Cate Le Bon leek met haar vorige album zichzelf helemaal te bevestigen. Haar indie folk is zichzelf dus helemaal aan het vastbijtelen, maar waar haar vorige lp Crab Day nog een rariteitenkabinet was dat voornamelijk bepaalde breuken in haar leven bezong, is Reward een meer volwassen plaat waar Le Bon toch iets meer de kaart trekt van harmonie zonder haar eigenheid te verliezen, natuurlijk.
Haar nieuwe album kreeg voor het eerst vorm in het Bergachtige landschap van Engelse Cumbria. ‘There’s a strange romanticism to going a little bit crazy and playing the piano to yourself and singing into the night,’, verklaarde ze eerder over haar nieuwe worp. Zo vinden we als opener de song “Miami” terug, niet iets wat je zou verwachten van een zangeres die zich voornamelijk huisvest in een klein stadje in Wales, al nam ze dit album natuurlijk wel op in Panoramic House in California.
Toch is die opener “Miami” belangrijker dan we misschien wel durver vermoeden. Hoe Le Bon het klaarspeelt om Miami naar Wales te krijgen met haar absurde synths en vooral met een gelukzalige saxofoon, die we gelukkig nog meerdere keren op Reward voorgeschoteld krijgen, is opvallend. Het nummer gaat dan ook over belangrijke veranderingen in een mensenleven. En vooral “Miami” is meer dan een opener, het zet de deur van haar kersverse album voor ons, luisteraars, op een kier waardoor we nieuwsgierig worden naar wat er zich daarachter bevindt.
Net als vele van die indie folkers, is Le Bon ook een kei in bezinningsmomentjes organiseren. Als een volleerde yogalerares nodigt ze je uit om rustig even in te dommelen en je te nestelen tussen zachte percussie en verhulde piano’s. Zo klinkt “Daylight Matters” als een heimelijk cadeau dat enkel kan worden uitgepakt als je op dezelfde yogamat als haar zit en is “Home To You” met zijn speelse tonen een versie injectie levenslust voor je chakra. Le Bon nodigt je op Reward uit om even te mediteren, maar vooral om te genieten.
Als we toch even mogen, zouden we graag even de onze schijnwerpers richten op die saxofoon van Le Bon die op dit album meer dan gewoon vertegenwoordigd is. Haar nieuwe album kan soms ietwat vreemd aanvoelen. We zijn van de dame uit Wales ook niets anders gewoon. Haar muziek is nooit een hapklare popbrok geweest. Toch krijgt dit alles een harmonieuze draai en dat is voornamelijk te danken aan die sax. Daarnaast is Reward ook een album waar we op ontdekkingstocht moeten gaan naar de schoonheid van verwrongen gitaren en drums die al eens een tegenritme durven beweren. Op “Sad Nudes” of “The Light” bijvoorbeeld is de sax een begeleider op die tocht en tegelijkertijd een deelnemer van het kleurenpalet dat Le Bon je op Reward voorschotelt.
Op die wandeling komen we wel meerdere mooie, maar ook excentrieke bezienswaardigheden tegen. Op “Mother’s Mother’s Magazines” krijgen we een stevige baslijn die graag contrasteert tegen de hemelshoge stem van Le Bon om erna helemaal te transformeren in een allegaartje van schelle blazers en vreemde effecten. ‘Wat lezen die moeders toch allemaal in die boekskes?’, denken we dan.
“Here It Comes Again” is dan weer een lange sleper van synths die zich gaandeweg van een hindernis op die tocht ontpopt tot een lieflijke ballade die we meerdere keren willen beluisteren. Op “Magnificent Gestures”, waar de gitaarriffs zich distantiëren van de rest van de song, is het helaas niet zo. Het geheel klinkt minder harmonieus dan we zouden willen. Gelukkig zetten afsluiters “You Don’t Love Me” en “Meet The Men” dat recht met hun lieflijke piano en vooral, weeral die heerlijke sax.
Met Reward zet Cate Le Bon een sterk album neer. Geen hapklare popbrok vol folkgitaren, maar een ontdekkingstocht van vreemde klanken en rariteiten die soms bizar, maar altijd uitdagend klinken. Gelukkig wordt alles gesmeerd door een straffe saxofoon die onmiskenbaar is op dit album. Leg het op, zet je neer, bezin en geniet van de nieuwe Cate Le Bon.
Je kan Cate Le Bon zien op Best Kept Secret Festival en op 7 juni staat ze in Les Ateliers Claus in Brussel.
