Een genre waar herhaling niet erg is, dat is stonerrock. Dit genre wordt gedragen door lang uitgesponnen gitaarriffs en de daarop liggende laag van solo’s. Voor de leek en de niet liefhebbers van het betere gitaarwerk klinkt dit als ontzettend saai spul, maar voor de fans is dit een oneindige manier om je hoofd met recht en reden op en neer te laten schudden. Soms wordt stonerrock ook omschreven als desertrock en vandaar ook het befaamde Desertfest waar deze band niet zou misstaan.
Valley Of The Sun is een viertal uit Ohio, USA. Sinds 2010 brengt deze band muziek op de markt en met één ep en twee albums is productiviteit niet hun sterkste kant geweest, maar dat weerhoudt de band niet om goede releases uit te brengen en toch stilaan hun weg te vinden. Het label waar ze alles op uitgebracht hebben, zal ook veel goed doen voor zo’n band. Fuzzorama records is namelijk een ideale springplank voor een band die deze muziek uitbrengt. Fuzzorama records is ook het label van Truckfighters, Scraeckoedlan, … Voldoende kwaliteit aanwezig dus!
Is Valley Of The Sun van eenzelfde kwaliteit als hun labelgenoten? Laten we beginnen met het meetbare. De productie van deze release is uitstekend. En dat is een vereiste voor stonerrock. Daar moet alles juist zitten. Met een zeer herkenbaar, fuzz gitaargeluid en een perfect afgesteld geluid is dit een release geworden waar het herkenbare steeds terugkomt. Dikwijls dezelfde ritmes en steeds hetzelfde geluid zorgen voor een goed gebalanceerd album dat je steeds doet verlangen naar het vorige nummer, maar tegelijk ook naar het volgende.
En daar zit dan de perfecte definitie van de stonerrock. Deze heren laten horen hoe het moet worden gespeeld, met deze keer weinig sporen van metal. Alhoewel het ooit stevig kan klinken, is het toch een echte rockplaat geworden. De vergelijking wordt begrijpelijk met Queens Of The Stone Age gemaakt, maar dit is dan toch een iets ander onderdeel van de muziek. Dikwijls iets meer uitgesponnen dan QOTSA en minder radiovriendelijk. En dan kom je toch meer uit bij een Badmotorfinger van Soundgarden. Ook de stem van Ryan Ferrier is een aanwinst en doet denken aan een mengeling van Chris Cornell, Franky DSVD, Lane Staley, …
De mengeling van stonerrock met invloeden van blues, grunge en hardrock doet deze band enorm goed. Ook door de toevoeging van wat donkere elementen en psychedelica lijkt deze plaat toch anders als het vorige werk. Een echte uitschieter staat niet op de plaat. En zo is de plaat ook opgebouwd. Verschillende keren wordt de plaat onderbroken door kortere intermezzo’s (“Ghaia Creates”, “Shiva Destroys”) en “Firewalker” is in een korte tijdsspanne zelfs snel en catchy. Het ‘normale’ werk bevat voldoende kwaliteit om deze release vlot recht te houden. Nummers zoals “All We Are” en zeker afsluiter “Dreams Of Sands” zijn uitmuntende nummers waarbij kippenvel niet veraf is.
Daar waar dit genre vaak kiest voor een vlakke rit, is Old Gods allesbehalve een overgangsetappe geworden. Een spannende rit waar je elke keer verrast wordt door gedurfde keuzes van de band. Old Gods komt uit op 24 mei op Fuzzorama Records. Dat ze op dit label tevreden zijn met deze release, dat bewijst ook dat dit hun derde release op dit label is. Een release dat bij fans van het genre ongetwijfeld in de eindejaarslijstjes zal komen staan. In september komen ze naar Duitsland en laten we hopen dat ze ook ergens België passeren.
