This Old Dog, de vorige plaat van Mac DeMarco, zit nog fris in ons geheugen en voor we het wisten bracht DeMarco de singles “Nobody” en “All Of Our Yesterdays” uit. De Canadees zat dus niet stil, want bijna exact twee jaar na zijn vorige langspeler stelt hij ons Here Comes the Cowboy voor. Het is zijn eerste plaat die uitkomt via zijn eigen label en werd opgenomen in zijn eigen Jizz Jazz studio.
Over zijn nieuwste plaat wist Mac DeMarco het volgende te zeggen: ‘This one is my cowboy record. Cowboy is a term of endearment to me, I use it often when referring to people in my life. Where I grew up, there are many people that sincerely wear cowboy hats and do cowboy activities. These aren’t the people I’m referring to.’
Niets is minder waar, want een rasechte cowboyplaat is het niet geworden. Mac DeMarco ruilt op Here Comes the Cowboy zijn eeuwige pet in voor een cowboyhoed, maar daar blijft het dan ook bij. Toch is zijn nieuwe lp in de eerste plaats een stap vooruit, want waar hij met This Old Dog zijn zelfverklaarde jizzjazz bracht, gaat hij nu verder door ons een boeiend experiment voor te schotelen.
Dat betekent niet dat DeMarco zijn gekende jizzjazz helemaal weggooit. Ondanks dat hij verrassend uit de hoek durft komen –en daarover straks meer– zien we dat hij naast enkele kleine cowboyknipogen nog altijd hetzelfde, herkenbare lo-fi geluid in zijn muziek weet te steken. Zeker op “All Of Our Yesterdays” en “Finally Alone” is dat duidelijk; hier haalt hij weer zijn typische geluid boven dat we al enkele jaren van hem gewoon zijn.
Maar als we vergelijken met zijn vorig werk, doet DeMarco het op Here Comes the Cowboy iets kalmer aan. DeMarco is vooral rustiger geworden, en dat kenmerkt heel de plaat. Laid back is een term die we sowieso toekennen aan DeMarco’s muziek, maar hier kiest hij regelrecht voor een down-tempo. Alles mag nog net dat tikje trager gaan. Zo klinkt opener “Here Comes The Cowboy” als een repeterende wandeling en “K” doet ons dan weer zin krijgen in een sigaretje terwijl we in een zonovergoten prairie liggen. De nieuwe van Demarco moeten we op ons gemak consumeren. Misschien is er meer cowboy aan deze plaat dan we eerst dachten.
Die cowboy horen we vooral terug in de akoestische gitaren. Doorheen heel het album serveert DeMarco ons een minimalistisch gitaargeluid dat, ondanks de toch wat simplistische en eentonige vorm, blijft fascineren. In de eenvoud ligt de schoonheid, en dat weet de man met het spleetje tussen de tanden maar al te goed. Als DeMarco ons ‘Hey Cowgirl’ toezingt op “Hey Cowgirl” beseffen we dat hij niet meer nodig heeft dan een paar gitaarakkoorden en zachte drum –en baslijnen om ons gerust te stellen.
Tegelijk is Here Comes The Cowboy ook een plaat waarmee hij ons kan intrigeren. We krijgen een verrassende piano te horen op “On The Square”, alsof DeMarco iets te veel naar trage soul uit de jaren zeventig heeft geluisterd. “Heart To Heart” blinkt dan weer uit in zijn elektronische versieringen, die tegen de melancholie van de diepe en langzame bassen ingaan.
Ondanks dat dit alles nogal vreemd staat op een cowboyplaat, blijft het album als geheel overeind. Mac Demarco slaagt erin ons te boeien door flegmatische eenvoud en pakkende versieringen te brengen die ons verrassen. We zijn onder de indruk van de manier waarop DeMarco zichzelf op zijn nieuwste plaat trouw blijft en toch af en toe net buiten zijn eigen lijntjes durft te kleuren.
Op zondag 30 juni speelt Mac DeMarco in The Barn op Rock Werchter en op woensdag 13 november staat hij in de Ancienne Belgique te Brussel.
