Novo Amor, dat is een ideale opwarmer voor fans van Bon Iver die volgende week richting onze Noorderburen trekken. De Welsh singer-songwriter die als Ali John Meredith-Lacey door het normale leven gaat , brak in 2014 al wat potten met z’n mini-album en stelt nu vier jaar later zijn debuutalbum Birthplace voor in een goed gevulde Trix Club.
Het moeten opnemen tegen de eerste echte zomeravond van 2019, het is niemand graag gegund en zeker onze voormalige Zalm van de maand (december 2017), ILA niet. De Limburgse zangeres met Turkse roots bracht haar indiesongs met zeer veel overtuiging en eigenzinnigheid zodat er toch enkele rokers van hun terras een kijkje kwamen nemen in de zaal. De stem van ILA klinkt bijzonder. Als een schuurpapiertje gaat die stem iets te hard over de eerste rijen heen. Het gitaarwerk van ILA is eenvoudig maar geeft de songs een extra rauwheid. Met enkel een stem en elektrische gitaar kan ILA in haar eentje heel wat power neerzetten. Novo Amor doet net het omgekeerde.
Het alter-ego van Ali John Meredith-Lacey neemt twee extra gitaristen, een drummer en een vioolspeler mee op het podium om zijn verhaal te doen. Novo Amor steekt van wal met drie ijzersterke songs. Kenmerkend aan zijn muziek is de hoge stem van Ali. En als je die stem amper laat omringen door instrumenten, kan die heel snel vals gaan klinken. “Emigrate” klonk zo mooi met die viool, tot Ali een steekje liet vallen. Gelukkig zette hij die fout meteen terug recht in “Birthplace” en “Utican”. De onzuiverheden in Ali’s stem worden heel makkelijk weggefilterd door de tweestemmigheid met zijn kompaan Ed Tullet.
Een show van Novo Amor is de ideale manier om tot rust te komen. Het podium is bezaait met planten en hoewel er vijf muzikanten op staan, blijft het schouwspel steeds ingetogen en bedeesd. De band zorgt ervoor dat hun frontman altijd het laatste woord heeft en dat de songs perfect op elkaar aansluiten door lange outro’s en instrumentale opvullingen. De violist in de band schudt gelukkig iedereen terug wakker na een dipje van drie langdradige songs. “Carry You” is extreem breekbaar. De tekst wordt voorzichtig meegefluisterd en de eerste zakdoeken worden bovengehaald.
Ali wisselt geregeld af tussen zijn piano en zijn gitaar maar we hebben toch een uitgesproken voorkeur voor de pianosongs. Die klinken voller en warmer dan het getokkel in “Embody Me” en “Holland”. Behalve dan “Colourway”, dat dankzij de drums de set doet heropleven, net zoals het uptempo “Sleepless” en folkachtige “Seneca”.
De finale zet Novo Amor in met zijn rechterhand en niet zo stemvaste Ed Tullet. “Terraform” is een nummer met een geweldig mooie opbouw. Net zoals “Alps” dat begint met een a capella duet en groeit naar een gigantische finale die die foutjes in de samenzang snel doet vergeten. Het nummer dat Novo Amor er op het einde nog aanbreidt, was voor ons dan ook overbodig.
De Welsh artiest keerde gisteren na een magere show twee jaar geleden terug naar Trix om Birthplace voor te stellen. Zijn debuutalbum is de ideale remedie voor wie op zoek is naar hoe Bon Iver in zijn beginjaren klonk of James Vincent McMorrow met een kater op de zetel. Live kan hij die sfeer perfect weergeven, al laat hij hier en daar een steekje vallen door zijn te hoog gegrepen noten.
Setlist:
Emigrate
Birthplace
Utican
Anniversary
13494
State Lines
Carry You
Embody Me
Holland
Colourway
Sleepless
Seneca
Anchor
Repeat Until Death
Terraform
Alps duet
From Gold
