Crack Cloud kwam gisteren in de Witloof Bar van Botanique doen waar het goed in is, en dat is experimentele punkmuziek boordevol overtuiging brengen. Ze speelden extreem strak en brachten hun maffe nummers één voor één als een goed geoliede machine.
Crack Cloud is een zevenkoppig punkensemble uit Canada. Ze maken deel uit van een groter multimediaal kunstcollectief dat artistieke uitlaat gebruikt als middel tegen verslaving. Zach Choy, drummer en leadzanger, heeft net zoals de meeste leden van de groep in een diepe put van drugs, depressie en isolatie gezeten. Crack Cloud leeft bijna constant met elkaar, en dat maakt hen meer dan een bandje, ze zijn bijna een familie te noemen. Muzikaal komt Crack Cloud verrassend uit de hoek door het gebruik van een synthesizer, meerdere gitaren, een saxofoon en hier en daar blokfluit. Simpele punkclichés gooien ze door een psychedelische blender.
In de Witloof Bar, de kleine gezellige wijnkelder van de Botanique, stond Crack Cloud voor drie kwartier gepland. Op het piepkleine podium was de grens tussen het publiek en de groep haast onbestaand. Zeven opvallende figuren kwamen de coulissen uit gewandeld, een hoopje misfits met excentrieke kledij en zelfs wat rode oogschaduw. Het was zeer krap op het podium toen iedereen er stond met instrumenten en versterkers. Er werd geen woord gezegd, na wat extra soundchecks werden de eerste noten op het publiek afgevuurd.
Vanaf het eerste nummer was het duidelijk dat Crack Cloud z’n materiaal ademde. Elk nummer klonk als een jamsessie van een sterk geheel met één centraal brein. Geraamtes van klassieke punknummers die dan werden aangekruid met kleurrijke stem, synthesizer en saxofoon. Veel bands met drie of meer gitaren vervallen snel in powerchords rammen. De gitaristen van Crack Cloud zijn heel vindingrijk met hun grote bezetting. Percussief en veelzijdig gitaarspel. De instrumenten werden onderling constant gewisseld, zo passeerden de saxofoon, blokfluit en een vierde gitaar die nieuwe dimensies aan het concert gaven.
Drummer Zach Choy drumt zeer ongewoon linkshandig op een rechtshandige drumkit. Hij greep de aandacht van het publiek door manisch zijn lyrics te roepen. Na drie nummers ging Choy’s T-shirt uit, waardoor zijn tatoeage te zien is: ‘Laughing At The System’, klonk toepasselijk. Hij straalde charisma uit. En al is hij niet langer dan één meter vijfenzestig, de blik in zijn ogen intimideerde het publiek. Op nummers zoals “More of What” ging de hele zaal aan het dansen op de verrassend goede combinatie van punk met calypsobeats en saxofoonsolo’s.
De bedoeling van Crack Cloud is het publiek mee te zuigen in constante herhaling. Toch bleef de muziek fris door de accenten van synthesizer, saxofoon en gitaareffecten die een geheel van lawaai maakten. In de outro van bijvoorbeeld “Darb Measure” kwam alles op het einde samen in dissonantie. Dat lawaai paste toch perfect binnen wat de band wilde bereiken. Cloud Crack wist het publiek omhoog te tillen met hun muziek. Iedereen viel dan als het ware terug wanneer ze op een perfect afgesproken moment stopten en de zaal in stilte achter lieten.
Afsluiter “Swish Swash” volgde een gelijkaardig patroon. Een muzikale trein die voorbij kwam gereden terwijl de zeven jongens vier minuten lang in crescendo gingen. Op de zesde tel van de laatste maat stopten ze abrupt en ging de band in stilte de zaal uit. Zonder uitgebreide dank of een ‘see you next time’. Crack Cloud was geweest en terug gegaan.
Het punkexperiment deed zonder rond de pot de draaien totaal zijn ding. Ze waren altijd strak en deden vermoeden dat ze eerder een machine waren dan een band. De trippy muziek, het excentrieke gedrag en manische schreeuwen waren goed voor een zeer geslaagde drie kwartier. Of Crack Cloud met dezelfde formule een show van anderhalf uur kan vullen is moeilijk te zeggen. Voor dit korte concert was hun no-bullshit-houding echter perfect.
Deze zomer speelt de band nog op Leffingeleuren in Leffinge.
