LiveRecensies

Sticky Fingers @ Het Depot: Please sing!

Sticky Fingers heeft sinds zijn bestaan al heel wat woelige waters doorzwommen, maar toch wisten ze een trouwe fanbase op te bouwen. De band uit Australië mixt in hun muziek zowel reggae, psychedelica en indierock en dat slaat aan. In 2016 kondigde het vijftal aan om even een hiaat van onbepaalde duur in te lassen, nadat bekend werd dat frontman Dylan Frust kampte met een alcoholprobleem. Hij werd ook beschuldigd van het fysiek bedreigen van singer-songwriter Thelma Pulm. In 2018 melde de band uit Sydney zich echter alweer terug en dat met single “Kick On”. Het verleden heeft de band alvast achter zich gelaten en dat geldt ook beetje op muzikaal vlak. Op hun vierde en meest recente plaat Yours to Keep gingen ze nog iets meer de indierock richting uit. Gisteren stonden ze in een volle zaal van Het Depot om deze voor te stellen, al waren het vooral de oudere nummers die het werk deden.

Er was al heel wat volk in Het Depot en dat had duidelijk zin in een zomers feestje. True Vibenation mocht de zaal opwarmen, en of ze dat deden. Met hun aanstekelijke dancehall kregen ze al heel wat heupen los. Het drietal van Down Under wist dankzij het bespelen van trompet en saxofoon hun muziek van nog meer vreugde te voorzien en dat werd ook door het volle middenplein met veel animo onthaald. Ook de mashup van verschillende nummers konden we appreciëren, evenals het aanleren van een zot dansje. True Vibenation zette een leuke supportshow neer, die het vroeger komen beloonde met een zomers gevoel en heel veel levensvreugde.

Fans van Sticky Fingers moesten lang wachten op een tweede optreden van de band in België, maar iets na halftien was het dan toch eindelijk zover. Op de tonen van Underworld’s klassieker “Born Slippy” betrad het vijftal de bühne. Een vliegende start nam de band echter niet meteen met “Land of Pleasure”. Een slechte geluidsmix strooide wat roet in de feestvreugde en de zang van zowel Dylan als bassist Paddy Cornwall waren maar moeilijk te verstaan. Dat de band er stond was een wonder, want frontman Dylan Frust werd gisterenochtend wakker zonder stem. Cancellen was echter nooit een optie voor de band, maar dat de stem niet helemaal herstelt was, (wat ook volstrekt logisch is), werd toch wel ook duidelijk op “Sad Planets” en “101 Flight”, waarbij zeker het laatste moeilijk te zingen bleek.

Sticky Fingers evolueerde sinds zijn beginjaren van een eerder reggaeminded band naar een ‘familie’ waar rockende gitaren steeds meer de overhand nemen. Desondanks speelde de band uit Sydney ook nummers zoals “Gold Snafu” waarmee de groep al snel een vrolijke sfeer wist te verspreiden. Maar er doken gisteren ook heel wat slordigheden op bij het spelen van voornamelijk nieuwe nummers. Zo klonk “Loose Ends” iets te nonchalant en ook “Kick On” was iets te kladderig. Vooral muzikaal klonk het iets minder fraai dan de leuke studioversies en een echte verklaring voor de nalatigheid bij de meer recentere nummers konden we niet vinden.

Helemaal uitverkocht was Het Depot niet, maar dat het middenplein stampvol stond, is geen leugen. Sticky Fingers zien in België, is zeldzaam en net daarom was de sfeer zo uitbundig tijdens hun optreden in Leuven. Er werd echter niet altijd gefeest, want nummers zoals het goed gebrachte “Cool & Calm” zorgden ervoor dat de batterijen heel even weer opgeladen konden worden en er resoluut van de muziek genoten kon worden. Het verbaasde ons desondanks dat het tedere “Not Done Yet” één van de uitblinkers van gisteren was. Ondanks dat de stembanden van Dylan Frust hoorbaar al betere tijden doorstaan hebben, zorgde dat net voor een ruw kantje dat bij de sfeer van het nummer paste. Zeker wanneer de mondharmonica bespeeld werd door de drummer (tevens ook de drummer van The Delta Riggs, de eigenlijke drummer van Sticky Fingers is helaas ziek) werd “Not Done Yet” tot iets speciaals verheven.

