LiveRecensies

Ten Fé @ Trix: Zoetigheid zonder tandpijn

Ten Fé is een vijfkoppige band uit Engeland, die voor het eerst het kanaal overstak om België te verblijden met hun gelukzalige indie rock. Begin maart kwam hun tweede fullalbum Future Perfect, Present Tense uit, waarop hun uitgebalanceerde sound echte droomsessies van hun nummers maakte. Het leek ons een hele opgave om dat alles live even sfeervol en afgewerkt te laten klinken, maar daar slaagden ze gisteren in de Trix schijnbaar moeiteloos in. Het werd een avond zweven op de roze indie wolk van Ten Fé.

Het Belgische Homegirl mocht openen, maar dat werd geen homerun. Het viertal ging de indie richting uit en op het eerste gehoor zat de sound goed, maar erg lang konden die nummers onze aandacht niet vasthouden. Ze klonken iets te eentonig en duurden gewoonweg te lang. Daarnaast bracht Homegirl ook gewaagdere songs met meer synths. In de studio zullen die ongetwijfeld openbloeien tot intrigerende gehelen, maar live miste er iets. De band klonk te leeg voor het effect dat ze wilden bereiken. De drummer speelde te rechtdoor, en meer backings of een effect op de stem hadden het geheel een krachtig duwtje in de rug kunnen geven. Al bij al lijkt het ons dat Homegirl nog wat op zoek is naar hun sound. Als ze daar nog even hun tijd voor nemen, zien we het nog wel goed komen met deze band.

Ten Fé stak van wal met “Won’t Happen” en dat werd een opener van jewelste. Vanaf seconde één van de intro klonken de Britten harmonieus en direct was duidelijk dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn. Meteen daarna werden we geconfronteerd met de uitzonderlijke stem van de frontman, die op z’n dooie gemak een tamelijk hoge, maar vleiende klank door de Trix verspreidde. Vooraleer we dat goed en wel verwerkt hadden, kwamen de mannen in het refrein aanzetten met een eerste van hun zovele mooie samenzangmomenten. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kreeg Ten Fé de zaal al bij dat eerste nummer aan het meeklappen. Een opener van formaat, waar iedereen al volledig in mee was.

https://www.instagram.com/p/BxGHP73HiGi/

Heel de zaal ging op in de warmte die Ten Fé uitstraalde. Ze wisselden af tussen nummers uit hun eerste en tweede album, en die konden allemaal even goed bekoren. De gelukzaligheid droop er vanaf, waardoor het roze-wolkfenomeen zich haast constant aandiende. Hun grootste troeven waren zonder twijfel de samenzangmomenten en gitaarsolo’s. Wanneer de bandleden samen zongen, kregen we het op de meest aangename manier benauwd; zo harmonieus, gevoelig en zweverig klonken ze. Hun zang deed het ganse publiek gloeien, en van ons mochten die momenten blijven duren. Ook de gitaarsolo’s misten hun effect niet, doordat die steeds bijdroegen aan de behaaglijke sfeer. Het ging dus niet om het tentoon willen stellen van het talent op het podium. Integendeel, en die bescheidenheid en focus op het geheel sierden de lead gitarist enorm.

Nadat stuk voor stuk hoogtepunten de revue passeerden, haalden ze dan toch een drietal nummers boven die niet hun sterkste creaties zijn. Iets te rechtdoor om echt te kunnen boeien of wat te veel van hetzelfde patroon; objectief gezien waren dat de mankementen halfweg de set. Maar toegegeven, niemand stond stil en ook wij waren volop aan het meebewegen. Omdat de sound zo zeemzoet en toegankelijk was, leek die dip in creativiteit niemand te storen.

https://www.instagram.com/p/BxGUaQciag9/

Om de set weer helemaal recht te trekken, was het de beurt aan “Coasting”, waarmee ieders gelukzalige gevoel weer als een pijl de lucht in schoot. In al wat volgde, waren het opnieuw de backings die ons deden zweven en die dan opgevolgd werden door een zoete gitaarsolo om het plaatje compleet te maken. Een recept met een hoge dosis zoetigheid, maar we kregen er allesbehalve tandpijn van. Na al die upbeat indienummers was het tijd voor een ingetogen cover van Bruce Springsteens “I’m On Fire”, en die miste zijn effect niet. Je kon een speld horen vallen en het publiek genoot met volle teugen van de schoonheid van de samenzang. Tot slot serveerden de mannen een laatste krachttoer, waarin ze nog enkele beeldende nummers op ons afvuurden volgens hun gesuikerde recept, ons hart verwarmden en achterlieten met een ronduit gelukkig gevoel.

Ten Fé was in form. De combinatie van hun strakke samenspel, betoverende zang en mooie opbouw, die meestal in de richting van een gitaarsolo ging, maakte werkelijk harmonieuze verhalen van hun nummers. Zelfs de minder sterke songs stonden nog steeds als een huis, omdat de sfeer helemaal juist zat en de zaal nu eenmaal meezweef op Ten Fé’s roze wolk. Het is uitkijken geblazen naar hun volgende passage.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ten Fé - "Heaven Sent Me"

Ten Fé weet van geen ophouden! De vijf mannen uit Engeland hebben klaarblijkelijk helemaal hun draai gevonden op hun roze wolk en…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ten Fé - "Candidate"

Ten Fé is een vijftal dat z’n thuishaven heeft op een roze wolkje boven Engeland. De band brengt nummers die je eigenlijk…
MuzieknieuwtjesUitgelicht

Record Store Day 2019: RSD volgens artiesten & muziekindustrie

Overmorgen is het Record Store Day en wij zijn lang niet de enigen die daar enthousiast over zijn. Bij verschillende artiesten, platenzaken…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.