Gisterenavond hield Rat Boy halt in de Trix om zijn album voor te stellen dat begin dit jaar uitkwam. Nadat we Internationally Unknown dus al maandenlang verslonden, kregen we die eindelijk live te horen. De verwachtingen lagen hoog, en Rat Boy loste die allemaal probleemloos in. De onuitputbare Jordan Cardy en kompanen toverden de zaal om tot een waar athemparadijs en het werd een avond die nog lang zal blijven nazinderen.
Opener van de avond was het Limburgse Baltimore. Dit viertal had een leuke insteek, maar liet ook heel wat steken vallen. Hun songs staken origineel in elkaar en hadden iets vernieuwend over zich. So far so good, want we waren helemaal mee in hun indie rock sound. Wanneer de mannen dan nog nauwkeurig opbouwden richting sfeervolle hoogtepunten, was het plaatje bijna compleet. Bijna, want de allesbehalve toonvaste zanger gooide roet in het eten. Hij miste noten met de regelmaat van de klok en het werd regelrecht irritant om naar te luisteren. Dat zijn stem dan ook nog niet de sterkste was, werd verdoezeld met een karrevracht reverb, maar de meerwaarde daarvan was ver te zoeken. Jammer, want van de songs zijn we overtuigd. Werk aan de winkel dus!
Om de komst van Rat Boy aan te kondigen, werd een instrumentale sample van “My Name Is Rat Boy” afgespeeld. De langharige energiekelingen betraden het podium en zoals gehoopt, werd er zonder aarzelen van wal gestoken met de meebruller: ‘IIIIIIII switch, flip the beat up live’. Live klonk die eerste van zijn zovele anthems even aanstekelijk als op plaat, en daarmee was prestatie nummer één een feit. Het eerste deel van de set bevatte Rat Boy’s meest krachtige, snelle, genadeloze en felle nummers. Het was vooral de punkrock-zijde die hier in ons gezicht geduwd werd, en we wilden niets liever. De power spatte er vanaf en niemand kreeg de mogelijkheid om stil te blijven staan.
https://www.instagram.com/p/BxLVQwBnaxB/
Dan was het tijd om zijn typische mix van punk, ska en de nodige hiphop-invloeden ter afkruiding boven te halen. Van het groovy “Don’t Hesitate” (waarbij vol overgave in de micro gekrijst werd tijdens de ‘don’t hesitate’-backing van het refrein) tot de raps en anthems van “Revolution” en het dansen-dansen-dansen op “Get Over It”. Rat Boy haalde het onderste uit de kan en zorgde voor een gevarieerde set, die over heel de lijn overtuigend klonk. Op geen enkel moment was de zanger buiten adem, leek iemand het feestje even op pauze te willen zetten of miste de band de timing van de samples. Consequent los erop.
Minder consequent was het enthousiasme van het publiek. Iedereen deed mee tijdens de nummers, maar al gauw merkte Rat Boy op dat het ongemakkelijk stil was tussendoor. Zelf zorgde hij voor grappige situaties door “Wonderwall” te spelen en de drummer te verplichten mee te zingen of door al lachend voor tien seconden over te gaan naar Limp Bizkits “Break Stuff”. Het moest allemaal niet te serieus zijn, en het publiek nam dat aanstekelijke enthousiasme uiteindelijk ook over. De danspassen namen exponentieel toe, evenals het gejoel tussendoor. ‘Fuck the place up, steal some merch!’ was de boodschap, maar daar durfde niemand zich aan wagen.
Slechts één rustpunt gunde Rat Boy ons. Op “Laidback” bleef het gitaargeweld even voor wat het was en kon een beetje op adem gekomen worden. Dat kón, maar gebeurde niet, want ook dit nummer werd zo luid mogelijk meegeschreeuwd. Die iets meer trage en laidback vibe was wel welkom, want daarna werd er nog een serieuze lap op gegeven met opnieuw de afwisseling van dikke punk, een hiphop sound die inwerkte op de heupen, ska-invloeden die een glimlach op je gezicht toverden en ettelijke meebrulmomenten.
Rat Boy bleef maar gaan. Geen enkel teken van moeheid of routine stak de kop op. Vrij bewonderenswaardig, aangezien er geen seconde stilgestaan werd en Rat Boy’s zanglijnen ofwel veel longcapaciteit vereisen ofwel schreeuwerige, vrij stemvernielende anthems zijn. Tijdens afsluiter “I Wanna Skate” duwde iemand van het publiek zelfs een skateboard onder zijn voeten en intussen presteerde hij nog steeds moeiteloos. Hoe zelfs?
De avond was ongezien entertainend, muzikaal gevarieerd én perfect uitgevoerd. Het was duidelijk dat Rat Boy veel meer kan dan de schreeuwende punker staan uithangen; hij kan zingen, rappen, heeft een eindeloze longcapaciteit en houdt zich intussen niet in om er een spetterend feestje van te maken.