Het optreden kwam op dreef en vertrok definitief toen de heren van True Vibenation de boel mee op stelten mochten brengen met hun blaasinstrumenten. “Everybody’s Talkin’ Bout It” was al een mooie voorzet, maar het waren toch vooral “Velvet Skies” en “Bootleg Rascal” die pas echt wisten te scoren. Lekker uitgesponnen zorgden ze voor een ontspannen vibe die even alle tragedie en miserie van de wereld deed vergeten. Het reggaesfeertje werd nog wat versterkt met een kleine wietgeur, die trouwens later in het concert nog meer aanwezig was. Vermakelijk was het zeker, maar ook hier werd er weer (voor heel even) tijd gemaakt voor een rustiger momentje met het weergaloos gebrachte “Rum Rage”. 

‘Hooligan’ Paddy Cornwall weet met meer dan tien jaar ervaring op de teller hoe je het publiek naar je hand zet en dat was ook wat hij deed. Soms leek Paddy wel één van de Gallagher’s te zijn. Een enfants terrible pure sang, maar dan wel een sympathieke en charismatische die ook regelmatig het publiek opzocht. Net voor de bis werden we overigens nog getrakteerd op een meezinger: “Australia Street”. De definitieve ontlading kwam steeds dichterbij en zorgde in het slot voor een gloed aan euforie. Met een kleine stage-invasion zorgde nieuwtje “Another Episode” voor een fijne start van de bisronde en ook frontman Dylan dook even het publiek in. “How To Fly”, misschien wel hun bekendste nummer dat ze tot nog toe hebben uitgebracht, zette de boel helemaal op stelten zetten en bracht iedereen aan het springen.   

Sticky Fingers speelde meer dan anderhalf uur een vermakelijk optreden en dat is opmerkelijk voor een band die bijna had moeten cancellen door stemproblemen van Dylan Frust. Had de band er niet naar verwezen, was het wellicht menige aanwezige niet opgevallen. De woelige jaren liggen misschien achter hun, maar dat ze nog steeds voor een strakke rockshow kunnen zorgen die je toch wel eens meegemaakt moet hebben, toonden ze gisteren nog maar eens. Dat de nieuwe nummers live iets minder goed overkwamen dan de oudere nummers was gelukkig geen spelbreker van een verder goede show. Nu valt er alleen nog maar te hopen dat ze ons land iets vaker zullen aandoen, want over een hechte fanbase beschikken ze in dit Belgenland al zeker.

Setlist:

Land of Pleasure
Sad Songs
Gold Snafu
Flight 101
Loose Ends
Cool & Calm
Not Done Yet
Kick On
Everybody’s Talking’ Bout It (met True Vibenation)
Velvet Skies (met True Vibenation)
Bootleg Rascal (met True Vibenation)
One By One
Rum Rage
Liquorlip Loaded Gun
Australia Street

Another Episode
How To Fly (met True Vibenation)

2016 posts

About author
Schrijft wel eens iets...
Articles
Related posts
LiveRecensies

Het Zesde Metaal @ Het Depot: Knuffel van gitaren

Begin dit jaar bracht Het Zesde Metaal een zesde album uit; een album dat ze liever niet hoefden te maken. Het Langste…
LiveRecensies

Béla Fleck's Bluegrass Heart @ Het Depot: Epische bluegrass gebracht door rasmuzikanten

Wie afgelopen zondag naar de Grammy’s keek, zag daar As We Speak van Béla Fleck samen met Zakir Hussain, Edgar Meyer en Rakesh…
InstagramLiveRecensies

Sound Track 2023: Finale Vlaams-Brabant @ Het Depot (Leuven)

Het is nu al het derde keer dat VI.BE en de livesector in Vlaanderen Sound Track organiseren, een kansenparcours waarbij in alle…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.