LiveRecensies

Jan Verstraeten @ Campo: Strelen en snijden

Tien gloeilampen schijnen in de kleine zaal van CAMPO in Gent. Tussen de piano’s, strijkers en het drumstel staat een cassettespeler. Een kinderversie uit de jaren negentig. In afwachting van het concert vertelt het publiek onderling over de kleine verhalen in hun leven, maar wel de verhalen die volgens hen gehoord moeten worden. Ze zijn uit om de week achter zich te laten. Even op adem komen. Klein staat hier niet gelijk aan minder. Hier betekent het ingezoomd. Momenten die zich opnieuw en opnieuw in je hoofd afspelen. Tot in detail.

Tastbaar en broos. Zo breekt Jan Verstraeten het zwart van de muren, de vloer, de gordijnen. Een lichtstraal enkel op hem. “Oh Daisy”, gaat het slaapliedje dat ons uitnodigt om te luisteren naar zijn kleine verhalen. Al is de onschuld slechts een façade. Schraap de roze verf ervan af en het wordt een nummer over cocaïne. “Moon Face” doet alles behalve wat de tekst doet blijken. We nestelen ons in het hoofd van Verstraeten. Daar waar verhalen ontstaan. Dichter kan niet. Bij de eerste tel merken we al de urgentie waarmee Verstraeten ons iets wil laten voelen deze avond. Het kippenvel kruipt over onze armen wanneer voorzichtige blijheid zich ontpopt tot een ingetogen sprookje. Wanneer de drums het tempo omhoog porren, krijgen we een gevoel van moed en zelfzekerheid, even snel zakt dat langzaam weer in.

https://www.instagram.com/p/Bxk5_CRhDos/

‘Can It Be?’ vraagt Verstraeten ons. Hij wendt zich tot ons. We moeten hem geloven en meegaan in zijn verhaal. Een letterlijk en figuurlijk warhoofd trekt een bedrukt gezicht. Zijn terughoudendheid wordt door de muzikanten beantwoord met genegenheid. De violen strelen even hard als ze snijden. De eenvoud komt het hardste aan. ‘Stalker’zo kondigt de donkere, kalme stem van Verstraeten het volgende nummer aan. Met engelenoogjes kijkt hij ons aan en zet hij zijn kenmerkende fragiliteit verder, maar dan met een avontuurlijker gevoel. Al wordt dat onmiddellijk doorbroken door stilte. We hangen aan de lippen van de zanger met de breekbare stem.

Hij tilt de cassettespeler van de grond en houdt hem voor zijn microfoon. We horen twee kinderen. ‘I just get a bad dream. I can’t do anything about it.’ De muzikanten zetten letterlijk hun maskers op. Met de looks van verdrietige aliens (zie bovenstaande foto) spelen ze een huilende melodie. Jan hangt druilerig boven zijn piano. De basdrum voorspelt zacht onheil, wat wordt gestild door de kinderen. ‘I’m scared of the dark… It isn’t real.’ Het kippenvel reikt tot aan onze tenen.

Net voor het volgende nummer ingezet wordt, begeeft de piano van Verstraeten het. De tweede pianist staat de zijne aan hem af. Deze klinkt veel humeuriger, wat haaks staat op de gesuikerde melodieën zoals we ze van Verstraeten kennen. ‘I want to be forgotten’. Voor de cover van “Survivor” ruilt Verstraeten de piano in voor de contrabas. Het nummer heeft hij opgewaardeerd tot een verleidelijke, jazzy caféversie. Onwennig uit de zanger zijn dankbaarheid aan de muzikanten die hem zo subtiel en geloofwaardig doen klinken zoals zijn muziek bedoeld is.

“Oh My”. Met geluid zijn ze spaarzaam. Als lakens wordt elk instrument over het andere gelegd. In het schaduwspel dat zich op de gordijnen afspeelt, kan je de angst niet zien die op het gezicht van Verstraeten te lezen is. ‘You’re my friend now’ verzekert hij ons haast dreigend. Een leeggezogen man zingt “Second Hand Novel”, leunend en treurend over de microfoonstandaard. De set wordt afgesloten met een nieuw nummer. De strijkers gillen als sirenes. De geluiden die vrijkomen snijden, kraken en knarsen, zoals het in zijn hoofd klinkt. Jan Verstraeten had al een stem waar lastig een gezicht op te plakken was. Nu we hem gezien hebben, weten we misschien zelfs nog minder wie hij is. Alleen dat hij voor ons en zijn eigen schaduw speelt.

Wanneer de muzikanten afscheid nemen, blijft er een lampje branden recht boven de zanger. “Natural Blues” is vanavond niet van Moby, maar van Jan Verstraeten.  Alle pijn en zorgen van de zaal en hemzelf worden verpakt in een sprookjesachtige melodie. Geen gekraak in zijn stem te bespeuren, enkel op de laatste seconden van de avond kermt de gitaar het uit. Het schreeuwt wat we eigenlijk al voelden, maar door de tederheid niet hoorden. Jan Verstraeten toont dat hij een artiest is met ongelofelijk veel talent, een kronkelend brein en een verhaal. Je kan hem deze zomer op verschillende festivals live zien. Zijn plaat Cheap Dreams is enkele maanden geleden gereleaset.

 

Related posts
LiveRecensies

Jan Verstraeten @ Trix (Bar): Angstaanjagend goeie afbraakwerken

Soms heb je van die complete artiesten die niet alleen op plaat maar ook op een podium honderd procent hun ding doen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single momoyo - "Mouth"

Wie had gedacht dat indiepopbands niet meer vernieuwend uit de hoek konden komen, is eraan voor de moeite. ‘Intense pop die drijft…
LiveRecensies

Jan Verstraeten @ Ancienne Belgique (AB Club): Verlegen charismabom en de zwoele strijkers

Toen de concertzalen eind februari de deuren terug opengooiden voor al wie zijn muziek rechtstaand en al dansend wenst te consumeren, kwam…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.