Meshell Ndegeocello keert op Ventriloquism elf klassiekers binnenstebuiten die al lang bestempeld zijn als ‘uncoverable’, van Prince tot TLC. Een grabbel uit de ton van classics die haar als muzikante tekende, neemt ze onder handen. Ook in de Roma stonden die covers op het programma.
Beginnen deed ze dan ook met “Waterfalls”, dat origineel aan TLC toebehoort. Een fijne start en haar trage, zalvende versie klonk zeemzoet. Ook opvolger “Wasted Time” vanop haar album Bitter zette die exacte sfeer verder, maar al gauw werd duidelijk dat –ondanks dat we normaal een voorstander zijn van zoete songs– we onze suikerdip al lang overwonnen hadden en Ndegeocello als r&b-koningin het nu wel over een andere boeg mocht gooien.
Helaas kende Ndegeocello maar één boeg. Zo was “Suzanne” van Leonard Cohen onherkenbaar verhuld in een veel te trage r&b-versie. De lome folkgitaar die daarvoor was meegebracht, was slechts een druppel op de hete plaat. Je voelde meteen aan dat Ndegeocello en haar drie muzikanten zwoeren bij mid-tempo, en eerlijk gezegd vonden wij dat saai. Sorry, mevrouw Ndegeocello…
Aan de andere kant, we hadden het kunnen verwachten. Ventriloquism is een plaat waarop Ndegeocello de nummers door elkaar schudt tot enkel het geraamte overblijft, om ze dan stap voor stap weer op te bouwen. We misten toen al de muzikale pepers die ze normaal wel in haar keuken heeft. Versta ons niet verkeerd. We deden ons petje af voor de covers, maar uiteindelijk waren het steeds andere gerechten die bereid werden aan de hand van hetzelfde recept. Live klonk alles perfect, maar in heel de set zat geen sprankeltje variatie. Verandering van spijs doet nochtans eten. Alles leed onder die zeemzoeterigheid en na een tijd begonnen de eerste symptomen van diabetes zich kenbaar te maken.
Zeker na het horen van “Forget My Name” en “Tom” sloeg de verveling toe. Ndegeocello en de haren speelden perfect en de intimiteit was mooi om te zien, maar we waren ondertussen al zes nummers verder en we zaten nog steeds met dezelfde poeslieve songs opgescheept. Ndegeocello wiegde ons letterlijk in slaap en daar waren we niet voor gekomen. Gelukkig voor ons blonk “Nite and Day”, origineel van Al B.Sure!, zo hard dat we niet anders konden dan genieten.
Pas naar het einde toe durfde Ndegeocello een versnelling hoger schakelen en dat was nodig, want het voelde alsof we dertig kilometer per uur reden op een baan van zeventig. Eindelijk ging ze dan op haar gaspedaal staan. Een pedaal dat ze ongeveer heel haar set niet vond, terwijl Ndegeocello wel degelijk over een Ferrari beschikt. We hadden het gevoel dat we met z’n allen vastzaten in een sportwagen op de ring van Antwerpen tijdens een drukke vrijdagavondspits.
Meshell Ndegeocello overtuigde ons niet met haar optreden in de Roma. Haar album Ventriloquism is een sterk staaltje coverwerk, maar we vonden het meer dan spijtig dat ze pas helemaal op het einde de sleur durfde doorbreken. We didn’t dig it like an old soul record…
