We hebben er weer een schitterende en vooral heel gevarieerde avond opzitten op Les Nuits in Botanique. De psychedelia boordevol beats van Johan Papaconstantino werd later aangevuld met Aloïse Sauvage, die dan weer de hiphoprichting uitgaat. De programmatie van die twee biedt wat ons betreft het beste van twee werelden, maar het zou ons niet verbazen als een deel van het publiek slechts voor een van beide gekomen was. De genrekloof is vrij groot, maar doordat zowel Papaconstantino als Sauvage die dansbaarheid delen, bleek dat geen probleem te zijn.
Vooraleer we onze benen konden losschudden, moesten we even de tijd nemen om de mooie zaal (de ‘Grand Salon’) in ons op te nemen. De gezellige stoelen om in weg te zakken en het betoverende decor waren verrassing twee van de avond. Surprise één was namelijk het verbod op drank in de zaal, waardoor een aantal mensen hun pint om ter snelst moesten binnenkappen voor de deur, wij incluis.
De zachtheid van die zeteltjes werd uitgetest tijdens het eerste nummer van Johan Papaconstantino, maar daarna kreeg de jongeman heel de zaal al zorgeloos aan het dansen. Iedereen liet zich gaan en Papaconstantino leek nog het meest beheerst van heel de zaal. Behalve oprechte glimlachen en bedankingen tussendoor stond hij daar onverstoord zijn ding te doen; nonchalant aandoend en tegelijk los erop.
Aan die uitbundige reactie van de zaal te zien, waren wij lang niet de enigen die Papaconstantino’s songs enorm aanstekelijk vonden. Maar het was niet alleen dansbaar, hij pakte het ook nog eens origineel aan. De Fransman schakelde af en toe de autotune in alsof het zijn backings waren en dat gaf zijn sowieso al plezante nummers een extra speelse dimensie. Ook kent hij zijn weg op de sitar en elektrische gitaar, waarmee hij tussendoor de leukste riedeltjes speelde; nooit te veel of te weinig, maar altijd perfect gedoseerd en getimed om ieders heupen aan het bewegen te zetten.
Af en toe kwamen er heuse discovibes op de voorgrond, maar de constante in zijn sound was psychedelia met dikke beats onder. De rijzende sterren van Altın Gün met hun gelijkaardige aanpak stonden die avond in een andere zaal van Botanique, maar Papaconstantino moet helemaal niet onderdoen. Integendeel, we hopen dat deze Franse jongeman binnenkort dezelfde groeispurt kan doormaken. Alle aanwezigen stonden er in ieder geval zot van, waardoor de muzikant een van zijn meest catchy sitarhitjes opnieuw liet passeren om af te ronden.
Vervolgens was het de beurt aan Aloïse Sauvage. Ze had het ‘podium’ (lees: de mat) voor zich en haar twee bandleden stelden zich daarachter op. Op het eerste zicht zag dat er kaal uit, maar dan begon de jongedame de ruimte te bespelen alsof haar leven ervan afhing. Van meet af aan werkten haar constante dansmoves erg intrigerend, en dat ze ondertussen moeiteloos bleef zingen en rappen, maakte het enkel meer bewonderenswaardig. Live klonk ze erg goed en er viel haast niets op aan te merken. De enige moeilijkheid van de avond was de lichte overdosis aan (bedoelde) autotune op haar tweede nummer. Verder was haar set één lang hoogtepunt.
Een heleboel energieke nummers werden op ons afgevuurd en de zaal stond in vuur en vlam. Tussen de nummers door gingen alle lichten steeds even uit, waardoor de spanning voor de volgende song werd opgebouwd en tot een ontploffen kwam wanneer Sauvage de eerstvolgende noten inzette. Echt spectaculair werd het wanneer ze doorheen de ruimte slingerde aan een kabel die aan het plafond hing. Ze danste ermee en haalde de acrobate in zichzelf naar boven door rond te spinnen in de lucht terwijl de zaal uit de bol ging.
Toch was het duidelijk dat Sauvage met haar beide voeten op de grond staat, want tussen haar nummers door maakte ze zich bezorgd om de mensen die haar niet konden zien of maakte ze tijd voor een shout-out naar haar mama. Ook vond ze het zichtbaar leuk dat haar nummers meegebruld werden en er enthousiast gedanst werd. Dat zette haar aan om ook zelf even te dansen, en dan bedoelen we niet zomaar een beetje willekeurig bewegen. Sauvage blijkt breakdance onder de knie te hebben en ook daarmee gooide ze hoge ogen.
Natuurlijk was Aloïse niets geweest zonder de mannen achter zich. Het was een enorme meerwaarde dat de keys en drums live werden verzorgd. De percussie klonk ongelooflijk strak en alleen al daarom was deze set het beluisteren waard. Zonder afwijking kregen we diepe beats en uitgesponnen synths voorgeschoteld, waarop Sauvage dan zanglijnen en raps entte met haar verleidelijk ruwe stemgeluid. Jawel, hiphop van de bovenste plank.
https://www.instagram.com/p/BxDkcZzl5Wm/
Haar afsluiter was misschien nog het beste nummer van heel de set. Het begon rustig en voor het eerst in haar set konden we even op adem komen. Al gauw werden we toch overrompeld door een felle opbouw en werd het een groots kippenvelmoment. Na dat epische feest dat moeilijk te overtreffen zou zijn, besloot ze uiteindelijk toch nog een laatste song te brengen. En zonder moeite creëerde Aloïse een nog hoger reikende climax met een laatste energie-uitspatting.
Het was een spetterende avond. Papaconstantino overtuigde met zijn exotische dansmuziek en Sauvage deed hetzelfde met haar hiphop. We zijn van onze sokken geblazen door die gevarieerde line-up en het laaiend enthousiaste publiek bleek dat ook te zijn. Gewaagd, maar geslaagd!
