Best Kept Secret 2019 (Festivaldag 2): Verrassingen onder de warme zon

De tweede dag van een festival gaat altijd wat moeizamer van start als zijn voorganger. Gelukkig was er een mooie line-up die ons deed verlangen naar de zonnige weide van Best Kept Secret. Bands als The Nude Party en Sports Team deden ons vroeg opstaan en Viagra Boys zorgde er dan weer voor dat we te laat in onze tent kropen. Indruk maakten ook o.a. Yves Tumor en Phosphorescent.

The Beths @ Five

Last van een ochtendhumeur? Wij alleszins niet na de stralende set van The Beths. Het Nieuw-Zeelandse viertal had er duidelijk zin in en trakteerde ons op zonnige indie, maar dan met stevige gitaren. Met de vele catchy nummers op hun debuutalbum Future Me Hates Me vonden ze een perfecte balans tussen aanstekelijk en opzwepend. De band stond er met een brede glimlach, maar die van ons en van de rest van het publiek werd er alleen maar groter op. Een gedroomde en plezierige opener voor op de Five!

The Nude Party @ Two

Een tweede festivaldag openen, is geen makkelijke taak, maar iemand moet hem op zich nemen. The Nude Party deed het op een heel leuke, rasechte rock ‘n’ roll manier. Aan de hand van strakke gitaarsolo’s, verfijnde percussie en al een kleine portie energie kregen ze heel wat mensen aan het dansen. Heel uniek klonk het allemaal niet, maar erg was het allerminst. Er weerklonk heel schattige samenzang als de gitarist en bassist samen aan de microfoon stonden, maar evengoed het duo van pianist en percussionist wist de ogen niet van zich te houden. Ze gaven zich zo hard, dat je zelf niet anders kon dan volledig meegaan in de gezellige groove. Allemaal heel plezant dus en in ieder geval goed opgewarmd voor de rest van de dag.

Helena Deland @ Seven

Had je nog geen zin om dromenland te verlaten? Dan kon je zaterdagochtend terecht in de Seven bij Helena Deland. De beloofde viermansband bleef uit en dus stond de Canadese singer-songwriter alleen op het podium. Vergezeld van haar gitaar waarop ze rustig stond te tokkelen. “Ik heb mijn morningcoffee nog niet binnen. Dus als er iets fout loopt, weten jullie waarom.” Een makkelijk en overbodig excuus want er liep nagenoeg niets fout. De stem van Helena klonk wondermooi en zelfs in viervoud dankzij looppedalen tijdens “Two Queries”. De teksten vertelden telkens weer een nieuw verhaal. Concreet genoeg om je er iets bij voor te stellen en tegelijk te vaag om een interpretatie aan vast te pinnen. Haar melancholische muziek bereikte een hoogtepunt tijdens het finalenummer “Claudion”.

Sports Team @ Two

Sports Team kwam op zaterdag de bloemetjes buitenzetten, en dat kan je zowel letterlijk als figuurlijk interpreteren. De band had zijn bloemen mee, maar wist ook een heel speelse en avontuurlijke set af te leveren. Zo was er natuurlijk de heel charismatische frontman, die vol overgave op het podium stond, en heb je het contrast met de toetsenist die stokstijf enkel het nodige deed. Daar sloop de humor van deze band in en net dat zorgde ervoor dat hun liveshow een bont en boeiend allegaartje was. De songs van de band zaten ook heel goed in elkaar, de ene keer was het strak, de andere keer aanstekelijk, maar meestal was het een gouden combinatie van beide. Dat we het laatste van deze band nog niet gehoord hebben, is een understatement. Ze openen dan ook de Main Stage van Rock Werchter op de slotdag.

Hop Along @ Five

De middag op de Five stond duidelijk in het teken van female-fronted gitaarbands. De Amerikaanse band Hop Along was hiervoor een sterke boeking, want frontvrouw Frances Quinlan is iemand die ontzettend veel kracht in haar muziek legt. De indierock en powerpop van de groep beet, schuurde en klauwde, maar het was de grommende stem van Quinlan die de tent deed schudden.

