De Britse zangeres Rosie Lowe liet vandaag haar nieuwe album YU op de wereld los. Een knap staaltje muziek dat de grenzen tussen pop-, r&b- en jazzmuziek afwisselend aftast. YU is het vervolg op Control, haar sterke debuutalbum dat ze uitbracht in 2016, en ligt ongeveer in dezelfde lijn qua stijl. Het valt wel op dat Lowe meer experimenteel te werk is gegaan om YU net dat tikkeltje specialer te maken.
“Birdsong”, de eerste single die we eind januari al te horen kregen, combineert een groovy drum loop met bas synths. Lowe’s hese en zachte stem valt enorm op door deze simpele bezetting in de strofes. Samen met enkele synthpads en soundscape elementen bouwt Rosie op naar het catchy refrein, waarin ze ons ritmische lyrics brengt, afgewisseld met een mannenkoor dat de titel van het nummer zingt. Rosie deed hiervoor een beroep op vier van haar favoriete zangers, waaronder Jamie Lidell, bekend van het zalige “Another Day”. “Birdsong” is door deze feelgood vibe een nummer dat qua hitgehalte boven de andere uitsteekt. Het sterke “Pharaoh” werd ook als single uitgebracht en passeerde bij ons al de revue.
YU mag in totaal dan wel een drie kwartier aan muziek brengen, toch zijn er enkele atypische songs die enorm kort zijn. De recordhouder is “Body//Blood”, een song die de volle minuut en drie seconden duurt. Persoonlijk vinden wij een minuut veel te kort om een nummer te laten ontwikkelen of een verhaal te vertellen. Waarschijnlijk is dit wel een bewuste en weloverwogen keuze van de zangeres, want ook “Valium” en “Shoulders”, dé perfecte soundtrack voor een zonnige middag, duren niet langer dan anderhalve minuut.
Het andere uiterste is dan ook weer aanwezig. Het zes minuten tellende “The Way” is een samenwerking met de Amerikaanse rapper en producer Jay Electronica en is het eerste exemplaar dat geschreven werd voor dit nieuwe album. Lowe zingt over een ‘heartbeat’ en dat wordt ook tijdens de strofes duidelijk in de drumlijn, die deze hartslag imiteert. Samen met enkele Rhodesklanken evolueert “The Way” naar een echt catchy poprefrein dat je na één keer luisteren kan meezingen. Lowe en haar producer Dave Okumu, beiden grote fans van Jay, vonden dat deze song pas echt af zou zijn met de stem van de bekende rapper erbij. Toeval of niet, pas op het einde van “The Way” krijgen we Jay een eerste keer als lead te horen in een outro die een totaal ander nummer lijkt te zijn en er precies achteraf is bijgezet. Het deel waarin Lowe zingt, is op zich eigenlijk een perfect afgewerkt en al vrij lang geheel op zich; het had onze favoriet van de hele plaat kunnen zijn.
YU is, zoals reeds gezegd, een album dat in lijn ligt met Lowe’s vorige werk, maar toch brengt het meer variatie. Niet alleen draagt de duur van de nummers hieraan bij, ook de verschillende instrumenten zorgen ervoor dat de plaat keer op keer verrast. Het is duidelijk dat Lowe fan is van elektrische piano’s. Heel wat nummers, waaronder het romantische “ITILY”, draaien rond deze jazzy klanken. Afsluiter “Apologise” begint dan weer met een akoestische piano klank, weliswaar door enkele effecten gesleept. In het zeemzoete “Mango”, waarin Rosie het aards paradijs bezingt, horen we dan weer een elektrische gitaar aan het werk. De onverwachte akoestische gitaar in “Little Bird” maakt de variatie compleet.
Rosie Lowe is en blijft een straffe multi-instrumentaliste, die aardig goeie r&b-songs levert. En met haar nieuwe album YU maakt ze duidelijk dat ook haar meer experimentele kant de moeite waard is om te ontdekken. Wie Rosie Lowe in de buurt aan het werk wil zien, is er spijtig genoeg aan voor de moeite. De zangeres heeft nog geen optredens gepland in België of een van onze buurlanden.
