Een uurtje melancholische folk, perfect om tot rust te komen. Even de problemen met je lief, werk, school… vergeten en je hoofd leeg maken met de zachte gitaren van Aldous Harding. Op haar muziek wordt dikwijls het label gothic folk geplakt, een term waar ze zelf mee op de proppen kwam. Maar met haar nieuwe album Designer toonde de Australische dat er ook eens een rooskleurig randje aan haar muziek kan zitten.
Met dat nieuwe album trok ze naar één van onze favoriete plekken in Brussel, de Rotonde in de Botanique, en die was helemaal uitverkocht. Een teken dat Designer goed onthaald werd? Daar leek het alvast op in de Rotonde, want enkele gezichten straalden toen ze Harding op het podium zagen stappen. Terecht, want haar recentste worp is er eentje om op het gemak van te genieten, en dat was het enige doel dat we die avond voor ogen hadden.
Als eerste kregen we “Designer” vanop Designer –hoe kan het ook anders– op ons bord gesmeten en al snel kregen we een goed beeld van hoe Harding deze avond ging vullen: veel nieuw werk, zware drumlijnen die op prachtige wijze contrasteerden met haar engelenstem, en warme akoestische gitaren die je een aai over je bol gaven telkens wanneer ze passeerden. Ja, daar hadden we wel zin in.
Dat contrast in de muziek van Harding was mooi, maar vooral aangrijpend. We hunkerden er constant naar. Op het nieuwe duo “Zoo Eyes” en “The Barrel” bijvoorbeeld fungeerden de bas en drums als houvast voor wanneer we dreigden van onze wolk te vallen, de wolk waar de honingzoete gitaren ons mee naartoe namen.
Terwijl wij door de lucht zweefden, was Harding nochtans bloednuchter. Aankomend met een Red Bull in haar hand en de conversatie met het publiek pas na vijf nummers voorzichtig opzoekend, ook al was dat vooral een verplicht nummertje. Er vonden enkele worstelsessies met de draad van haar microfoon plaats voordat ze een lach niet meer kon onderdrukken en haar mysterieuze masker eindelijk afviel. Maar wat wij vooral onthouden, waren de grote ogen en eigenaardige bekken van Harding. Este Haim was er niets tegen.
Toch werd het soms net iets te serieus en hadden we graag enkele van die gekke bekken gezien. Als Harding naast haar pianiste ging zitten, reageerden we eerst zeer enthousiast, maar net zoals op de plaat bleek “Damn” meer een langgerekte, eentonige klaagzang te zijn. Ook “Pilot” vertoonde dezelfde symptomen. Even vielen we door de wolken heen tot op de begane grond, en daar hielden we toch enkele blauwe plekken aan over.
Een uur gaat snel voorbij en dat bleek ook zo bij Harding. Gelukkig voor ons keek ze niet op een minuutje en kregen we zelfs nog “Right Down the Line”, origineel van Gerry Rafferty, te horen. De Australische bracht ons tot rust door middel van haar intieme, donkere folk en door een meditatiesessie gebracht met haar engelenstem en minzame gitaar. Tegelijkertijd liet ze de zon nog maar eens stralen op het wolkendek van Designer.
