Slowthai heeft zich het voorbije jaar ontpopt als het nieuwste paradepaardje van de Britse grimescene. De vierentwintigjarige Tyron Frampton uit Londen debuteerde al in 2017 met zijn mixtape I Wish I Knew, maar het was de single “T N Biscuits” die de doorbraak betekende bij het grotere publiek voor de karakteristieke Brit. Die illustreert ook perfect waarvoor Slowthai staat: je-m’en-foutisme dat schopt en slaat tegen alles wat naar establishment en elite ruikt. De agressieve manier waarop de artiest zijn verhaal met ietwat komische zelfspot uit de doeken doet, heeft iets aanstekelijks en oprechts. Nothing Great About Britain klinkt dan ook als een verdoken punkrevival in de vorm van grime, het muziekgenre sprekend tot de huidige generatie verwarde en gefrustreerde jongeren in Groot-Brittannië.
Wie dacht dat Slowthais stijl in Nothing Great About Britain in herhaling zou vallen, komt al snel tot de conclusie dat dit helemaal niet het geval is. De rapper raast van begin tot einde als een bezetene door het album en verkent daarbij de grenzen van wat grime wel en niet is. Met een supersonische flow, die constant hobbelt maar zelden stokt, verguist de Brit zowat alles waarvoor Groot-Brittannië vandaag de dag staat. Aan de hand van zijn eigen levenservaringen, die gekleurd worden door armoede, drugs en vrouwen, beschrijft hij wat voor shithole Groot-Brittanië wel niet is. De Brexit, het koningshuis, de Labourpartij … Frampton kiest geen kant; dat hoeft en kan ook niet. De rapper erkent zichzelf als het eindproduct van een klotewereld waarin hij is opgegroeid. Aan cynisme op de plaat dan ook geen gebrek. Slowthai beseft dat dat wat hij laakt en haat hem ook heeft gemaakt, en ziet daar de hilariteit wel van in.
In openings- en titletrack “Nothing Great About Britain” zet hij die toon ook meteen. Met een over-the-top impersonatie van het accent dat de Britse royals zich toe-eigenen, schoffeert Slowthai prinses Kate Middleton en Queen Elisabeth. ‘I will treat you with the utmost respect only if you respect me a little bit Elizabeth, you cunt.’ Nog geen drie minuten ver en nu al heeft hij, op zo’n directe manier, lak aan respect voor het koningshuis. En dat in een land waar men nog altijd heel wat belang hecht aan etiquette: het kan tellen. De vuile weerklank die die laatste zin heeft vloeit ook heerlijk over in “Doorman”. Die track is geproduceerd door hitjesmaker Mura Masa, maar zomers klinkt-ie niet. De opgespoten bas ademt de guurheid en obscuriteit van Londense buitenwijken waar junkies, prostituees en boefjes hoogtij vieren. Frampton is er op zoek naar wat escapistisch genot. Dat vindt hij uiteindelijk niet in een Britse schone, maar een snelle fix heroïne. Toch wel een van de absolute hoogtepunten op de plaat.
Aan abstracte beats op het album geen gebrek. In “Crack” horen we veel vervormde stemmen en een heerlijke bastoon. Slowthai zelf schakelt een niveau lager. Voor het eerst horen we hem zelfs zingen, al is dat misschien een iets te beschaafde term voor het kranige stemgeluid dat de Brit produceert. De agressiviteit en frustratie moeten ook even plaats ruimen voor melancholie. Een crackverslaving doet wat met een mens. Nadien krijgen we features van Jaykae en Skepta voorgeschoteld, beiden gevestigde namen in de grimescene. Ze doen het aardig en vooral Skepta komt goed tot zijn recht op het onheilspellende orgel in “Inglorious”. Maar laat het duidelijk zijn, Slowthai is de echte ster op dit album.
Hij lijkt gaandeweg dan ook de fakkel over te nemen van rappers als Skepta en Stormzy. Logisch ook, hij is een verfrissend en charismatisch personage, die aan een genre dat soms wat eendimensionaal klinkt een nieuw elan geeft. Nadat alle frustraties van zich afgeworpen zijn, is het tijd geworden voor wat introspectie op het beladen “Missing”. Op afsluiter “Northampton’s Child” rapt de Brit bijna tot huilens toe over de liefde die hij heeft voor zijn moeder. Zij heeft alles opgeofferd om als alleenstaande moeder haar twee zoons op te voeden. Ook het overlijden van zijn broer komt hier te sprake. Frampton beseft dat hij haar liefde nooit zal kunnen terugbetalen. ‘Only queen / Raised me up and kept me clean / Told me right even when I’m wrong’, luidt het op het eind van het album. Maybe something’s great about Britain after all.
Nothing Great About Britain is zoveel meer dan het zoveelste grimealbum. Als Slowthai doet Tyler Frampton zijn relaas over de vierentwintig klotejaren die hij op deze planeet heeft rondgedoold. Het portret van een jongen die door zogenaamde jeugdvrienden als verstandelijk beperkt bestempeld werd, en nooit iets zou maken van zijn leven. Het is een dikke middelvinger naar alles en iedereen, naar een wereld waarvan de rapper al het onrecht en lelijke heeft gezien. Toch verliest hij er zijn gemoed niet bij, getuigen de vele cynische opmerkingen. En ook technisch verfijnde Slowthai zijn rapstijl op de plaat. Veel beter kan een een debuutalbum dan ook niet worden. Laten we hopen dat de Brit nog lang niet uitverteld is.
Op vrijdag 16 augustus zakt Slowthai af naar Pukkelpop. Tickets zijn hier te verkrijgen.
