Trixie Whitley @ Ancienne Belgique (AB): De volmaakte leegte

Trixie Whitley behoort steevast tot de beste vrouwelijke artiesten die België momenteel te bieden heeft en ze liet ons de afgelopen jaren zien dat ze een echt meesterbrein is. Nadat ze enkele jaren muziek maakte en tourde als lid van Black Dub, zag haar solo debuutalbum Fourth Corner in 2013 het levenslicht. Het leverde haar internationale erkenning op en maakte haar al snel tot één van de favorieten van de Belgische muziekscene. In 2015 volgde haar tweede album Porta Bohemica, waarmee ze haar status van rasmuzikante bevestigde. Met een beetje vertraging kwam eind maart dan de derde langspeler Lacuna uit, die toonde dat haar nieuwe sound minstens even sterk is als haar vorige twee albums. Verwonderd waren we niet toen we aan de inkom het uitverkocht-bordje zagen hangen.

Muzikaal herbronnen en op zoek gaan naar de kern van de muziek; het is wat Annelies Van Dinter het laatste jaar heeft gedaan met haar project Echo Beatty. Aanvankelijk maakte ook Jochem Baelus deel uit van Echo Beatty, maar tegenwoordig is het een soloproject geworden. En solo werd het ook op het grote podium van de AB, want ze stond er daadwerkelijk alleen voor. De rustige en toch soms wat ruige muziek van Echo Beatty vond voor een redelijk gevulde zaal gehoor en zo luisterde zowat iedereen muisstil naar wat Van Dinter muzikaal te vertellen had. Uitschieters waren afsluiter “Hunger Hunger” en de nieuwe single “High On A Memory”.

Na acht uitverkochte avonden dEUS, was het gisteren aan de Amerikaans-Belgische Trixie Whitley om haar eerste van twee uitverkochte shows in de legendarische Brusselse muziektempel te geven. Netjes op tijd betrad Whitley de scene en het was vooral haar intrigerende bodysuit die vanaf het begin voor open monden zorgde, maar ook muzikaal was het begin meer dan in orde. Opener “Intro” klonk mysterieus, onbereikbaar en beklijvend en vormde een naadloze overgang naar “Heartbeat”. Live klonk het zelfs nog net iets overtuigender dan de al steengoede studioversie.

Terwijl de meeste acts tegenwoordig hun shows doorspekken met hun grootste hits en nu en dan een nieuw nummer, brengt Whitley haar nieuwe plaat zowaar integraal. Een rariteit in het muzieklandschap, maar eentje die zeer goed uitpakte, aangezien Lacuna geen zwakke nummers kent. Zo heb je bijvoorbeeld het nu al tijdloze “Time”, dat je tijd en ruimte liet vergeten en het beste uit Trixie’s stem haalde. Het stembereik van de zangeres grijpt nog altijd naar de keel en klonk gisterenavond indrukwekkender dan ooit te voren. De witte wijn tussen de nummers door leek haar stembanden dus goed te smeren.

“Closer”, het enige nummer van haar vorige album Porta Bohemica in de setlist, was de uitgelezen kans om het hoge tempo wat te verlagen door zichzelf enkel te laten begeleiden door de piano. In de zeer minimalistische, intieme versie genoot ze werkelijk van het moment en zocht ze het contact met het publiek. Het daaropvolgende “Fishing For Stars”, dat overigens het eerste nummer is dat ze na de geboorte van haar dochter schreef, bleef in diezelfde sfeer hangen. Met haar gitaar onder haar arm zat ze op het randje van het podium voor misschien wel het meest magische moment van de avond.

Na een ietwat rustiger middenstuk, kwam de 31-jarige furieus terug. “The Hotter I Burn” zorgde voor gloed en kreeg ons nog eens helemaal warm. Setafsluiter “Dandy” werd de laatste mokerslag, waarvoor ze zelfs achter haar drums plaatsnam. Het werd een pakkend slot dat de overgang vormde naar de bis-ronde, dat met het sublieme “Breathe You In My Dreams” geopend werd. In de pianoversie kwam het nummer nog harder binnen en ook de meesterlijke uithalen waren niet van de poes. Terwijl haar dochtertje vanuit de coulissen toekeek, sloot ze de set dan uiteindelijk af met de gitaar in handen en het even intieme “Oh The Joy”.

Trixie Whitley’s leven is de laatste jaren enorm veranderd en ook muzikaal klinkt ze wat anders. Samen met een multi-instrumentalist trekt ze nu rond met haar klein gezinnetje en laat ze de wereld kennis maken met het ijzersterke wereldje van Lacuna. Van furieuze uithalen tot intieme momenten; we kregen het allemaal en in elke discipline blonk de zangeres uit. De soms iets te lange pauzes tussen de nummers door namen misschien lichtjes het tempo uit de show, maar de vrolijkheid waarmee Trixie dan naar het publiek keek en ermee babbelde, was op zijn minst charmant. Trixie Whitley is en blijft een van de beste alternatieve artiesten van België, dat werd gisteren des te duidelijker.

Fan van de foto’s? Nog meer beelden van de show zullen op onze Instagram te vinden zijn. Volgen is de boodschap!

Setlist:

Intro
Heartbeat
Long Time Coming
May Cannan
Time
Touch
Closer
Fishing For Stars
Dare To Imagine
Bleak
The Hotter I Burn
Dandy