutalbum en zoals op elk verjaardagspartijtje maken of kraken de gasten de sfeer. Op het bloedhete zand stonden zondagmiddag een twintigtal mensen. Liz zelf had er dan ook niet veel zin meer in. ‘Hello my 15 friends!’ opende de Amerikaanse ster. Haar oldschool rock deed het hoopje mensen op het strand wat bewegen maar het overgrote deel zocht de schaduw op om een dutje te gaan doen. De set van Liz was er een die ze al dertien keer in een dozijn had gespeeld met weinig verrassingen. Behalve dan de valse noten tijdens “Never Said” en tot overmaat van ramp ook tijdens de hit waar iedereen op stond te wachten. “Why Can’t I?” Dat weten we niet, Liz. Maar met deze zet weten we zeker dat dit niet de beste zet was van de programmatoren van Best Kept Secret; er bestaan best wel betere en meer eigentijdse popacts.

The Visual @ Five

Onder het motto ‘het oog wil ook wat’ zette The Visual een mooi decor op in de Five. De Amsterdamse band had wat halogeen lampen en hun naam in lichtgevende letters op het podium gezet. Muzikaal brachten ze romantische en melodramatische indiesongs, gedreven door de gitaar van hun frontvrouw Anna. Live werd die bijgestaan door twee kompanen. Links een drummer die niet zomaar wat sloeg, maar van iedere slag een klein kunstwerk maakte. Aan de andere kant van Anna vervoegde een toetsenist het trio. De enige vrouw stond in het middelpunt van de belangstelling. Dat had ze graag, zagen we. Het trio bracht net hun debuutalbum uit en daar pronkten ze graag mee. “Lost in Translation” klonk heel smooth en “Under My Skin” groots. Moest Anna iets beter Engels spreken, had de nationaliteit zelfs niet opgevallen. Hun korte set ging van chaos naar extreme sereniteit in de finale. Nadat Anna met haar gitaar de microfoonstaander aan diggelen gooide, sloot ze in haar eentje af met het rustgevende “Hold Your Breath”.

Kurt Vile and The Violators @ One

© Ben Houdijk

Je kan de avond op Best Kept Secret niet beter ingaan dan met de gezapige muziek van Kurt Vile en zijn Violators. De man bracht zijn laidback gitaren mee en zijn rommelige zelf. Dat was zoals gewoonlijk best gezellig, want met het zonnetje op ons hoofd konden we helemaal wegdromen. Nummers zoals “Bassackwards” en “Loading Zones” gaven een fijne opbouw weer en werden aangevuld met strakke gitaarsolo’s. En zo deed hij dat zelfs op zijn akoestische gitaar door er elektronische klanken uit te krijgen, strak. Ook een banjo ontbrak niet, maar een subtiele schruwel of rommelig intermezzo kwam er ook wel eens bij kijken. Storend was het allerminst; Kurt Vile bracht zijn gezapige muziek op de best mogelijke manier en zo hebben we het graag.

Kate Tempest @ Five

©CPU – Chris Stessens

De dominee van haar generatie, zo leek het wel in de Five op zondagmiddag. De Britse Kate Tempest stak haar woede en verontwaardiging niet onder stoelen of banken. Met een vrouwelijke toetsenist als enige begeleiding rolde de ene na de andere perfect gevormde zin uit haar mond. Eerst over de ondergang van Europa, dan autobiografisch over haar verleden. De beats werden steeds groovier en de bomvolle Five sloot Kate volledig in zijn armen. Ze durfde dan ook een nieuw nummer brengen. ‘It’s my way of meeting you,’ zei ze. Het nummer gaat over de huidige maatschappij; over hoe we lachen terwijl we niet vrolijk zijn, en hoe vrienden vreemdelingen worden. Op het einde ging ze door zonder achtergrondmuziek. Twee minuten lang vloeiden de teksten het publiek in. Het eerste kippenvelmoment van de set was een feit. “Hold Your Own” ging op datzelfde elan verder, maar had een iets vrolijkere noot. Kate was aangedaan door de warmte die Best Kept Secret haar gaf. Ze kon haar lach niet langer verstoppen achter agressieve raps. Met “Firesmoke” gooide de Britse het even over een andere boeg en gaat ze de romantische toer op, om daarna tot een volledige catharsis te komen met “People’s Faces”. We zagen links en rechts volwassen mannen een traantje wegpinken of was dat ‘maar een zweetdruppel, hoor’? Wie na de show de zon weer opzocht, voelde zich herboren na deze alternatieve zondagsmis.

The Raconteurs @ Two

©CPU – Chris Stessens

De reünie van Best Kept Secret was zeker die van The Raconteurs. De band, met Jack White, als bekendste lid, kwam er zijn nieuwe plaat al voor een stuk voorstellen. Maar ook de klassiekers mochten niet ontbreken en zo kregen we een heel strakke set, waarbij de band de Two helemaal aan flarden speelde. “Consoler Of The Lonely” zette al meteen de toon en het publiek at uit de handen van de groep. Jack White was in form en smeet zich bij iedere song volledig, alleen was het jammer dat de strakke energie op een bepaald moment even plaats moest ruimen voor een pianonummer. Het enige minpuntje dan ook in een set die voor de rest alleen uit hoogtepunten bestond. White stelde zijn talenten op de gitaar tentoon, en dus leverden ze een echte rockshow af volgens het boekje. Gitaarsolo’s, stevige riffs en aanstekelijke refreinen; het publiek liet zich volledig gaan en zo vloog de set voorbij. Zelfs de nieuwe nummer passeerden als waren ze al klassiekers, en afsluiter “Steady As She Goes” bood de apotheose op een waanzinnige manier. De volledige tent sprong uit zijn dak, gewoonweg straf. The Raconteurs was dé headliner van deze dag, dat bleek helemaal na hun show in de Two.

