Craig David @ Ancienne Belgique (AB): Balanceren tussen erop of eronder

© CPU – Bert Savels

Noem vijf iconen van R&B uit de jaren negentig. De kans is groot dat Craig David tijdens die opsomming de revue passeert. Het Britse hitmonster heeft de wereldhits voor het uitkiezen, en dat zorgde vorig jaar nog voor vuurwerk in de uitzinnige KluB C van Rock Werchter. Wie had kunnen denken dat de TS5 DJ-avonden bij hem thuis in Miami zo’n vaart zouden lopen? Puur toeval of een slimme marketingtruc, wie zal het zeggen? Maar goed, een echt wonder moeten we het succes van zijn uit de hand gelopen project nu ook weer niet noemen. Zeker niet als je weet met wat voor een talent we hier te maken hebben. Craig David beloofde zijn publiek een broeierige combo van klassiekers en eigen nummers, en wij hoopten daarmee onze maandag wat meer kleur te geven.

Wie zich ooit al eens aan een TS5-feestje waagde, wist in grote lijnen al waaraan hij zich kon verwachten – en vooral ook waaraan niet. Van een livebandbeleving was er geen sprake, vanavond ging het enkel om Craig David en zijn eenzame werktafel. Voeg daar een flinke dosis zelfvertrouwen aan toe, en de show kon niet snel genoeg van start gaan.

© CPU – Bert Savels

Wat volgt is een korte intro, waarbij de man zijn stembanden lijkt op te warmen met een – naar onze mening overbodig – a capella refrein van “When the Bassline Drops”. Al snel vindt ook hij het welletjes, en schakelt hij een versnelling hoger met zijn wereldhit “Rewind”. Hier kwam de volgelopen AB voor, en de meegereisde smartphones mochten meegenieten.

Dat Craig David alleen op het podium staat, lijkt hem allerminst uit te maken. Hij is een rasentertainer die ruikt wat de massa van hem verwacht. Het liefst zijn dat wereldhits, en laat die nu net zijn specialiteit zijn. De klassieker “Fill Me In” vult al snel de zaal, en doet de AB een eerste maal veranderen in één grote club. Dat de man gezegend is met een duo uitzonderlijke stembanden staat buiten kijf, maar desondanks valt ook het bandje op de achtergrond niet te negeren. Bij momenten een tegenvaller, maar anderzijds ook niet onlogisch gezien de man er verder alleen voor stond.

© CPU – Bert Savels

De beats blijven ons om de oren vliegen. Craig David doet wat je mag verwachten van zijn TS5-feesten. De mix van eigen nummers en klassiekers voelt soms als een voltreffer. Vooral de combo van zijn “Walking Away” en de hiphopklassieker “Still Dre” werd meer dan gesmaakt. Ook zijn versie van “Music Sounds Better With You” zullen we morgen nog eens op YouTube zoeken. Op andere momenten was het eerder een goedbedoeld schot naast de roos. Zeker wanneer de klassieker “Rendezvous” en Drake’s “One Dance” samensmolten in de boxen, deed dat even pijn aan de oren. Ook op de melige versie van Justin Bieber’s “Love Yourself” zaten we niet meteen te wachten, maar toch bedankt voor de moeite, Craig.

Het publiek liet het niet aan zijn hart komen, want samen met de rondgestrooide bassen gingen ze meermaals uit hun dak. Zeker al toen een combo van absolute klassiekers op ons werd losgelaten. TLC’s “No Scrubs”, Eve’s “Who’s That Girl” en Cyprus Hill’s “Jump Around” deden wat ze overal ter wereld doen: de massa aan het feesten brengen. En ja, op een maandag lijkt dat ook aardig te lukken hoor.

© CPU – Bert Savels

We willen niet oneerbiedig zijn, maar af en toe voelde Craig David’s show aan als een veredelde scoutsfuif, die geleid werd door een wereldster. Dat gevoel bereikte zijn climax toen Sean Paul’s “Temperature” door de zaal weerklonk. Iets waar we niet meteen op zaten te wachten. Op andere momenten zagen we dan weer het hitmonster tevoorschijn komen dat bommetje na bommetje op het publiek dropte. Nummers als “Magic”, “Nothing Like This”, “Heartline”, “One More Time” en “What’s Your Flava?” zijn daar het perfecte voorbeeld van. Laat dat nu net de momenten zijn die het meest in het oog springen. Geen remix of gepimpte versie nodig, en dat was maar goed ook.

Ondanks het feit dat we onze wenkbrauwen al eens moesten fronsen, moet het gezegd zijn dat de show geen tel verveelde. De vluchtigheid van de minder gesmaakte delen deed de show ten goede, want daarna konden we ten volle genieten van enkele absolute uitschieters. De absurd duivels en sterk klinkende versie van “Rise & Fall” vat TS5 mooi samen. Stilstaan was deze keer geen optie.

© CPU – Bert Savels

TS5 is een gewaagd concept, dat niet de bedoeling heeft om de massa van zijn sokken te blazen – althans niet op muzikaal vlak. Wat Craig David in onze ogen wel tracht te bereiken, is het bouwen van één groot feest, en dat deed hij in de AB met wisselend succes. Zijn performance verdient dan weer alle krediet, want alleen op het podium staan met je hits is straffe kost. Je loopt het risico om ferm op je bek te gaan, maar dat deed Craig David allerminst. Zijn timing en niet gefakete enthousiasme maakten dat hij zijn publiek voor het grootste deel van de tijd meekreeg. En ook al was niet alles wat de man deed geniaal, we vergeven het hem zonder veel te moeten aarzelen. Het werd geen memorabele show, maar entertainen deed het zonder twijfel. Een grijze maandag met een gouden randje was uiteindelijk het resultaat.