Wallows @ One

De Amerikaanse band Wallows kreeg de eer om de main stage te openen op de tweede dag van Best Kept Secret. De leden kennen elkaar al sinds hun elfde en zo veel ouder dan elf zien de koorknaapjes er niet uit. De frontman Dylan kan je bovendien kennen uit de Netflix serie “13 Reasons Why”, waar hij de hoofdrol van een verdwaalde tiener speelt. Ook op de One is hij niet vies van wat theater. Hij speelt de rol van boegbeeld voortreffelijk. Toch moet hij die spot af en toe delen met de gitarist van de band. Wallows speelt 70s pop-punk zoals die van The Vaccines. Met “These Days” haalt de band hun vettigste riffs naar boven maar het is meer dan makkelijke Amerikaanse rock. Er hoort ook een occasionele saxofoon bij en hier & daar wat tempowisselingen aangevuld door meerstemmigheid. “Scrawny” en “Ice Cold Pool” houden het publiek op het bloedhete strand bij de les. De synths op “Pictures of Girls” klinken verfrissend en met hun cover van the Cure’s “Boys Don’t Cry” veroverden Wallows heel wat harten.

Selma Judith @ Seven

Moesten we afgaan op de intieme cover van FKA Twigs “Cellophane” waarmee Selma Judith op harp haar optreden in de Seven opende, hadden we vast een totaal ander concert verwacht. De Deense muzikante bracht namelijk veel meer dan harpmuziek in haar set. Samen met band pakte ze het publiek in met persoonlijke r&b met dromerige zang en dito gitaar. Daarbij was de context die de Seven gaf deze keer een echte meerwaarde. We vergaten even dat we op een zonovergoten festival waren en waanden ons in een klein concertzaaltje in de nacht. Ideaal om goed bewaarde geheimen te ontdekken.

Lucy Dacus @ Five

Terwijl haar collega uit Boy Genius gisteren de stage two mocht openen, nam Lucy Dacus zaterdagmiddag het podium van Five voor haar rekening. Even melancholische songs die door een paar mankementen anders uitvielen dan gepland. Zo moest Lucy noodgedwongen akoestisch starten. En wanneer de band dan eindelijk zover was om mee te doen, konden ze rekenen op de logistieke ondersteuning van Hop Along wiens materiaal Lucy’s band mocht lenen. Na een eerste helft akoestische en nieuwe nummers konden bekendere songs zoals “Historians” en “Yours & Mine” eindelijk de revue passeren. Elke song van Lucy Dacus is een pareltje die ze op gitaar brengt of dat nu elektrisch of akoestisch is. Afsluiter “Night Shift” was in ieder geval met band de kers op de taart.

Yves Tumor @ Two

We zagen het van mijlenver komen, maar het optreden van Yves Tumor was waarschijnlijk het meest bevreemdende dat we dit weekend zullen tegenkomen. De muzikant scoorde vorig jaar met Safe in The Hands of Love, een psychedelisch en bombastisch samenraapsel van experimentele rock, pop en industrial. Live met zijn band werd de sound nog eens tot het maximale getrokken met pompende drums, schreeuwende elektronica en een verdwaalde glamrocker die over-the-top gitaarsolo’s lanceerde. Het duurde even vooraleer er een klik met het publiek was, maar zodra “Noid” door de tenten knalde, viel alles in zijn plooi. Wat volgde, was een extatisch optreden, waarin Yves Tumor geen hoek van het podium onbenut liet, er zelfs af sprong en de rechtstreekse confrontatie met het publiek aan ging.

Mildlife @ Seven

Op een heel warme dag als zaterdag in de kleinste tent spelen op het moment dat de temperatuur het hoogst ligt; het zijn geen goeie omstandigheden. Toch kon Mildlife die hitte gebruiken om een zwoele set neer te zetten. Hun muziek is dan ook niet alledaags en focust zich vooral op lange jams, die zich langzaam, maar zeker ontplooien. Een ding hebben alle nummers gemeen, en dat is dat het best dansbaar is. Er werd geëxperimenteerd met autotune, een dwarsfluit passeerde de revue en de repetitiviteit hield de touwtjes strak in handen. De groep bracht een psychedelische mix van oosterse funk en disco-invloeden, en je kan het enkel maar echt snappen door de groep live aan het werk te zien. Drie kwartier lang kregen we het warm, dansten we zwoel en zweefden we iets verder weg. En we waren niet de enigen als we naar de rest van de tent keken.

