Stubbleman is de nom de plume van Pascal Gabriel, een muzikant (een Belg, overigens) met een voorgeschiedenis in het punkcircuit. Gaandeweg verloor hij zijn hart aan experiment en vooral elektronica. Zo schreef hij onder meer aan verschillende grote clubhits zoals “Theme From S’Express” en “Beat Dis” (Bomb The Bass). In het verleden werkte hij als componist en geluidsingenieur samen met een reeks grote en bekende namen zoals Bebel Gilberto (eerstdaags te zien in OLT Rivierenhof), Kylie Minogue, Goldfrapp…
Op zijn nieuwe album Mountains And Plains werkt hij verder aan de exploratie van de oneindige mogelijkheden die elektronica biedt. Tezelfdertijd tracht hij dat te doen met een zin voor punk. Zo hangt hij zijn album losjeweg vast aan een road trip doorheen de States en slaagt hij erin om een eigenzinnig album in elkaar te boksen op de wip tussen intensiteit, intimiteit en een fikse portie grofkorrelige elektronica.
Kortom, Mountains And Plains verdient uw aandacht, omdat het een impressionistische sfeerplaat is die je enigszins verbaasd en verdwaasd achterlaat. Het type album ook dat je omver blaast zonder dat het echt expliciet verwoord is als ambitie. Integendeel, het album begint lekker traag en elegisch, maar bouwt track per track toe naar een vastomlijnd geheel.
Tijdens het luisteren vallen verschillende referenties op. Daarbij denken we onder meer aan de neoklassieke school als het gaat om de pianokunsten van Jones (denk Frahm, Arnalds…), maar ook de grillige en ongrijpbare elektronica van Jon Hopkins, met wie Jones een zin voor een subtiele en elegante ambient deelt, komt al eens in het vizier. Bijzonder is ook dat Stubbleman dat allemaal koppelt aan een heel eigen insteek, waarbij er onder meer gewerkt wordt met found sounds en gemanipuleerde geluiden, waardoor bands als Sigur Ros of Mogwai nooit echt veraf zijn.
Het maakt dat Mountains And Plains bij uitstek geschikt is voor beluistering met een koptelefoon. Bij voorkeur ergens onderweg, al wandelend, op de bus of trein. Deze volop tot dagdromen aanzettende soundtrack nodigt uit om te verdwalen in de muziek en er helemaal door opgeslorpt te geraken. Tezelfdertijd merk je bij verschillende luisterbeurten ook hoe Stubbleman zich vooral laat leiden door het opwindende idee om de road trip te vatten in niet echt volledig vast te pinnen geluiden, die mee deel uitmaken van zijn gelaagde composities.
In die zin is het album eerder op te vatten als een klanksculptuur. Een eigen werkstuk, een geheel, waarbij Jones’ uitgesproken gave als leverancier van atmosferische soundtracks goed naar voren komt. Daarbij komt natuurlijk ook het beeldende en filmische aspect, hetgeen je zo uit de titels haalt. De talloze snelwegen (“South 61 West 14”, “Highway Sixty Something”), de verlaten huisjes (“Longwood”) en hun geschiedenis, de impact van Moeder Natuur (“Mesa Snow”, “Great River Road”); het is allemaal terug te vinden op het heerlijk dromerige en ontzettend mooie Mountains And Plains.
