Tijd voor een welverdiende overdosis Duitse metal na een Rammstein-vrij decennium. We moesten op onze honger zitten, maar het was het wachten meer dan waard. Het album klinkt zoals verwacht, scheurend hard en dansbaar. De oude rotten zijn ondertussen allemaal vader, maar van een oude geest is er geen sprake. Ze zijn altijd meester in hun genre geweest en behouden deze status met glans. Jugendliche, hold our beer.
De Tanzmetall-outfit uit Berlijn staat bekend om het doorbreken van taboes. In het verleden kregen we al nummers zoals “Pussy”, “Mein Land” of “Mann Gegen Mann”, die alle Duitse huismoeders spontaan een hartaanval bezorgde. Daar is niets aan veranderd, in het titelloze album tastten ze opnieuw de grenzen af van het mogelijke, en dit levert heerlijke verhalen op.
In “Deutschland” beschrijft de band haar haat-liefdeverhouding met hun land van herkomst. De Duitse geschiedenis wordt netjes samengevat voor de luisteraar en de pijnpunten komen duidelijk naar boven. Alle bandleden komen namelijk uit het voormalige Oost-Duitsland, een satellietstaat van de Sovjet-Unie, en weten dus wat onderdrukking inhoudt.
“Deutschland” is een prachtig melodisch metalnummer waar de harde stem van Till Lindemann de luisteraar bij de keel grijpt. In tegenstelling tot andere tracks op dit album, passen de vocals hier perfect bij de achterliggende melodische compositie. De zanger krijgt op dit album beduidend meer zangsolo’s, en dit pakt niet altijd goed uit. De vocals sluiten naadloos aan bij harde nummers, zoals “Deutschland” of “Radio”, maar zijn niet goed genoeg voor een geheel eigen rol op te eisen. Till Lindemann is geen Freddie Mercury, maar dat hoeft geen probleem te zijn.
Het mag gezegd worden dat het collectief goed op de hoogte is van de actualiteit. Niemand ontsnapt aan de wraak van Rammstein, ook de kerk niet. “Zeig Dich” wordt ingeleid met een koor zingend in het Latijn, gevolgd door alle mogelijke verwijten die je naar het vaticaan zou kunnen smijten. Criminaliteit, pedofilie, vernietiging, en dat allemaal in de naam van de heer. In “Ausländer” vertelt Rammstein dan weer het verhaal van iedereen die zichzelf een wereldburger noemt. Een lofzang (of beschimping?) ten koste van iedereen die zich iets te veel thuisvoelt in de landen waar ze naartoe reizen. De laatste track op het album “Hallomann”, neemt het verontrustende standpunt in van een mogelijke stalker of pedofiel die een jong meisje en haar zang bewierrrookt. Sprich nicht zu mir, steig einfach ein.
Voor een bende ruige mannen, speelt emotie toch een benoemenswaardige hoofdrol in dit album. Eén van de betere tracks op het album is een demo van het vorige album (Liebe ist fur alle da, n.v.d.r.) die in een nieuw jasje gestoken is. In “Was ich liebe” lijkt de zanger zijn hart uit te storten over de eigen incompetentie. Het zichtbaar lijden van een einzelganger die kampt met bindingsangst. Was ich liebe, das wird verderben, alles wat ik liefheb, wordt verwoest. Menig romanticus of post-era emo zou er een traantje bij laten. Op de hoofdsingles na, is dit één van de sterkste nummers op het album. Het is een nummer dat de luisteraar de pijn echt laat voelen, mede dankzij het triestig-oogende gezang. Het lijkt bijna onbewust invloeden te hebben van het Portugese Fado (levensliederen die stem gaven aan het verdriet van het Portugese volk, n.v.d.r.). “Was Ich Liebe” leidt de tweede helft van de plaat in, die beduidend emotioneler en minder ruw is dan de eerste.
“Diamant” is een korte, rustige liefdesballade die enigszins bewijst dat Rammstein een kloppend hart heeft. Een liefdesnummer met poëtische lyrics en een melodische instrumentatie, meer moet het niet zijn. Dit nummer wordt gevolgd door “Tattoo”, en deze track staat volledig in het teken van al onze vrienden die trots #inked zijn. Show me yours, i’ll show you mine.
Het meest geladen nummer is opmerkelijk genoeg terug te vinden als het tweede nummer op de plaat. “Radio” is een geweldige up-beat, catchy tanzmetall-track waar je onmogelijk kan bij stilzitten. Het is niet voor niets gekozen als de tweede hoofdsingle van het album. “Radio” is een lofzang aan ons geliefd, maar stervend luistermedium. Het nummer heeft ook een opmerkelijke historische achtergrond. In Oost-Duitsland was het radioaanbod heel beperkt en al het nieuws dat binnenkwam, werd netjes gecensureerd door de Sozialistische Einheitspartei. De band herinnerde zich dat de toenmalige inwoners met hun draagbare radio’s naar de muur gingen om West-Duitse posten te kunnen ontvangen. Op deze manier werd het volk toch een klein beetje op de hoogte gebracht over wat er buitenshuis gebeurde.
Het titelloze album van Rammstein is het zoveelste pareltje in een uitgevulde discografie. Het zal de fans ongetwijfeld tevreden stemmen, of tenminste for the time being. Het album brengt een smakelijk aanbod van tanzmetall, melodische ballades en brengt voor ieder wat wils. Rammstein laat geen middel onbeproefd, het steekt alle taboes in een glazen pot en verbrijzelt ze met een sloophamer. Voor subtiliteit is er geen nood of tijd meer, het beest moet in ons naar buiten komen, maar met rede. Hopelijk moeten we niet wachten tot de bandleden zestigers zijn voor de volgende plaat, maar tot dan zijn we met dit album zoet (tenzij dit natuurlijk hun laatste album wordt). Op 10 juli speelt de band in het Koning Boudewijnstadion, maar dit is jammer genoeg al uitverkocht. Geen zorgen, je kan je altijd nog op de wachtlijst zetten. Viel Spaß beim Hören!
Het titelloze album ligt in de rekken vanaf 17 mei en is terug te vinden op de voornaamste streamingplatformen.
2 Comments