Phosphorescent @ One

Voor sommigen kwam Phosphorescent op het juiste moment en de juiste plaats: rustige americana om van op een afstandje in de schaduw van te genieten. We kunnen ons voorstellen dat het omgekeerde het geval was voor de band. Ze moesten namelijk spelen voor een tamelijk schaars gevulde One. De band liet het echter niet aan hun hart komen en leverde een heerlijk ontspannende set. Ze lieten hun gekende ontspannen alt-country horen, compleet met orgeltjes en geëmotioneerde vocals en soms zelfs Bon Iver-gewijs met een dikke laag autotune. De groep sloot af met “Song for Zula” en dat was –hoe kon het ook anders– het hoogtepunt.

Snail Mail @ Five

De indiehype van het afgelopen jaar mocht bij valavond in de Five spelen. Met het debuutalbum Lush eindelijk onder de arm waren de verwachtingen hoog. Jammer genoeg werden die niet ingelost. Na een handvol eerste nummers en een afstandelijke “Hi” vertrokken al een tiental kijklustigen terug richting de zon overgoten oevers. Naast de kille sfeer was er verder niets aan te merken op de indiepop van Snail Mail. De band handelde de set snel af. Nummers als “Golden Dream” en “Thinning” kregen geen toegevoegde waarde en de stem van frontvrouw Lindsey Jordan miste de peper die er anders wel is. De set werd brutweg gestopt na een solonummer van Jordan. Misschien hadden we teveel verwacht en is Snail Mail de hype niet waard, of is de band gewoon uitgeput na de zoveelste acte de présence.

Fat White Family @ Two

Dat Fat White Family niet op zijn mond gevallen is, bleek al uit ettelijke interviews dat de groep gaf. Het zevental is eigenzinnig en dat was op Best Kept Secret niet anders. De meeste songs waren gebouwd rond een donkere opbouw, waarbij dan soms eens uit de bocht gegaan kon worden. Toch was het frontman Lias Kaci Saoudi die alle aandacht opeiste. Hij smeet zich volledig en liet de band al het muzikale maar oplossen. Dat muzikale was niet altijd even boeiend, doordat het soms gewoon te traag was. Te donker is niet altijd goed en bij Fat White Family weten we niet goed wat we er uiteindelijk van moeten denken. De songs waarin riffs zegevierden kwamen hard en goed binnen, maar eens de sound te traag kwam, keken we toch al snel op onze horloge. Een middenmoter dus, de show van Fat White Family.

Aldous Harding @ Five

The Beths waren niet de enige Nieuw-Zeelanders op Best Kept Secret, want ook Aldous Harding was van de partij. De muzikante is al een tijdje uitgegroeid tot een geliefde folkmuzikante en dat zagen we ook aan de opkomst. De Five puilde namelijk langs elke kant uit met nieuwsgierigen. Normaal zou Aldous Harding een artieste zijn die we een stuk liever in een zaal willen zien, maar toch bleek het bijzonder goed te werken op Best Kept Secret. Het publiek luisterde namelijk met volledige aandacht en bewondering naar de eigenzinnige muzikante die vol puurheid, finesse en expressie haar tedere songs speelde.

Niels Broos @ Seven

Voor de betere beats moet je in de Seven zijn. Dat wist ook Niels Broos. De Nederlandse toetsenist brengt allesbehalve broze muziek. Met zijn producties waarin hij live toetsen verwerkt, laat hij de club op het wateren daveren. De elektronica gaat alle kanten uit en dan loopt het mis in het midden van de set: alles valt stil “sorry!” Roept de Nederlander uit. Zijn enthousiasme maakt veel goed. Met zijn lange haren in een doordeweeks oversized T-shirt zwiept hij heel wild mee met de beats. Zijn USP zijn de live toetsen, toch horen we heel vaak piano’s terwijl hij niet aan het spelen is. Maar ja, er klonken dan ook violen.

