Vorig jaar kwam whenyoung op de proppen met een eerste ep en die legde het Ierse trio geen windeieren. Hun muziek werd opgenomen in de BBC-afspeellijsten en – hou je vast – ze stonden al op het voorprogramma van onder meer The Vaccines, Peace, Declan McKenna,… ‘Niet slecht’, zeg je dan. Zeker niet als je weet dat het drietal elkaar simpelweg leerde kennen in een Ierse pub. Tijdens een gesprek met enkele tweederangs vodka over The Velvet Underground, besloten ze maar om een bandje op te richten en naar Londen te verhuizen om de droom van een muziekcarrière na te jagen.
Je moet niet bij whenyoung zijn als je het interessantste indie geluid van het moment wil hebben. Heb je zin in frisgewassen pop met enkele onbevangen gitaartjes, laat dan deze keer The 1975 maar even aan je voorbij gaan en bel eens aan bij whenyoung. Vooral het Ierse accent van zangeres en uithangbord Aoife Power doet onze mondhoeken een beetje opzijschuiven.
Die onbevangen gitaartjes krijgen we dan ook al meteen te horen op opener “Pretty Pure”. Een nummer dat alle indiepopingrediënten bezit. Weinig origineel moeten we er wel even bij zeggen, maar dat is ook niet de boodschap die het trio met Reasons To Dream wil overbrengen. Zo is ook “Never Let Go” een ideale schoonzoon van een popsong met zijn catchy refrein en voor-de-hand-liggende tempowisselingen.
Whenyoung weet wel enige variatie in Reasons To Dream te verbergen. Ondanks dat alles nogal een homogene massa lijkt, is er voor wie goed luistert toch wat te ontdekken in die massa. Zo krijgen we enkele fijne synths te horen op “Future” en stralen de volwassen bassen en kalme gitaarriffs van “A Labour Of Love” een welgekomen rust uit. Maar vooral afsluiter “Something Sweet” met zijn fijne percussie en mystieke vocals bewijst zich als een nummer waar we misschien wel heel het album lang op zaten te wachten.
Als we Reasons To Dream met één woord moeten beschrijven, zou dat wel eens luchtigheid kunnen zijn. Hoe je het ook draait of keert, whenyoung slaagt er wel in een zomers briesje in de vorm van elf nummers aan te bieden. “Blow Up The World” begint bijvoorbeeld als een ingetogen song, maar evolueert naar een typische teenager-song als het dan op het refrein tot uitbarsten komt. I counting the days till summer, I can’t wait till the nights are shorter, cause I just want to be young and free. Ook met de lyrics van “Blow Up The World” doelt whenyoung op een zorgeloosheid dat zich over heel het album uitstrekt.
Als je nog een argument nodig hebt, luister eens naar eerder uitgebrachte single “The Others” dat net als zijn videoclip een hippe, roze gloed uitstraalt en net niet verdrinkt in een zee van ‘Oh Oh Oh’s’. Of zet “You’re Grand” even op, een nummer waar de opgewekte gitaar van Niall Burns een zonnig duet aangaat met de potigere bas- en drumlijnen. Beide songs zijn niet echt baanbrekend, maar wel een koppel fijne hitjes. Weeral reikt de echo der zorgeloosheid zeer ver op het album.
Whenyoung zet met Reasons To Dream een fijn en zonnig debuut neer. De jonge band bewees alreeds met hun eerste Given Up ep dat we ze in het oog moeten houden. Nu trekken ze die lijn door, al hadden we er toch iets meer van verwacht. De onbezonnenheid op het album is meer dan aangenaam, versta ons niet verkeerd, maar er zitten iets te veel albumvullertjes tussen de hits verstopt. Als de muziek al weinig diepgaand is, verwachten we toch een iets uitgepuurder recept. Niet het droomdebuut dat we verwachtte, maar de jeugdige zorgeloosheid werkt wel charmerend.
