Op 27 juni staat P!nk als headliner op het podium van Rock Werchter. Daar stelt de Amerikaanse zangeres haar zevende album Beautiful Trauma voor, maar vandaag brengt ze al een nieuw album uit. 20 jaar geleden maakte P!nk haar debuut. Sindsdien evolueerde ze enorm qua sound en persoonlijkheid. Wat begon met R&B ging over naar rock, met de bijhorende rock ‘n’ roll-attitude. De laatste jaren is er van die rock niet veel meer overgebleven. Sinds P!nk mama is, zien we veel minder middelvingers en ook de fuck’s en shit’s in haar songteksten horen we niet zo vaak meer. P!nk evolueerde als persoon en als artiest. Na de singles die we voor dit album te horen kregen, werden we al benieuwd naar welke paden de zangeres zou bewandelen op Hurts 2B Human.
Op het eerste nummer van Hurts 2B Human krijgen we wel nog de attitude van de ‘oude’ P!nk. ‘Don’t fuck with me’ klinkt het op tweede single “Hustle“. Met een catchy nummer wordt het album geopend, en meteen liggen de verwachtingen hoog. Ook de andere singles creëerden verwachtingen. “Walk Me Home” brengt dan weer een vleugje folk met zich mee. Op “Can We Pretend?” met Cash Cash zocht P!nk voor het eerst dj’s op om mee samen te werken. De tekst van deze samenwerking krijgt, zoals vaker bij P!nk, een politieke toets. Ook titelsong “Hurts 2B Human” kregen we al te horen. Voor het liefdeslied werkte P!nk samen met Khalid, en dat bracht opnieuw een resultaat dat niet te vergelijken was met de andere singles. P!nk toonde in het verleden al wat voor veelzijdige artiest ze is, maar deze vier nummers tonen ook vier verschillende kanten van de superster.
Dat Hurts 2B Human een album met veel verschillende stijlen is geworden, verbaast ons dan ook helemaal niet. Meer dan ooit zoekt P!nk het elektronische op. Naast single “Can We Pretend?” horen we dit ook op verschillende andere nummers. Op “(Hey Why) Miss You Sometimes” krijgt P!nk’s warme stem een elektronisch kantje waaraan we moeten wennen. Op “90 Days”, een duet met Wrabel, horen we een duidelijke filter op de stem van die laatste – maar dat is niet het meest opvallende aan het nummer. “90 Days” is bijna volledig a capella, vier minuten lang zijn er amper instrumenten te horen. Soms heel zacht een piano, meer niet. Supersimpel, maar het blaast ons bijna omver. Supergedurfd, maar het werpt zijn vruchten af. Een onverwacht hoogtepunt van het album.
Het elektronische laat P!nk op de tweede helft van haar album achterwege. We krijgen nog één duet te horen. Deze keer met meervoudig Grammywinnaar Chris Stapleton. Zijn stem creëert een extra dimensie in “Love My Anyway”. In dat nummer en “Circle Game” neemt de piano de hoofdrol op zich, maar zorgen de strijkers voor het nodige dramagehalte. Deze nummers hadden qua stijl perfect op Beautiful Trauma, P!nk’s vorige album, gepast. Ondanks dat er muzikaal niet al te veel gebeurt tijdens deze nummers, worden ze zeker niet saai. Op het album staat geen enkel nummer dat we zouden overslaan bij een luistersessie. Het allerlaatste nummer sluit dan weer aan bij P!nk’s countryalbum met Dallas Green – uitgebracht onder de naam You + Me. P!nk is duidelijk geen vrouw die zich in één hokje laat plaatsen. “We Could Have It All” is dan weer een (pop)rock nummer dat voor de nodige dosis energie zorgt op de tweede helft van het album. En wie denkt dat P!nk nu alle genres van de muziek heeft uitgeoefend, vergist zich. “Courage” is een nummer zoals die op Eurosong gebracht worden. Dramatisch, een makkelijk mee te zingen refrein, een nummer met een boodschap en ‘Oh, Oh, Oh, Oh’. 12 points go to P!nk?
De hoogste score krijgt de zangeres niet, maar een slecht album is Hurts 2B Human zeker niet! Na een carrière van twintig jaar verrast P!nk ons nog met nieuwe genres en aspecten, en weet ze ons nog steeds te boeien. Hiermee toont de Amerikaanse dat ze nog steeds ballen heeft, ondanks het feit dat de teksten en de vrouw braver zijn dan vroeger. Elk nummer staat recht op zichzelf en weet ons te boeien, maar één geheel vormt het album niet echt. Met P!nk’s warme stem als rode draad, en hier een daar een inspirerende of kritische tekst weet de zangeres ook wat te vertellen. Het klinkt niet alleen goed, de nummers en teksten zitten ook goed in elkaar. Van pop en piano ballads naar country en elektronische muziek, P!nk weet het allemaal naar haar hand te zetten. We moeten niet doen alsof dit het eerste P!nk-album is dat niet onder één genre valt. P!nk heeft nooit van hokjesdenken gehouden, dus waarom zou haar muziek dan in één hokje passen?
Facebook – Instagram – Website
