Het geflipte kwartet Salut c’est cool is terug met een nieuw album. Maison brengt je voor de derde keer in de bevreemdende gekke wereld van deze Parijse heren. Sinds maart kregen we al wat voorsmaakjes te horen in de vorm van de singles “Les humains” en “On ne peut pas revenir en arrière”. Het leek er op dat ze weer de totale absurditeit gingen opzoeken, toch wel het handelsmerk van Salut c’est cool. Onze voorspelling kwam helemaal uit. Het resultaat is een plaat die helemaal nergens lijkt op te slaan en een plezier is om naar te luisteren.
Maison komt uit op het label Pain Surprises van de even gekke Jacques, met wie dit album een samenwerking is. Jacques is een Franse artiest uit Straatsburg, omschrijft zijn muziek als ‘Techno Transversale’ en heeft als doel ‘que les normaux et les bizarres dansent ensembles.’ Het album is hierdoor toegankelijker dan hun vorige album (en bijbehorende film) Les indes galantes uit 2017 en heeft wat meer poppy invloeden. Sinds hun debuut Sur le thème des grandes découvertes in 2015 is er rond Salut c’est cool een ware fanbase ontstaan. Door hun waanzinnige live-optredens, bizarre videoclips en dadaïstische teksten worden ze vaak geassocieerd met slechte smaak, kitsch en vooral loeiharde techobeats. Toch is er ook een meer filosofische kant aan Salut c’est cool die op de liveshows minder aan bod komt, een die meer aanwezig is op plaat.
“On peut pas revenir en arrière” met Flavien Berger is hier een mooi voorbeeld van, met teksten die simpel of juist heel diep lijken, het is maar aan wie je het vraagt. “Le cassoulet” en “Mon réfrigérateur” slaan helemaal nergens op. Knallers als “Techno toujours pareils” vind je nog steeds op deze plaat terug, luister maar eens naar “Ça sent la maison”, “Bout de bois” en “Voilà”. Maar het lijkt er op dat Salut c’est cool het tempo heeft vertraagd en hun teksten hebben aangescherpt om hun fantasie los te laten op hun unieke en meeslepende universum.
Op de zestien nummers op de plaat, die een soort reflectie moeten zijn van het alledaagse en de natuur, zingen ze a capella over allerlei fobieën, reciteren ze het menu van een restaurant, verklaren ze hun liefde aan een stukje hout en bezingen ze dé specialiteit van de Midi-Pyrénées. Salut c’est cool verliest op deze plaat een beetje van zijn opzwepende karakter, wie de ene knaller na de andere verwacht, komt er bekocht uit. Hierdoor kan het album soms wat saaier aanvoelen. Niet dat de mannen zich daar iets van zullen aantrekken. Hun muziek blijft vooral een afkooksel van hun onbegrensde fantasie en is dus complètement fou. Salut c’est cool hoeft eigenlijk niet zo serieus genomen te worden. Het draait het vooral om het plezier maken, tijdens het maken en het luisteren.
De plaat laat je bevreemd achter, doet je hier een daar een lachje ontglippen en de juiste nummers brengen de verborgen gabber in jezelf naar boven. Salut c’est cool is en blijft een totaalbelevenis, wat op plaat bij het absurde blijft, wordt live een uitzinnig feest. En we hebben geluk: deze zomer cureren ze op woensdag 10 juli La Salle Polyvalente op Dour. Ze brengen met “Medieval Madness” zichzelf (als ware troubadours), Moyen Âge (de zanger op “Le cassoulet”), Roland Cristal en hun mascotte Macmann mee. Een feest dat we u aanraden niet te missen!
