Wanneer een levende legende zoals Sir Elton John zijn podiumafscheid aankondigt, is dat op zijn minst gezegd wereldnieuws. Na een bijna zestigjarige carrière en vijftig jaar op de grote bühne, houdt de Britse icoon het voor bekeken en gaat hij na zijn Farewell Yellow Brick Road Tour zich op zijn familie focussen. De inmiddels 72-jarige excentrieke zanger behoort tot de grootste Britse zangers ooit en mocht in een hopeloos uitverkocht Sportpaleis nog eens een laatste keer voor zijn Belgische fans al zijn klassiekers brengen. Een gevoel van dankbaarheid en vreugde overheerste na het concert, al was het verdriet bij sommige fans na de show toch even groot.
Waarom we Sir Elton John zonder twijfel een legende kunnen noemen is heel eenvoudig. Met dertig langspelers op zijn naam, heeft hij meer dan voldoende materiaal om zijn show samen te stellen. Des te leuker is het dan als hij met een klassieker zoals “Bennie and the Jets” begint. Het verwondert dan ook niet dat het publiek hem met open armen ontvangt. Ook het daaropvolgende “All The Girls Love Alice” krijgt het Sportpaleis helemaal in vervoering, want de tempoversnelling zorgde voor voldoende sfeer. Het iets sentimentelere “I Guess That’s Why They Call It The Blues” zorgde daarna voor een iets rustiger moment, maar stemde ons minstens even gelukkig als de voorgangers.
Het eerste ontroerende moment kwam met “Tiny Dancer”, dat visueel zeer sterk werd gebracht. We kregen tijdens het nummer zowaar een kortfilm te zien, waarin alle facetten van het leven aan bod kwamen. Van leven tot dood, van euforie tot frustratie. Geen emotie werd over het hoofd gezien. “Philadelphia Freedom” fleurde ons dan weer helemaal op en bevatte een aanstekelijke groove die door de kleurrijk aangeklede dansers op het immense scherm benadrukt werden. Ondanks het grote contrast qua sfeerzetting, was er nauwelijks sprake van wrijving en klopte het plaatje helemaal.
Achter zijn sobere, maar vooral ook zeer elegante piano bracht John de ene hit na de andere en speelde hij zijn nummers met oog voor het detail. Kijk maar naar het meesterlijke “Rocketman (I Think It’s Gonna Be A Longtime)”, dat daadwerkelijk naar de sterren tastte. Ook het zeer fijn uitgerekte “Levon”, dat in het laatste gedeelte heel de band liet uitblinken, was een meer dan geschikt voorbeeld om de klasse van de zanger en diens zeskoppige band te bewijzen. De sfeer kwam echt los en kreeg zelfs het middenplein van zijn zitje. De showman kan het nog steeds als de beste.
In het midden van het concert kregen we een paar emotionele nummers na elkaar, die niemand koud hielden. “Someone Saved My Life Tonight” klonk bevrijdend en zorgde bijgevolg ook voor kippenvel. De verwachte tranentrekker was echter “Candle In The Wind”, dat nog steeds enorm aan Prinses Diana doet denken, die intussen al meer dan twintig jaar geleden in Parijs om het leven kwam. Het nummer brengt onherroepelijk beelden naar boven, die nog steeds iets met een mens doen. Dat het nummer initieel een eerbetoon is aan Marilyn Monroe durven we dan al snel vergeten.
Als één van de eerste openlijk homoseksuele mannen in de muziekwereld had John niet bepaald een makkelijk parcours, maar zijn invloed gebruikte hij om de Elton John Aids Foundation op te richten. Zijn levenswerk werd door het krachtig en overtuigend gebrachte “Believe” nog eens ingekaderd. Hij zou er nog een Nobelprijs voor in ontvangst kunnen nemen en dat meer dan terecht.
De prijs voor de leukste visual zou “The Bitch Is Back” in ieder geval kunnen krijgen, wat dan ook te danken valt aan de heerlijk overdreven acteerprestatie van enkele dragqueens uit RuPaul’s Drag Race. “I’m Still Standing” maakte zijn rol daarna waar en kreeg iedereen recht, waarna “Saturday Night’s Alright for Fighting” voor een echte feestsfeer zorgde. Het legendarische “Your Song” mocht dan de bisronde openen en werd het meezingmoment. Het ultieme vaarwel gebeurde dan in “Goodbye Yellow Brick Road” dat met een oorverdovend applaus eindigde. Een mooier einde hadden we ons niet kunnen inbeelden.
Ongeveer twee en een half uur kreeg een tot de nok gevuld Sportpaleis de kans om afscheid te nemen van hun grote held Elton John, die zeer goed gezind was. Vocaal was er ook ondanks zijn zeer drukke schema weinig op aan te merken en de band bracht het spelplezier na al die jaren nog steeds even enthousiast naar voren. Met talrijke staande ovaties namen zijn Belgische fans afscheid. Ook wij nemen met een lachend en een wenend oog afscheid, want het concert in het Sportpaleis was een meer dan waardig finale van een zeer mooie carrière.
Fan van de foto’s? Nog meer beelden van de show zijn op onze Instagram te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
Bennie and the Jets
All The Girls Love Alice
I Guess That’s Why They Call It The Blues
Border Song
Tiny Dancer
Philadelphia Freedom
Indian Sunset
Rocket Man (I Think It’s Gonna Be A Long, Long Time)
Take Me To The Pilot
Sorry Seems To Be The Hardest Word
Someone Saved My Life Tonight
Levan
Candle In The Wind
Funeral for A Friend/Love Lies Bleeding
Burn Down The Mission
Daniel
Sad Songs (Say So Much)
Believe
Don’t Let The Sun Go Down On Me
The Bitch Is Back
I’m Still Standing
Saturday Night’s Alright for Fighting
Your Song
Goodbye Yellow Brick Road
‘Candle In The Wind’ was initieel geen eerbetoon aan Diana maar aan Marilyn Monroe. Het feit dat hij begon met “Goodbye Norma Jean” zou dit toch vrij duidelijk moeten gemaakt hebben!
Inderdaad, Candle in The Wind was en is een hommage aan Marilyn Monroe. De versie voor Diana was “Goodby Englands Rose”