Guided By Voices @ One

Best Kept Secret zet deze editie duidelijk in op oude gedienden. Een legendarische band die zo op de main stage mocht spelen, was Guided By Voices. De groep rond Robert Pollard bracht een strakke show, waarin het ene nummer na het andere volgde. Maar toch kregen wij snel het gevoel dat de band op de verkeerde plaats op het verkeerde moment stond. Het was namelijk heel leeg voor de One, wat heel vreemd was. We halen dan ook de term ‘oudemannenmuziek’ boven, want de enigen die zich volledig smeten bij iedere song, waren vijftigers. Pollard zelf is ook niet meer van de jongste, maar aan energie geen gebrek. Hoewel hij er erg verouderd uitzag, wist hij de band nog steeds sterk te dragen. Helaas voor hem was een plaats in een of andere tent beter geweest om de muziek meer tot zijn recht te laten komen. Nu verdween alles al snel uit het geheugen. Jammer, want Guided By Voices is niet zo maar een band; het is een instituut dat zelfs Mac DeMarco beïnvloedde (die nota bene na hen speelde). Invloedrijk zijn ze dus zeker geweest, maar tegenwoordig is het vooral vechten tegen de bierkaai.

Charlotte Adigéry @ Four

Voor het hoogtepunt van dag twee moest je zaterdagmiddag in de bossen duiken. Verscholen tussen de eikenbomen op stage four stond Charlotte Adigéry. “Hier hebben we lang naar uitgekeken. Toch?” Vraagt Charlotte. Al zeker de volle 15 minuten waar DJ Paul zijn podium niet wilde afstaan aan Charlotte en trouwe kompaan Boris Zeebroek. Wanneer ze dan eindelijk kunnen starten, doet Charlotte meteen haar T-shirt uit. In een oranje bikini en kort rokje klimt ze de DJ tafel op. De plankenvloer staat bomvol en deint zachtjes op en neer met “B B C”. Het geluid komt van alle kanten op dit openluchtpodium. Boris zorgt voor de goeie beats en geeft “1618” een leuke twist. Toch zijn de lange opbouwen en gesofisticeerde sound niet voor iedereen en vertrekken heel wat mensen tijdens de intro van “Paténipat”. Jammer want ze missen een geweldige finale. “Le Froid” doet mensen in schouders klimmen en ook Charlotte gaat helemaal los. Op het smooth en groovy “Cursed and cussed” kan Boris niet langer achterblijven. Hij klimt mee de DJ tafel op en doet een robot na. De twee hebben de dag van hun leven “Dit moment komt in mijn dagboek”

Feng Suave @ Five

Het was zonnig en dan kan frisse muziek wel eens deugd doen. Zo ook bij Feng Suave, die met hun zomerse lo fi pop een luchtig sfeertje wist te creëren. De band kreeg dan ook al snel heel wat mensen mee die gezapig meewiegden op de gezellige muziek van de band. Maar meer was er ook niet aan en dus bleek het perfect om er gewoon eens op het gemak bij te gaan zitten. Feng Suave is een band zoals er al zoveel zijn in dat genre en ze sprongen er niet echt uit, maar de sfeer en vibe zaten wel altijd goed en ook dat is belangrijk.

Death Grips @ Two

‘Als we een hiphopact inplannen, dan doen we het meteen goed,’ moeten de programmatoren van Best Kept Secret gedacht hebben. En of het hen gelukt is. Met Death Grips stond er op de Two een pletwals, die alles en iedereen van zijn sokken blies. Beenharde beats dus, waarbij MC Ride dan nog eens met plezier olie op het vuur smeet. Net toen we dachten dat het niet meer harder kon, deed het trio daar nog een schepje bovenop. Niet alleen op het podium aanschouwden we een inferno, ook in het publiek was de brand geen moment te blussen. Neem daarbij de hysterische lichtshow en het pakket was gedoemd tot ontploffen. Vanaf minuut één ging de massa totaal los en dat ging zo door tot op het einde. Een explosie aan geluid, anders kunnen we Death Grips niet beschrijven. Wij waren uiteindelijk dankbaar dat onze oren hier levend zijn uitgekomen.

