Gelauwerde dichters zijn niet het eerste wat je op het podium van de Botanique zou verwachten, maar met Kate Tempest stond vrijdag niets minder op de affiche. Als schrijfster gooit ze wereldwijd hoge ogen, maar ook muzikaal leeft ze zich uit. Haar albums Everybody Down en Let Them Eat Chaos mixen invloeden van r&b en neerslachtige electro met de typische sound van de slam poets. Weinig uitbundige muziek, maar lyrisch sterk en intrigerend. Met een derde langspeler in de pijplijn, The Book of Traps and Lessons, bestijgt ze deze zomer opnieuw het podium. Het bleek alvast genoeg om de Orangerie helemaal uit te verkopen.
Er zijn weinig acts zoals die van Kate Tempest, en dus leek de Botanique zich ook de moeite te besparen om een echt bijpassend voorprogramma te zoeken. Daarmee willen we niet gezegd hebben dat de twee eerste acts van de avond zich niet konden onderscheiden. Het prettig gestoorde Peritelle mocht de avond inzetten. Met wat goede wil kan je het hebben over een Brusselse ‘supergroep’, die leden van Veence Hanao, Carl et les Hommes-Boîtes en Fou Detective samenbrengt. Als dat geen belletje doet rinkelen, hoeft u niet te panikeren. De jongens van Peritelle namen het publiek moeiteloos bij de hand met een lekker van de pot gerukte hiphopshow, inclusief bizarre visuals, jurken en hotpants. Een prima introductie voor hun aankomende album Ne Soyez Pas Triste.
Ook de tweede act van de avond kon best bekoren. Apollo Noir kwam helemaal alleen het podium op, met heel wat elektronica voor zijn neus. De interactie was wat minimaal, maar de muziek die hij uit de boxen liet knallen, wist wel te overtuigen. Zijn glitchy, ietwat zwaarmoedige beats kregen een heleboel mensen in beweging. Echo’s van Gesaffelstein en Iglooghost kwamen uit zijn muziek naar voren en ook de dreunende beats van Crystal Castles waren nooit echt veraf. Te ontdekken, met andere woorden.
Amper twintig minuten later verscheen Kate Tempest zonder veel bombarie al op het podium. Enkel geflankeerd door een man op synthesizers begon ze een babbeltje met het publiek, waarin ze de wens uitdrukte dat mensen hun mobieltje even links zouden laten liggen en hier zijn, bij haar, in dat moment. Die vraag hoor je tegenwoordig wel vaker, maar bij Tempest was die van cruciaal belang. Haar optredens zijn, bij gebrek aan een beter woord, verhalen. Wie even de draad kwijt was, verdween na enkele minuten onherroepelijk uit de flow van het optreden. Er waren geen beats om je karretje opnieuw aan vast te haken.
Wie goed luisterde, werd daar wel voor beloond. Met haar sappige accent en vlekkeloos gevoel voor timing wist Tempest een bijzonder gewillig publiek vrij snel in te pakken. Dat was —nogmaals— grotendeels te danken aan haar uitstekende teksten, die slingerden van wanhoop over de Brexit naar eenzaamheid in de grote stad, of van isolatie in tijden van sociale media tot het worstelen met verslaving en slecht politiek bestuur. Teksten die niet enkel op Londen van toepassing zijn, maar ook feilloos passen in Brussel. Allen Ginsberg en de beat poets zouden trots zijn.
https://www.instagram.com/p/BxA-gIuHkIA/
Dat gezegd zijnde, loerde de monotonie soms gevaarlijk om de hoek. Nummers als “Europe Is Lost” en “We Die” brachten wat broodnodige melodische verlichting in de set, die wel héél erg leunden op de stem en de delivery van Tempest. Het klinkt cru, maar puur muzikaal stelde het optreden soms relatief weinig voor. Het leek de zaal evenwel niet te deren; het enthousiasme groeide bij elk nummer, en ook het nieuwe werk viel prima in de smaak. Het zwoele “Firesmoke” viel op, en stemde even melancholisch. Tempest was op haar best wanneer ze van een drukke, luide passage kon afdalen in een intiem verhaal. Geen mens die nog aan zijn mobieltje dacht wanneer de Britse op slinkse manier haar diepste gevoelens eruit gooide.
Zelden stemt een concert echt tot nadenken, maar dat was vanavond zeker het geval. Het siert Kate Tempest dat ze zonder scrupules haar eigen ding doet. Het aanwezige publiek had niets anders verwacht, en liet zich gretig inpakken door de profetische performance van de Britse schrijfster. Een headline act wordt Kate Tempest vast niet, maar binnen haar niche zijn er weinigen die op haar niveau zullen raken, waarvoor hulde.