Cautious Clay @ Five

Terwijl Carly Rae Jepsen op de One stond, konden we op de Five een fijne ontdekking doen. Cautious Clay zouden we een soulzanger kunnen noemen, maar hij is veel meer dan dat. Hij laat zijn warme stem raken met elektronica en jazz. Daarbij haalde hij zelfs de sax en dwarsfluit boven, wat tot een kleurrijke, hybride stijl leidde. Die woorden klinken tamelijk soft, want Cautious Clay en zijn band wisten wel de nodige punch in hun nummers te leggen. Een act die wel wat meer publiek verdiende.

Carly Rae Jepsen @ One

Voor de regen komt zonneschijn. Zo zat dat toch? Net voor de storm losbarstte aan het meer, zorgde de Canadese Carly Rae Jepsen voor de laatste zonnestralen aan het hoofdpodium. De nieuwsgierigen die niet dichterbij durfden te gaan, keken vanop een afstandje (met plaatsvervangende schaamte of jaloezie) naar de dansende menigte voor het hoofdpodium. Daar zetten heel wat dapperen hun indie coolness aan de kant om zich volledig te laten gaan op de flashy pop van Jepsen. Op het podium stond een sterke productie met aan het hoofd een blonde zangeres, gehuld in een latex pak met een bikini in koemotief. Ja, dat is op en top pop! De songs die ze bracht, waren allemaal aanstekelijk. Of het nu “Call Me Maybe” was of “Julien”, alles was even dansbaar, al kwam die eerste wel veel overtuigender door de boxen geknald middenin de set. Een slimme zet om de ruimte voor het hoofdpodium dan toch te vullen. De nummers volgden elkaar daarna in sneltempo op en stoppen met dansen zat er niet in. Het ene moment flashte iemand haar borsten en meteen daarna zagen we een fan op de eerste rij huilen van geluk. De emoties gingen dus alle kanten op tijdens dit vreemde schouwspel. Jammer dat de regen er een abrupt einde aan maakte. De grote massa liep richting tenten en Carly bleef (bijna) alleen over met haar “Party For One”. Of het de juiste keuze was van Best Kept Secret om Carly Rae Jepsen uit te nodigen? Zeker! Of het hoofdpodium geen te dure plek was voor eenvoudig vertier, daar stellen we ons vragen bij. Een wissel met The Raconteurs in een overvolle Two had ons even gelukkig gemaakt als de vier rijen fans van Jepsen met deze show.

Interpol @ Two

© Ben Houdijk

Op Best Kept Secret stonden dit jaar heel wat bands die al een lange tijd meegaan. Ook Interpol, die toch al twintig jaar bezig is. We kunnen het echter geen stoffige legacy act noemen, want de groep verkeert nog in topvorm. Voor een volle Two speelden ze een gebalanceerd evenwicht tussen al hun nummers. Dat deden ze in de te verwachten Interpolstijl: strak, gestileerd en met power, maar ook rechtlijnig. Veel variatie zat er dus niet in, maar bekende nummers als “Evil” en “Obstacle 1” brachten vlugge hoogtepunten. Het optreden van de band was weinig verrassend, maar wel krachtig.

Lizzo @ Five

Bijna zat Best Kept Secret Festival erop en het zag ernaar uit dat iedereen nog van plan was een groot feest te bouwen alvorens af te sluiten. Ook al waren we een half uur voor aanvang van Lizzo’s party boordevol meezingmomenten en positieve boodschappen afgezakt naar de Five, toch konden we niet meer binnen in de tent zelf. Al die vroege vogels hadden overschot van gelijk om zich al schrap te gaan zetten voor de aanstekelijke confidenceshow die zou volgen. Zoals verwacht, vertoonde de diva heel wat streken. Haar kleed trok ze zonder gêne minstens vijftien keer naar boven en er viel niet naast haar twerking te kijken. Allemaal leuk, maar Lizzo zou niet overtuigen moest ze daarnaast niet over die dijk van een stem beschikken. Met de tragere songs “Cuz I Love You” en “Jerome” blies ze ons omver met haar vocals en op de dansnummers presteerde ze dat met haar attitude. Barstend van de energie deed ze haar eigenwijze ding en dat zorgde binnen en buiten de tent voor een heerlijk luidruchtig samenhorigheidsgevoel. Meermaals kreeg Lizzo een haast eindeloos applaus en dat ontving ze niet met haar zelfverzekerde streken, maar met een oprechte lach. Een sympathieke diva? Yes, bitch!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Emma Vierbergen, Jan Kurvers en Ann Mulleman.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Adrianne Lenker - Bright Future (★★★★): Op de sofa voor folk van de bovenste plank

Van alle muzikanten die onze aardkloot rijk is, kan je Adrianne Lenker gerust tot een van de productievere rekenen. Het bekendste is…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Adrianne Lenker - "Fool"

Er valt heel wat nieuws te melden uit de wereld van Big Thief de afgelopen weken. Niet alleen trekt de band in…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.