Altın Gün is zo stilaan een hot topic aan het worden in de hedendaagse muziekwereld. ‘Turkse psychedelische folkrock’ is de noemer die het vaakst op de tonen van Altın Gün wordt gekleefd, al doet die term de muziek volgens ons oneer aan. De Nederlandse band werd opgericht als een soort van coverband van nummers uit het genre uit de zestiger en zeventiger jaren, maar geeft er zo’n danige zwier aan dat de muziek nooit gedateerd gaat klinken, en wel integendeel. Na een concert op KEXP, een uitverkochte Orangerie en een plaatsje op de affiche van Pukkelpop, kan je wel stellen dat je niet verkeerd bezig bent.
Dat Altın Gün ook in het rijtje ‘psychedelische rockbands’ thuishoort, wordt meteen duidelijk. “Yolcu” is een exotische psychedelische rocksong geworden die het vooral moet hebben van z’n gitaarwerk, begeleid door strakke percussie en een vette baslijn her en der. Het nummer is, zoals wel vaker het geval is, een herwerkte cover van wijlen Neşet Ertaş, een Turkse folkartiest die vooral aan het eind van vorige eeuw zeer bedrijvig was. Het hedendaagse “Yolcu” lijkt sterk op het originele nummer, ware het niet dat de bağlamariff hier heel wat vlotter gaat klinken, waardoor de song perfect zijn evenwicht weet te vinden tussen folklore en muzikale relevantie.
Voor het tweede nummer werd dan weer uit een heel ander vaatje getapt, en ligt de focus veeleer op het dansbare. “Vay Dünya” —we wagen ons ook hier niet aan een vertaling— werd ongeveer een jaar geleden al uitgebracht als single. De dromerige synths draaien je heupschroeven los na enkele seconden, het groovy samenspel tussen bas, drums en percussie doet de rest. Daarnaast is “Vay Dünya” een zeer dynamische song, die om de zoveel tellen weet te verrassen met nieuw geluid. Ondanks dat we geen snars verstaan van wat Erdinc Ecevit Yildi ons allemaal vertelt, weet het nummer zich zonder moeite een hele dag tussen onze twee oren te nestelen.
Dat Altın Gün ook een begiftigd zangeres in zijn rangen heeft, staat als een paal boven water. Merve Dasdemir weet met haar klok van een stem de nummers vaak een zwoele draai te geven, waar ze bij bijvoorbeeld “Leyla” met glans in slaagt. Ook de zweverige intro van “Anlamam Derdimi” en het zwoele baslijntje in “Şoför Bey” horen we graag onderbroken worden door haar stemgeluid. We weten niet wat Dasdemir tijdens die tweede allemaal prevelt, maar geloven het alleszins. Ook ons geloof in het onder de knie krijgen van de Turkse taal wordt versterkt, doordat de rede snel mee te lippen valt. Of dat geloof terecht is, laten we in het midden…
Afsluiten doen de Nederlanders met het zeer elektronisch getinte “Süpürgesi Yoncadan”, een kunstje dat ze ook live al nu en dan overdeden. En dat is terecht, want “Süpürgesi Yoncadan” zorgt met z’n zweverige synths telkens voor een orgelpunt in de liveset. Voeg daar de begeesterende stem van Erdinc Ecevit Yildi aan toe en een apotheose aan de hand van een oosters getinte synthsolo, en je krijgt weer zo’n nummer waarop je heupen het moeilijk krijgen hun enthousiasme in te dijken. Leuke afwisseling met de psychedelische rock, en dat zonder de conformiteit van het album te schaden.
Altın Gün weet ons op hun tweede plaat weer ongelofelijk te verblijden met zijn originele en relevante mix van oud en nieuw geluid. Ondanks de onmiskenbaar bevreemdende klanken, aangevuld met een taal waar we geen jota van verstaan, weten de Nederlanders hun muziek toch zeer toegankelijk te laten klinken. Gece is volgens ons dan ook net dat tikkeltje sneller in te lepelen dan voorganger On, en doet ons daarom vermoeden dat de band zijn hoogtepunt nog niet heeft bereikt. En als we het dan toch over hoogtepunten hebben, zou hun passage op Pukkelpop best wel eens onder die noemer gecategoriseerd kunnen worden…
Altın Gün speelt op zaterdag 17 augustus op Pukkelpop.
