Psychedelia alom op het nieuwste album van meesterproducer Steven Ellison aka Flying Lotus. Hij brengt namelijk zijn eerste langspeler in vijf jaar uit, en in tijden van soundcloudrappers en lo-fi hiphopbeats is dat een lange tijd. Op You’re Dead! uit 2014 spatte de psychedelia en acid jazz van FlyLo’s muziek en kregen we op de Grammy genomineerde “Never Catch Me” voor een van de laatste keren een pre-To-Pimp-a-Butterfly Kendrick Lamar te horen.
In de periode dat Ellison geen albums uitbracht, bleef hij echter wel druk bezig. Hij nam de tijd om zijn eigen filmproject Kuso uit te werken. Het is ook in de filmwereld dat hij de inspiratie vond voor zijn zesde studio-album Flamagra. Ellison had het idee om een album te schrijven rond een ‘eeuwige vlam die brandt op een berg’ en toen hij op een evenement filmgod David Lynch zag spreken over een heel gelijkaardig onderwerp, stond het thema vast. Het knetterende vuur van de eeuwige vlam is doorheen alle nummers wel ergens te horen.
Voor de eerste single, “Fire Is Coming”, vroeg FlyLo aan Lynch of hij de woorden van zijn toespraak wou inspreken, en zo geschiedde. Het blijft echter wel een eigenaardige keuze voor een eerste single, maar de versie die half april op YouTube verscheen bleek eerder een albumtrailer te zijn dan het volledige nummer.
Het album begint met “Heroes”, jammer genoeg geen psychedelische Bowie cover, maar wel een thematisch passende opener voor Flamagra. Net zoals op het merendeel van You’re Dead! is “Heroes”, dankzij de verscheurende bassolo van Thundercat, een niet te stoppen snelheidsduivel. De verandering van stijl gebeurt geleidelijk aan en wordt ingezet vanaf het tweede nummer. “Post Requisite” is een nummer dat Flying Lotus in november 2017 al had uitgebracht en dat nu zijn weg gevonden heeft naar het studio-album. Ook hier voorziet Thundercat het onderste klankregister van enkele zoete baslijnen.
Het wordt snel duidelijk dat de flitsende nu jazz van albums als You’re Dead! en Cosmogramma meer en meer plaats ruimen voor J Dilla-geïnspireerde triphop. Flying Lotus is het echter nog altijd niet afgeleerd om zoveel mogelijk nummers in een album te rammen. Flamagra duurt 66 minuten en is maar liefst 27 tracks lang. Genoeg plaats dus voor enkele geslaagde experimenten zoals “Pilgrim Side Eye” … en minder geslaagde experimenten zoals het waltzerige “Say Something”.
Aan Flying Lotus’ talent als producer is er geen twijfel, maar Flamagra brandt pas echt wanneer er features verschijnen op de nummers. Een eerste hoogtepunt komt er met “More”. Muzikale duizendpoot Anderson .Paak verleent maar al te graag zijn stembanden en gooit er meteen een verwijzing naar “Da Art of Storytellin'” van OutKast tegenaan. Een volledig album van FlyLo, Thundercat en Paak (hoeft niet per se 27 tracks te zijn) zou aangenaam zijn. Meer van dat!
Naast Anderson .Paak en David Lynch horen we op Flamagra nog heel wat andere bekende stemmen. Op “Burning Down the House” (nee, het is geen Talking Heads cover) is funklegende George Clinton te horen en op “Spontaneous” worden we getrakteerd op de zalvende stem van Little Dragon-zangeres Yukimi Nagano. Hierna volgt het langste nummer op het album, “Takashi”. De bijna zes minuten durende funktrack krijgt je sowieso aan het dansen, maar komt wel wat traag op gang.
Excentriekelingen vinden elkaar op “Yellow Belly”. Tierra Whack verzorgt een heel eigenzinnige tekst op de psychedelische beats van Ellison. Het gaat van ‘Are you a spy mister?’ tot wel vier keer ‘I put my titties in his face’. Halverwege de tracklist komen we aan bij (voor ons toch wel) het beste nummer van de plaat, “Black Balloons Reprise”. De titel verwijst naar “BLACK BALLOONS“, een nummer van de gefeaturede artiest Denzel Curry. Ondanks zijn heel agressieve stem straalt hij paradoxaal genoeg toch een heel rustgevende vibe uit.
De tweede helft van het album vertrouwt minder op features en klinkt ietwat experimenteler dan de eerste helft met nummers als “Actually Virtual” en “Say Something”. We horen op “Land of Honey” wel nog een heel zwoele Solange, die sinds haar debuutplaat veel meer geworden is dan enkel ‘de zus van’. Op tracks als “Debbie is Depressed” en “9 Carrots” komen de J Dilla-invloeden weer heel sterk op de voorgrond. Flying Lotus heeft duidelijk niet enkel inspiratie gevonden in het werk van zijn voorgangers, hij heeft er ook op verder gebouwd.
Het kan zijn dat u enkele luisterbeurten nodig heeft om in de mood te komen voor een magnum opus als Flamagra. Maar wanneer het klikt, dan klikt het. Flamagra klinkt geweldig als achtergrondmuziek, maar klinkt nog beter als een volledig afgerond album. Toegegeven, sommige experimenten komen niet zo goed over en de overschakeling tussen nummers gebeurt soms heel snel. Desondanks is Flamagra een meer dan waardig hoofdstuk voor de carrière van Flying Lotus.
Flamagra verscheen op 24 mei via Warp records.