Mac DeMarco @ One

Een show van Mac DeMarco is altijd een beleving. Zal hij te veel gedronken hebben? Zullen er weer rare opmerkingen volgen? En natuurlijk was dat ook nu weer het geval. Muzikaal was het zoals DeMarco altijd klinkt, met dat verschil dat de nieuwe nummers alle vaart uit de show haalden. Ze waren te traag en kwamen op het podium helemaal niet over. Het publiek nam tijdens die songs dan ook liever selfies dan te luisteren naar DeMarco. Hierdoor viel hij zwaar door de mand, maar gelukkig zijn er nog steeds songs als “Freaking Out The Neighbourhood”, die de weide wel aan het bewegen kreeg. Die songs zijn aanstekelijk en krijgen een heel publiek mee, ondanks dat ze eigenlijk heel simpel zijn opgebouwd. En er waren natuurlijk de grappen en grollen die niet uit zijn set weg te denken zijn en die ervoor zorgden dat er toch iets te beleven viel op het podium. Zo wist hij ons te vertellen dat hij fan is van joppiesaus. De humor is alleszins iets waarvoor wij bleven kijken naar DeMarco, maar dan zal hij zijn nieuwe songs voortaan toch op een iets aanstekelijkere toon mogen brengen.

Cigarettes After Sex @ Two

Stijlvol en volledig beheerst, zo kunnen we de set van Cigarettes after sex het best omschrijven. Frontman Greg Gonzales toont zich een waardig ceremoniemeester van het WK muilen en heupwiegen in de Two. Geen krimp geeft hij en toch klinkt elke song perfect. Alsof we gewoon de CD hebben opstaan. Dat is kunst maar sommige mensen willen live toch ietsje meer. De enige verrassing in hun set was nieuw nummer “Neon Moon” en de leuke riff in “Each Time You Fall In Love”. Vanachter een gigantisch rookgordijn lijkt de two een zwart-wit film geworden. Enkel het tentzeil kleurt nog wat blauw en wanneer het zaallicht wordt ontstoken tijdens “Apocalyps” geeft het publiek zelf een beetje kleur.

Ex Hex @ Five

Washington DC is momenteel veel DIY-bands rijk en Ex Hex is daar eentje van. We hadden graag kunnen zeggen dat het een van de interessantere is uit de scene, maar op Best Kept Secret waren ze weinig overtuigend. De band stond ondanks het mak publiek zelfzeker in de Five, maar bleef te veel hangen in het verleden. De bandleden zijn al sinds de jaren negentig actief in tal van projecten en hebben die sound meegenomen naar Ex Hex. Op zich niets mis mee, maar op een festival waar we al heel wat vernieuwende bands gezien hebben, was dit optreden weinig onderscheidend.

Ron Gallo @ Five

Een show van Ron Gallo is altijd een beetje een avontuur. Dat was op Best Kept Secret niet anders. Het blijft fascinerend hoe de man blijft toveren met zijn instrument. Deze keer was de set van Gallo iets strakker dan gewoonlijk. Er is natuurlijk altijd ruimte voor experiment, maar hij hield zich altijd in het gareel. Behalve natuurlijk bij “Really Nice Guys”, waar hij de themesong van Friends tussen smeet –je weet wel van The Rembrandts– en dus ook zo een publiek wist te prikkelen. Maar ook eigen nummers zoals “It’s All Gonna Be Okay” wisten te boeien door zijn diversiteit. Ron Gallo blijft zijn eigenwijze zelf en dat is maar goed ook. Op Best Kept Secret toonde hij het beste van zichzelf en dat op een heel strakke en furieuze manier, leuk.

Borokov Borokov @ Seven

het viertal uit Antwerpen moest op zaterdagavond opboksen tegen Kraftwerk en dat was te merken. Na de eerste helft van hun set liep de Seven leeg. Hun elektronica waar woord centraal staat, veranderde in de tweede helft dan ook (bewust) in woordloze ongecontroleerde beats. Niet zo geslaagd vonden wij. Er was geen lijn in te trekken en een opbouw naar een finale was er al evenmin. Om het publiek dan maar zo tevreden mogelijk naar huis te sturen, nodigden ze hen uit op het podium. Of was dat om op het einde hun set toch maar interessant te maken.

