Labels kiezen doorgaans bewust voor een bepaald genre. Er zijn ook labels die iets ruimer denken en meer aan de factor kwaliteit denken dan aan het hokjesdenken. Ipecac Records is een label waar niet aan hokjesdenken wordt gedaan. Die bestaan ondertussen al twintig jaar en zijn waarschijnlijk bekend geworden door mede-eigenaar Mike Patton, die er van in het begin bij was. En dat Patton een neus heeft voor kwaliteit, is een understatement. Uit de stal van Ipecac komen onder andere Dälek, Melvins, Isis en ook alles van Mike Patton (Faith No More, Tomahawk, Fantômas…). Een mooie adelbrief.
En het onbekende trio Spotlights uit Brooklyn mag zich nu ook tot deze vermaarde selectie rekenen. Onbekend is misschien wat overdreven, maar toch steekt het wat af tussen deze bekendere namen. Dit drietal bestaat uit het getrouwde stel Sarah (bas, gitaar en stem) en Mario Quintero (gitaar, synths en stem) en de recent aangeworven drummer Chris Enriquez. De muziek valt onder de categorie ‘stevige geluidsmuren en dromerige melodieën’; een categorie die de laatste jaren ook zwaar aan populariteit heeft gewonnen. De categorie ‘dream-doom-shoegaze-pop’, bestaat dat?
Is het nu net omdat dit genre zo populair is geworden dat deze band een kans gekregen heeft op Ipecac? Stof tot discussie, maar laten we Spotlights maar het voordeel van de twijfel geven. Want deze band heeft ongetwijfeld een hoop kwaliteit in huis om te kunnen overtuigen. De balans tussen de geluidsmuur en de dromerigheid wordt steeds opgezocht en slaat zelden door naar een van de twee. Het is ook niet alleen die balans die wondermooi te noemen is, maar ook het evenwicht tussen de instrumenten is wonderbaarlijk. Het lijkt op een bokswedstrijd waar aan schijnboksen wordt gedaan. Of ballet waar je een fenomenale toek op uw bakkes krijgt. Je kiest maar.
Nummers beginnen omschrijven zou afbreuk doen aan het geheel. Dit is geen album waarvan je elk nummer individueel kan luisteren, laat staan bespreken. Met momenten dynamisch en melodisch, andere momenten zeer log, maar altijd intens. De sfeer die zo’n album oproept, is ook niet altijd de leukste. Het kruipt in de duistere gedrochten van je ziel zonder dat je dat zelf in gaten hebt. In de donkere maanden die achter ons liggen, had dit het voor sommigen onder ons niet makkelijker gemaakt. Het gevoel van intensiteit en de arbeid die in dit album zijn gestoken, druipen er gewoon van af. Een quote van de zanger zegt alles: ‘Love & Decay omhelst alles wat we willen laten zien. Muzikaal gezien heeft het enkele van de zwaarste momenten en de meest dynamische en melodische.’
Het verhaal van Spotlights is misschien wel des te straffer, omdat het toch niet zo onbemind is door de groten der aarde. Brooklyn Vegan, een grote muziekblog uit New York, ontdekte het D.I.Y.-debuut Tidals. Dit werd opgemerkt door Aaron Harris (Isis en Palms) en liet het horen aan Chino Moreno. Ze mochten prompt openen voor The Deftones en hebben sindsdien met vele grotere bands het podium mogen delen: van Melvins, Quicksand, Hum en Glassjaw tot Pelican en Pallbearer. In 2017 werden ze door Ipecac vastgelegd en dit is dan hun tweede release op het label. Die stof tot discussie mag zo gereduceerd worden tot nihil.
Love & Decay is een album geworden dat liefhebbers van het genre moet overtuigen. En deze liefhebbers zullen hier niet op hun honger blijven zitten. Mario Quintero verzorgde het productiewerk, dat werd opgenomen in de kelder van het getrouwde koppel. Spotlights brengt het album uit op 26 april. Juli en augustus worden druk voor deze band, maar helaas voor ons enkel in de US. Deze keer gaan ze als hoofdact touren, en dat hebben ze verdiend.
