Jon Doe One is het alter ego van Hannes d’Hoine, een bassist en componist uit Antwerpen, die je misschien wel kent van DAAU. Hannes d’Hoine werkte onder meer al samen met Dez Mona, Liesa Van der Aa, Ellen Schoenaerts, Tony Allen… Ook schreef hij al muziek voor theater- en dansgezelschappen in België en Nederland. Begin vorig jaar besliste d’Hoine om een album te maken onder een eigen naam en dat deed hij natuurlijk niet alleen. Daarvoor kreeg hij hulp van enkele welklinkende namen als Elko Blijweert, Michaël Brijs, Jeroen Stevens, Han Stubbe en Gert Wyninckx.
Small Numbers toont dat Hannes d’Hoine ervaring heeft in het schrijven van muziek voor theaterstukken of voor bijvoorbeeld de slide show van fotograaf Sohrab Hura. De plaat heeft namelijk alles van een echte soundscape. Zo ook opener “Ouverture”, dat ons met zijn trage aard en dreigende mysteriositeit benieuwd maakt naar de rest.
Eveneens eerder gereleasete single “Clockwork” toont zich dreigend, omdat het wordt aangestuurd door vreemde tegenritmes en analoge synths. In datzelfde rijtje kunnen we ook “Bamako B.” zetten. Aangedreven door donkere elektrobeats komt het obscuur over, maar vooral het contrast tussen de elektrobeats en de hoge xylofoontonen die door de schemering komen kijken, tonen dat d’Hoine buiten epische experimenteren ook een puike song in elkaar kan zetten.
Toch is Small Numbers geen lp waar we acht hapklare popsongs op mogen verwachten, in de verste verte niet. Zie het eerder als een muzikaal verhaal dat d’Hoine ons in acht lange en korte stukjes muziek probeert te vertellen. Eens je door die bril kijkt, is Jon Doe One een meneer van vele kunstwerken, die je meesleuren op een ware ontdekkingsreis.
Je kijkt in eerste instantie nogal raar op als je de nummers “Undertow” en “P(o)ursuite” hoort, maar die iets kortere stukjes blijken vrij essentieel op Small Numbers. Zo is “Undertow” een klassiek voorsmaakje voor het jazzy “Bedtijd”, en “P(o)ursuite” een exotisch opfrissertje dat ons de nodige ademruimte geeft om erna terug het excentrieke bad van Jon Doe One in te duiken.
Af en toe kunnen we wel zo’n opfrissertje gebruiken, want de meeste soundscapes kunnen ons hoofd nogal zwaar maken. “Daydream” zou bijvoorbeeld met zijn walking bass en woestijngitaarakkoorden zo gebruikt kunnen worden door Quentin Tarantino. Bij een filmscène heel fijn, maar dat kan wel eens zwaar vallen om zo naar te luisteren. Afsluiter “Coda” is dan weer met zijn autostrade-achtige geluiden en geheimzinnig gepiep misschien de vreemdste eend in de bijt, maar ontvouwt zich gaandeweg tot een aangename, elektronische wandeling in het bijzijn van enkele warme blazers.
Jon Doe One, alias Hannes d’Hoine, levert met Small Numbers een ijzersterk debuut af. Zijn nieuwe album is een knappe verzameling soundscapes die zich in alle bochten wringen om je alle aspecten, zelfs de kleinste details, van de plaat mee te geven. De klanktapijten die d’Hoine op zijn nieuwe langspeler voor de dag legt zijn gedurfd, maar vertellen vooral een verhaal dat het vertellen waard is.