Shygirl @ Seven

De Londense zangeres werd in de Seven vergezeld door DJ Blaine Music die mogelijks interessanter was dan zijn MC. Met zijn rijke moves en Hij en zijn Shygirl staan met een grote waaier te wapperen maar krijgen niet meteen de tent in brand. Met een vervormde stem rapt shygirl op de beats. Al staat ze meer met haar waaier te wapperen dan te rappen. Als we dan merken dat er ook delen rap op band staan beginnen we ons vragen te stellen. Waarom staat die vrouw daar nog? Al zijn haar dansmoves wel aanstekelijk!

Wooden Shjips @ Five

Wie geen zin had om Kraftwerk zijn ding te zien doen op de One kon terecht bij Wooden Shjips. Een keuze waarvan we achteraf gezien zeker geen spijt hadden. Bij momenten bracht Wooden Shjips heel sterke psychedelische rock, die ons zeker wist te raken. Verwacht van Erik Johnson en de zijnen geen vreemde capriolen zoals bij Mac DeMarco, maar het publiek kreeg wel een eerlijke en onversneden show, die het moest hebben van zijn ruwe sound met laidback vocals. En als Wooden Shjips al iets te zweverig werd, dan schakelden ze met plezier een tandje hoger op hun gloeiend hete fuzz. Alleen al om ons nog dieper in die hogere sferen te duwen.

SOPHIE @ Two

Tien minuten na middernacht en heel wat technisch gepruts verder neemt SOPHIE plaats achter haar draaitafels. Of moeten we zeggen troon? “Take Me to Dubai” knalt door de boksen en de eerste rijen worden meteen weggeblazen. De Schotse producer houdt van mystiek en verwerkt die in haar set door geen enkel spot op haar aangezicht te werpen. “Is dat nu een man?” Horen we vanuit de zaal wanneer SOPHIE op niet zo elegante wijze een sigaret aansteekt. Iedereen die meer wilt weten en zien komt dichterbij maar wordt dan op vakkundige wijze weggeblazen met stevige bassen en hevige strobe lichten. Nee, je bent hier niet om te dansen maar om naar de kunsten van de opperSOPHIE te kijken. Ze maakt van “Cold In The Water” een echt meesterwerk met verschillende vreemde geluidjes tussendoor. We denken opnieuw te kunnen stampen met “Whole New World” en “Ponyboy” maar de strobelichten zijn zo hevig dat ze de meeste mensen meteen de tent uitjagen. Het machtsvertoon van SOPHIE bereikt een hoogtepunt op “Faceshopping” en bij “Plunging Asymptote” is het hek helemaal van de dam. Het tempo gaat zo snel de hoogte in dat we nog “Immaterial” verwachten maar de set stopt abrupt en het zaallicht gaat aan als teken van finale overgave.

Viagra Boys @ Five

Viagra Boys begon er laat aan en dat kwam onze nachtrust niet ten goede. De set was punk ten top; de frontman ronduit kwaad, de baslijn hield de sfeer erin en de saxofoon zorgde voor nog die extra lading aan punk. In het begin was het allemaal nogal donker, maar daarna werd iets sneller gespeeld en dat kwam de sfeer alleen maar ten goede. Toch waren het vooral de tragere nummers die de bovenhand namen en daarop leek het vooral een brullende frontman te zijn die de set bepaalde. De chaos barstte los op “Sports”, wat zonder twijfel het hoogtepunt van de nachtelijke set was. Daarna volgde nog een ferme portie repetitiviteit waarna iedereen aan het fasen ging, maar ook de chaos de bovenhand nam. Jammer, want als deze set heel strak werd gespeeld, zou het wel eens heel goed kunnen geweest zijn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Deze recensies werden geschreven door Jan Kurvers, Emma Vierbergen, Niels Bruwier en Jasper Laureyssens.